Władysław Anders życiorys

Życiorys i biografia Władysława Andersa

Polski żołnierz w stopniu generała oraz polityk; podczas wojny Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych. Po wojnie następca prezydenta RP na uchodźstwie. Urodzony 11 sierpnia 1892 roku.

Lata młodości

Władysław Anders pochodził z okolic Kutna, w województwie Łódzkim. Wywodził się z rodziny ziemiańskiej, miał czwórkę rodzeństwa. Jego bracia również zostali zawodowymi żołnierzami. Gimnazjum i szkołę średnią ukończył w Warszawie.

W wieku 18 lat wstąpił w szeregi armii rosyjskiej. W latach 1910-1914 ukończył szereg kursów wojskowych i uczestniczył w zawodach jeździeckich.

I wojna światowa

W trakcie I wojny Anders dowodził szwadronem jazdy w armii rosyjskiej. W 1917 roku został szefem dywizji piechoty, w lipcu tego samego roku wstąpił do tworzącego się I Korpusu Polskiego. Zaangażował się w formowaniu 1 Pułku Krechowieckich, w którym był dowódcą szwadronu.

Po rozbrojeniu Korpusu przez Niemców przedostał się do Polski. Podczas powstania wielkopolskiego pełnił funkcję szefa sztabu Armii Wielkopolskiej.
Po zakończeniu wojny udał się do Paryża, by studiować na Wyższej Uczelni Wojennej. Po ukończeniu dwuletnich studiów wrócił do kraju.

Dwudziestolecie międzywojenne

Anders w 1925 roku został komendantem Garnizonu Warszawa. Rok później, podczas przewrotu majowego był odpowiedzialny za ewakuację Stanisława Wojciechowskiego z Belwederu. Po przewrocie, Anders został przez Piłsudskiego mianowany szefem Sztabu Generalnego Inspektoratu Kawalerii.
W 1934 roku Władysław Anders został mianowany generałem. Trzy lata później objął dowództwo Nowogródzkiej Brygady Kawalerii.

II wojna światowa

Anders uczestniczył w kampanii wrześniowej walcząc wraz z ze swą brygadą w ramach Armii Modlin. Po 17 września jego brygada podjęła walkę z Armią Czerwoną. Anders dostał się do niewoli 29 września i ranny trafił do szpitala we Lwowie, po czym został przewieziony do więzienia NKWD w Łubiance i na Butyrkach. W tym czasie często nakłaniano go do współpracy z sowietami. Na mocy układu Sikorski-Majski Anders wyszedł na wolność i na terenie ZSRR rozpoczął tworzenie armii polskiej, która później ruszyła do Iranu, by kontynuować walkę na zachodzie Europy.

Generał Anders wsławił się uczestnicząc w walkach pod Monte Cassino, które zakończyły się zdobyciem twierdzy przez oddziały polskie. Po aresztowaniu Tadeusza „Bora” Komorowskiego, Anders pełnił rolę wodza naczelnego.

Na emigracji

Po wojnie Anders pozostał za granicą. Komuniści niedługo po wojnie pozbawili go obywatelstwa polskiego. Po Przebywał w Londynie, gdzie zajmował się aprowizacją dla swoich żołnierzy, którzy pozostali poza granicami kraju.
Poza tym, Anders spisywał swoje wspomnienia z czasów wojny oraz angażował się w działalność polityczną na emigracji.

Zmarł 12 maja 1970 roku. Został pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym pod Monte Cassino, we Włoszech.