Aleksander Kwaśniewski życiorys

Życiorys i biografia Aleksandra Kwaśniewskiego

Aleksander Kwaśniewski urodził się 15 listopada 1954 r. w Białogardzie, mieście w województwie zachodniopomorskim. Były prezydent Polski (1995-2005). Wcześniej członek Rady Ministrów, prezes Polskiego Komitetu Olimpijskiego i poseł.

Dzieciństwo i młodość

Syn Zdzisława Kwaśniewskiego, który był chirurgiem oraz Aleksandry Bałasz. Aleksander Kwaśniewski jest absolwentem liceum ogólnokształcącego w Białogardzie. Po zdanej maturze, w 1973 r. podjął studia na Uniwersytecie Gdańskim. Jednak nie udało mu się zdać wszystkich egzaminów i ostatecznie nie uzyskał tytułu magistra. Na uczelni pozostał do 1977 r. 

Początki działalności politycznej

Już na studiach angażował się w działania socjalistycznych organizacji, był przewodniczącym rady Socjalistycznego Związku Studentów Polskich, a później do 1982 r. członkiem władz naczelnych związku. 

Pracował również jako redaktor kilku czasopism, w tym „Sztandaru Młodych” i magazynu komputerowego „Bajtek”. 

Członkostwo w PZPR

Do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej wstąpił w 1977 r. W latach 1985-1987 sprawował funkcję ministra bez teki do spraw młodzieży – w gabinecie Zbigniewa Messnera. Później, w rządzie Mieczysława Rakowskiego był przewodniczącym Komitetu Społeczno-Politycznego Rady Ministrów, przewodniczył również pracom Komitetu Olimpijskiego (od 1988 do 1991 r.). 

Dodatkowo zaangażowany był również w prace Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Kiedy w kwietniu 1989 r. odbyły się obrady Okrągłego Stołu, Aleksander Kwaśniewski uczestniczył w nich jako jeden z przewodniczących zespołu do spraw pluralizmu związkowego oraz członek zespołu do spraw reform politycznych i podzespołu do spraw stowarzyszeń i samorządu terytorialnego. 

Wystartował w wyborach parlamentarnych w 1989 r., jednak nie udało mu się dostać mandatu Senatora, mimo że zdobył najwięcej głosów spośród członków PZPR.

Rozwój kariery politycznej

W 1990 r. współtworzył Socjaldemokrację Rzeczypospolitej Polskiej (współzałożycielami partii byli również Leszek Miller i Józef Oleksy). Aleksander Kwaśniewski został wybrany jej przewodniczącym i pozostał nim przez 5 lat. 

16 lipca zawiązano koalicję SLD (Sojusz Lewicy Demokratycznej), w skład której weszły: Polska Partia Socjalistyczna, Socjaldemokracja Rzeczypospolitej Polskiej, Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych, Związek Socjalistycznej Młodzieży Polskiej, Demokratyczna Unia Kobiet, Komitet Obrony Bezrobotnych i kilka organizacji lokalnych. Głównymi siłami sojuszu była partia Kwaśniewskiego i Cimoszewicza. 

W wyborach parlamentarnych w 1991 r., Kwaśniewski wystartował do Sejmu z okręgu warszawskiego z listy SLD. Tym razem udało mu się zdobyć mandat. Posłem był przez dwie kadencje. Jednocześnie był również przewodniczącym SLD. 

Wybory prezydenckie w 1995 r. 

Po raz pierwszy w wyborach prezydenckich wystartował jako kandydat Sojuszu Lewicy Demokratycznej. W drugiej turze spotkał się z Lechem Wałęsą. Pokonał ówczesnego prezydenta i zdobył ponad 51% głosów. 

W czasie kampanii wyborczej najwięcej emocji wzbudził brak wykształcenia wyższego Kwaśniewskiego. Kandydat na prezydenta wielokrotnie posługiwał się stwierdzeniem, że ma wyższe wykształcenie, dopiero jako prezydent elekt przyznał, że nie obronił tytułu magistra. 

23 grudnia 1995 r. Kwaśniewski został Prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej. W czasie pierwszej kadencji jego prezydentury odbyło się w Polsce referendum dotyczące przyjęcia Konstytucji (16 lipca 1997 r.). 

Wybory prezydenckie w 2000 r. 

Reelekcję zdobył już w pierwszej turze wyborów prezydenckich w 2000 r. – ostatecznie zagłosowało na niego 53,9% wyborców. 

W czasie kampanii dużo emocji wzbudziło złożone przez Kwaśniewskiego oświadczenie, w którym stwierdzał, że nie był świadomym współpracownikiem bezpieki. Sąd apelacyjny w Warszawie potwierdził prawdziwość oświadczenia. Niestety dokumentacja Służby Bezpieczeństwa dotycząca Aleksandra Kwaśniewskiego (pseudonim Alek) uległa zniszczeniu.

Za czasów prezydentury Kwaśniewskiego, Polska wysłała swoje wojska do Iraku (2003 r.). Misja wojskowa trwała do 2008 r., zakończyła się dzięki inicjatywie ówczesnego premiera Donalda Tuska. 

26 lutego 1999 r. Polska przystąpiła do NATO. Kwaśniewski zdecydowanie popierał również przystąpienie do Unii Europejskiej. W 2003 r., po wygranym referendum, ratyfikował przystąpienie Polski do UE, a 1 maja 2004 r. był obecny w Dublinie podczas symbolicznych uroczystości przyjęcia Polski do grona krajów UE. 

Podczas pomarańczowej rewolucji na Ukrainie zaproszono go do roli mediatora (2004 r.).

Kontrowersje

W 1999 r. Aleksander Kwaśniewski wziął udział w obchodach zbrodni katyńskiej. W Charkowie był najprawdopodobniej nietrzeźwy, chwiał się i miał problemy z zachowaniem równowagi. Kancelaria Prezydenta zaprzeczyła tym doniesieniom. Dopiero po kilku latach Kwaśniewski przyznał, że doniesienia były prawdą. Podobne sytuacje związane z publicznymi wystąpieniami po alkoholu zdarzały mu się już po zakończeniu prezydentury. 

W 2001 r. sporo kontrowersji wywołało przemówienie Kwaśniewskiego, które wygłosił w Jedwabnem. Przepraszał w nim za zbrodnię, którą Polacy popełnili w Jedwabnem. Opinie o wystąpieniu prezydenta podzieliły społeczeństwo, część osób uważała, że prezydent nie ma prawa przepraszać za zbrodnię, za którą część środowisk nie czuje się odpowiedzialna.  

Obecność na scenie politycznej po zakończeniu prezydentury

W czasie wyborów prezydenckich w 2005 r. poparł Donalda Tuska. 

Założył Fundację „Amicus Europae”. Oficjalnie z polityki wycofał się w 2007 r., po wyborach parlamentarnych. Nadal wspierał Ukrainę, chociażby poprzez działania stowarzyszenia Jałtańska Strategia Europejska. Wybrano go w 2008 r. na przewodniczącego Europejskiej Rady do spraw Tolerancji i Pojednania. 

Życie prywatne 

Od 1979 r. żonaty z Jolantą Konty. Jego żona zasłynęła z działalności fundacji Porozumienie bez barier, którą założyła w czasie prezydentury męża. Mają córkę Aleksandrę.