Leszek Miller życiorys

Życiorys i biografia Leszka Millera

Leszek Miller przyszedł na świat 3 lipca 1946 r. w Żyrardowie. Polski polityk, wieloletni poseł (I, II, III, IV, VII kadencji), poseł do Parlamentu Europejskiego (od 2019 r.). W latach 1993-1996 minister pracy i polityki socjalnej, później w 1997 r. minister spraw wewnętrznych i administracji, w latach 2001-2004 pełnił funkcję premiera. Wcześniej był członkiem Biura Politycznego KC PZPR, a w latach 90. prezes Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej, następnie przez lata przewodniczył Sojuszowi Lewicy Demokratycznej. 

Dzieciństwo i młodość

Syn Floriana Millera i Anny Dudkiewicz. Jego rodzina od strony ojca miała żydowskie korzenie. 

Rodzice związani byli z przemysłem odzieżowym. Matka pracowała jako szwaczka, ojciec był krawcem. Florian Miller porzucił swoją rodzinę, kiedy Leszek miał pół roku. Nigdy później nie utrzymywał kontaktu z synem. Wierząca matka wychowała go samotnie. W dzieciństwie, pod presją matki, Leszek był ministrantem.

Uczył się w wieczorowym technikum działającym przy Zespole Szkół Zawodowych w Żyrardowie. Szkołę ukończył w 1966 r. W czasie edukacji cały czas pracował fizycznie. 

Zgodnie z ówczesnymi przepisami odbył służbę wojskową.

Edukację kontynuował w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KC PZPR. Do 1977 r. studiował tam nauki polityczne. 

Działalność polityczna w PZPR

Już w latach 60. zapisał się do Związku Młodzieży Socjalistycznej. Po kilku latach zapisał się do PZPR (1969 r.). Po roku został wiceprzewodniczącym zarządu partyjnego w swojej rodzinnej miejscowości. 

Bezpośrednio po ukończeniu studiów zatrudniono go w partii i powierzono kierownictwo nad zespołem ds. Młodzieży. Z czasem przeniesiono go do Wydziału ds. Młodzieży, Kultury Fizycznej i Turystyki. Należał także do Komisji ds. Propagandy.

W 1986 r. I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Skierniewicach, a w 1988 r. jako sekretarz dołączył do Komitetu Centralnego PZPR. Zarządzał komisją odpowiedzialna za sprawy młodzieży, stowarzyszeń i organizacji społecznych. 

Brał udział w obradach Okrągłego Stołu w podzespole ds. Młodzieży. Był przedstawicielem rządu. 

Nie zdobył mandatu w wyborach parlamentarnych w 1989 r. Mimo to mianowano go członkiem Biura Politycznego KC PZPR. 

Działalność polityczna po 1989 r. 

Brał udział w zakładaniu Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej, która powstała po likwidacji PZPR w 1990 r. Z czasem został przewodniczącym partii. 

W kolejnych wyborach parlamentarnych startował z ramienia koalicji SLD. Z powodzeniem ubiegał się o mandat posła na Sejm I, II, III, IV kadencji. 

W 1993 r. dołączył do rządu Waldemara Pawlaka i został ministrem pracy i polityki socjalnej. Funkcję tę sprawował również w rządzie Józefa Oleksego (do 1996 r.). 

Kiedy premierem został Włodzimierz Cimoszewicz, Miller objął stanowisko szefa Urzędu Rady Ministrów, a następnie ministra spraw wewnętrznych i administracji. Był to świeżo zreformowany resort. 

W kwietniu 1999 r. brał udział w zakładaniu partii Sojusz Lewicy Demokratycznej (obecnie Nowa Lewica). Został też wybrany przewodniczącym rady krajowej oraz pierwszym przewodniczącym (był nim przez 5 lat).

Senator w latach 1991, 1993 i 1997.

W roli premiera

Leszek Miller został prezesem Rady Ministrów w październiku 2001 r. Urząd objął po Jerzym Buzku. Prezydentem był wtedy Aleksander Kwaśniewski. 

Miller został mianowany nowym premierem, mimo że stary rząd nie podał się jeszcze do dymisji. Buzek zrobił to dopiero 19 października, a więc kilkanaście dni po desygnowaniu Millera. Wtedy też Miller przedstawił skład swojego gabinetu i złożył przysięgę. 

W czasie swojej kadencji decydował między innymi o reformie służb specjalnych, w tym rozwiązaniu UOP oraz utworzeniu Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W tym czasie rozpoczęto również przygotowania do wejścia Polski do Unii Europejskiej. 

Reprezentował Polskę na negocjacjach w Kopenhadze w 2002 r., kiedy to zdecydowano o przyjęciu Polski w struktury UE. Rok później podpisał traktat potwierdzający ustalenia. 

Decydował również o wysłaniu polskiego wojska do Iraku, w celu wsparcia Stanów Zjednoczonych w walce z Saddamem Husajnem. 

Zrezygnował z funkcji premiera dzień po oficjalnej ceremonii przyjęcia Polski do UE, która miała miejsce w Dublinie 1 maja 2004 r. 

Działalność polityczna po 2004 r.

Nie wystartował w wyborach parlamentarnych w 2005 r. Rozpoczął działalność publicystyczną. Pisał między innymi dla tygodnika "Wprost" czy dziennika "Trybuna". Mimo że w 2004 r. zrezygnował z kierownictwa SLD to do 2007 r. został jej członkiem. Kiedy w 2007 r. władze partii ponownie nie wyraziły zgodny na jego start w wyborach parlamentarnych (podobnie było w 2005 r.), wystąpił z partii. Na potrzeby startu w wyborach dołączył do listy Samoobrony RP. Nie uzyskał jednak mandatu. 

Kiedy w 2008 r. powstała nowa partia Polska Lewica, Millera mianowano jej prezesem. Z nowym ugrupowaniem był związany do 2010 r. kiedy to ponownie dołączył do struktur SLD.

Wystartował w wyborach parlamentarnych w 2011 r. Tym razem uzyskał wystarczającą liczbę głosów i zdobył mandat. W Sejmie VII kadencji był przewodniczącym klubu poselskiego SLD. Tego samego roku po długiej przerwie wybrano go szefem partii SLD. Pozostał nim do stycznia 2016 r. 

Poniósł klęskę w wyborach parlamentarnych w 2015 r. Zjednoczona Lewica, której częścią było SLD nie uzyskała wymaganego progu wyborczego. 

Wystartował w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019 r. Zdobył mandat i dołączył do grona europosłów. 

Zrezygnował z członkostwa w SLD, kiedy ta przekształciła się w Nową Lewicę (2021 r.)

Życie prywatne

Z żoną Aleksandrą są razem od 1969 r. Mają syna Leszka. 

Dwa razy został wybrany Człowiekiem Roku w plebiscycie tygodnika "Wprost". Po wycofaniu się z polityki pozostał jej aktywnym komentatorem. Pisze między innymi do tygodnika "Nie". 

Zasłynął też jako twórca zdania: Prawdziwego mężczyznę poznaje się po tym, jak kończy, a nie jak zaczyna.