Abraham życiorys

Rys biograficzny Abrahama

Abraham jest jedną z najbardziej znanych postaci ze Starego Testamentu, to on zapoczątkował wiarę w jedynego Boga. Z tego powodu trzy wielkie religie monoteistyczne: judaizm, chrześcijaństwo i islam uznają go za ojca duchowego i patriarchę wszystkich wierzących.

Pochodzenie

Pierwotne jego imię oznaczało kochający ojca. Żył ok. II tysiąclecia przed Chrystusem. Według przekazów biblijnych Abraham wraz ze swoją rodziną mieszkał w Ur chaldejskim w Mezopotamii. Jego przodkowie należeli do aramejskiego ludu koczowniczego, który starał się przebywać blisko metropolii. Dzięki temu mogli uczestniczyć w wymianie dóbr i oddawać cześć swoim bogom. Ojciec Abrama, Terach wędrował w stronę Kanaanu, dotarł jednak jedynie do terenów obecnej północnej Syrii. W tę wędrówkę udał się razem ze swoim synem, jego żoną Saraj, wnukiem Lotem (bratankiem Abrama) i całym swoim dobytkiem.

Wędrówka i przymierze z Bogiem

Po śmierci Teracha do Abrama przemówił Bóg, oferując mu swoją obronę i opiekę. Warunkiem było wyruszenie w dalszą drogę, właśnie do Kanaanu i zostawienie za sobą wszystkiego, co miał do tej pory. Ta ziemia była również przedmiotem danej mu przez Boga obietnicy, według której miał otrzymać ją w posiadanie. Jako nomada Abram, szukając dobrego miejsca do życia, wędrował jeszcze dalej, aż do doliny Nilu. Po jakimś czasie powrócił jednak do Kanaanu. Z powodu ilości trzody jaką posiadali obydwaj z Lotem, rozstali się. Jego bratanek zszedł do doliny Jordanu i Morza Martwego, a on sam osiadł w pobliżu Mamre.

Bóg, obiecując Abramowi ziemie Kanaanu mówił, że będzie tam mieszkać nie tylko on sam, ale też jego potomstwo, tak liczne jak gwiazdy na niebie.

Narodziny Izaaka

Patriarcha oddawał cześć Bogu i był mu wierny, mimo że nie miał swojego potomstwa i był w podeszłym wieku. Brak dzieci w jego rodzinie wynikał z niepłodności Saraj. Z tego powodu, zgodnie z ówcześnie panującym prawem, jej służąca Hagar urodziła Abramowi syna Izmaela. Odwiedzili go aniołowie, których ugościł pod jednym z dębów rosnących w Mamre. Abram usłyszał od nich bożą obietnicę, że dokładnie rok później od tego spotkania jego żona urodzi mu syna. W momencie tej przepowiedni miała ona 90 lat, a on 99. Bóg zmienił także ich imiona: Abram miał odtąd nazywać się Abraham, co oznaczało ojciec wielu narodów, a jego żona odtąd miała być nazywana Sarą. Jako znak podtrzymywania tego przymierza wszyscy potomkowie płci męskiej mieli być odtąd obrzezani.

Bóg wypełnił swoje słowa i dokładnie rok później, mimo wydawało się to niemożliwe, Sara urodziła syna – Izaaka.

Próba wiary

Po błogosławieństwie, jakim została obdarzona rodzina Abrahama, został on wystawiony na jeszcze jedną próbę wiary. Bóg kazał mu zabić swojego syna i złożyć go w ofierze. Mimo oczywistego w tej sytuacji zaskoczenia i cierpienia, jakie przeżywał, zgodził się na boskie żądanie. Zabrał syna na górę, aby uczcić Boga. Gdy miał go zabić i złożyć w ofierze, ukazał mu się anioł, który powstrzymał go od tego czynu. Bóg widząc, że Abraham czci go tak mocno, że nie powstrzymuje się nawet przed zabiciem własnego syna, błogosławił mu. A także ponownie obiecał potomstwo, które będzie tak liczne jak gwiazdy na niebie i ziarenka piasku nad morzem. W dziękczynnej ofierze, ojciec z synem złożyli znalezionego w zaroślach baranka.

Dalsze losy

Po śmierci Sary, ożenił się ponownie i miał jeszcze 6 synów. Rozeszli się oni po całym terenie obecnego Bliskiego Wschodu, dając, według boskiej przepowiedni, początek nowym narodom. Izmael według tradycji biblijnej został przodkiem ludów arabskich, w tym samego Mahometa. Izaak z kolei stał się ojcem Izraelitów i Edomitów. Abraham przeżył 175 lat i został pochowany obok swojej pierwszej żony Sary w Hebronie.