Antoni Macierewicz życiorys

Życiorys i biografia Antoniego Macierewicza

Antoni Macierewicz przyszedł na świat 3 sierpnia 1948 r. w Warszawie. Jest polskim politykiem i publicystą. Aktywny działacz opozycji w czasach PRLu. Wieloletni poseł (7 kadencji), w latach 2015-2018 był ministrem obrony. 

Dzieciństwo i młodość 

Jego rodzicami byli Zdzisław Macierewicz oraz Maria Strączyńska. Jego ojciec był polskim chemikiem, nauczycielem akademickim i docentem, matka miała doktorat z biologii.  Antoni jest najmłodszy z trojga dzieci Macierewiczów.  

Został relegowany ze szkoły średniej, ponieważ nie zgodził się na potępienie listu biskupów polskich do niemieckich. List, nazywany także orędziem miał być próbą pojednania po II wojnie światowej. Musiał zmienić szkołę, aby przystąpić do matury. 

Studiował na Uniwersytecie Warszawskim, wybrał historię. Szybko dołączył do Zrzeszenia Studentów Polskich. 

Działalność opozycyjna

Już w czasie studiów angażował się w akcje opozycji, zbierał między innymi podpisy pod listem do Sejmu, gdy zdjęto ze sceny Dziady. Brał też udział w strajkach marca 1968. Za udział w strajkach ukarano go kilkoma miesiącami więzienia (marzec-sierpień) i zawieszeniem w prawach studenta. 

Studia magisterskie skończył w 1971 r. Zdecydował się kontynuować edukację na Instytucie Historii PAN w Pracowni Dziejów Ameryki Łacińskiej i Afryki. 

Zaangażowany był w latach 70. w pisanie listów do Sejmu RP, listy te miały być protestem przeciwko zmianom konstytucyjnym. W tym czasie podjął również pracę wykładowcy (wykładał historię Ameryki Łacińskiej) na Uniwersytecie Warszawskim. Z kolei w latach 80. wykładał historię najnowszą na Uniwersytecie Jagiellońskim. 

Działalność w ramach KOR

W 1976 r. należał do grona założycieli i twórców pierwszego apelu Komitetu Obrony Robotników. Współorganizował manifestację będącą hołdem dla Stanisława Pyjasa. Jego działalność opozycyjna w Krakowie została przerwana kolejnym aresztem. Ponadto w latach 1976-1980 był aż 23 razy zatrzymywany przez milicję i wsadzany do aresztu na 48 godzin. Był doradcą i członkiem Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”. 

Działalność w czasie stanu wojennego

Był jednym z członków komitetu strajkowego gdańskiej stoczni. Po stłumieniu protestu (16 grudnia 1981 r.) był internowany i do 1984 r., po ucieczce ze szpitala, a którym przebywał, musiał pozostać w ukryciu. Cały czas jednak koordynował prace pism, którymi zarządzał. 

Działalność w II RP

W 1989 r. był wiceprezesem Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, a w 1990 r. należał do Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Po raz pierwszy w wyborach parlamentarnych wystartował w 1991 r. z listy Wyborczej Akcji Solidarność, od razu uzyskał mandat. Kiedy premierem został Jan Olszewski, Macierewicz został ministrem spraw wewnętrznych (1991-1992), wtedy też powstała jego słynna lista Macierewicza, czyli zbiór nazwisk członków rządu, którzy byli ewidencjonowani przez Służby Bezpieczeństwa. 

Po usunięciu z ZChN (lipiec 1992 r.) razem z Mariuszem Maraskiem i Piotrem Walerychem stworzyli partię Akcja Polska, która szybko połączyła się z Ruchem dla Rzeczpospolitej. Macierewicz wystartował z jej listy w kolejnych wyborach parlamentarnych, tym razem bez skutków. 

W kolejnych wyborach w 1997 r. startował z listy Ruchu Odbudowy Polski. Tym razem wszedł do sejmu. W ROP nastąpił jednak rozłam, czego skutkiem było powstanie nowej partii Ruchu Katolicko-Narodowego - Macierewicz stanął na jego czele. W tym czasie brał również udział w opracowywaniu nowej Konstytucji RP. 

Kolejną kadencję posła rozpoczął po wyborach w 2001 r., tym razem startował z listy Ligii Polskich Rodzin. Rok później bezskutecznie ubiegał się o urząd prezydenta Warszawy. Miał również krótki epizod w Parlamencie Europejskim, w którym zasiadał od maja do lipca 2004 r. 

Przed kolejnymi wyborami parlamentarnymi w 2005 r. powołał do życia Ruch Polityczny, nie wszedł on do sejmu. 

Dopiero w 2006 r. powrócił do Kancelarii Premier, tym razem w roli ministra obrony narodowej - rząd Jarosława Kaczyńskiego. Funkcję tę sprawował jedynie kilka miesięcy od lipca do października 2006 r. Później w 2007 r.  był jeszcze podsekretarzem stanu w MON. 

Z listy Prawa i Sprawiedliwości wystartował w kolejnych wyborach parlamentarnych w 2007 r. Po katastrofie smoleńskiej w 2010 r. wszedł w skład zespołu ds. wyjaśnienia przyczyn katastrofy. Był przewodniczącym zespołu, zdecydowanie skłaniał się ku teorii, że powodem awarii samolotu był zamach lub atak terrorystyczny. Kolejną reelekcję do sejmu uzyskał w 2011 r. 

Oficjalnie do partii Prawo i Sprawiedliwość wstąpił w 2012 r. Rok później został jej wiceprezesem. W  2015 r. w kolejnych wyborach parlamentarnych ponownie został wybrany do Sejmu. Został też mianowany ministrem obrony narodowej w rządzie Beaty Szydło. Jego działania w resorcie spotkały się z dużymi kontrowersjami, z armii odeszło 36 generałów oraz około 200 pułkowników. Kiedy Beatę Szydło na stanowisku premiera zastąpił Mateusz Morawiecki (grudzień 2017 r.), Antonii Macierewicz pozostał na swoim stanowisku. Odwołano go 9 stycznia 2018 r., zastąpił go Mariusz Błaszczak.  

W wyborach parlamentarnych do sejmu w 2019 r., Antoni Macierewicz ponownie uzyskał mandat, dodatkowo otrzymał funkcję marszałka seniora sejmu. 

Działalność publicystyczna 

Publikował między innymi w magazynie „Etnografia Polska”. Brał udział w wydawaniu podziemnego czasopisma „Głos” (od 1977 r. do 1990 r. był jego redaktorem). W 1980 r. rozpoczął wydawanie dziennika „Wiadomości Dnia”, który ukazywał się w Warszawie. Od 2007. felietonista Radia Maryja i Telewizji Trwam, pisze również do „Naszego Dziennika”, „Gazety Polskiej”. 

Życie prywatne

W młodości był harcerzem. W latach 70. uczył się języka keczua. Jest żonaty z Hanną Natorą. Mają córkę Aleksandrę.

Kontrowersje

Antoni Macierewicz został obciążony w jednej z książek polskiego historyka Andrzeja Friszke. W jego opinii, Antoni Macierewicz donosił na kilku działaczy opozycji. Macierewicz zapowiadał, że pozwie autora do sądu i oskarży o zniesławienie, nigdy jednak tego nie zrobił. Ostatecznie, w związku z odmowy rady naukowej, nie ukończył studiów doktoranckich.