1854 życiorysów w bazie
codziennie nowe aktualizacje

Zygmunt Berling życiorys

   Twoim zdaniem...

Kto był według Ciebie lepszym wojskowym?

Zygmunt Berling - życiorys i biografia

Zygmunt Berling - żołnierz w randze generała, polityk oraz prawnik. Przed wojną podpułkownik Wojska Polskie.
Dowódca 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki 1 Armii Wojska Polskiego. Po wojnie zaangażowany w Krajową Radę Narodową.

I wojna światowa

Zygmunt Berling w szkole średniej zaangażował się w działalność Związku Strzeleckiego.
Był mieszkańcem Galicji, toteż po wybuchu I wojny światowej zgłosił się do Legionów Polskich. W 1915 został chorążym, a rok później podporucznikiem. Z ważniejszych bitew, uczestniczył w bitwie pod Rarańczą, po której został internowany. Zwolniono go w kwietniu 1918 roku, a później, do zakończenia I wojny, walczył w armii austro-węgierskiej.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości rozpoczął służbę w tworzącym się Wojsku Polskim. W roku 1920 uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, podczas której bronił Lwowa, za co odznaczono go najwyższym polskim odznaczeniem, Virtuti Militari.
Po wojnie rozpoczął studia prawnicze, pozostając cały czas w czynnej służbie wojskowej.
W latach 1923-25 kształcił się w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. 31 marca 1924 roku uzyskał stopień majora. W 1926 roku, podczas przewrotu majowego stanął po stronie wojsk Józefa Piłsudskiego. Od 1930 roku pełnił funkcję szefa wydziału w Biurze Ogólno-organizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie.

Przez kolejne lata otrzymywał kolejne stanowiska dowódcze polskich jednostek wojskowych, między innymi pułku piechoty Legionów w Kielcach. 31 lipca 1939 roku przeniesiono w stan spoczynku.

Czas II wojny światowej

Podczas kampanii wrześniowej, Zygmunt Berling pozostał bez przydziału. Przebywał w Wilnie i 4 października 1939 roku aresztowało go NKWD. Po roku więzienia podjął współpracę z sowietami. W wyniku kolaboracji nie zamordowano w Katyniu i otrzymał obywatelstwo radzieckie. Po ataku III Rzeszy na ZSRR zadeklarował chęć walki u boku sowietów, a później wstąpił do oddziałów formowanych przez generała Andersa. Pełnił w nich rolę agenturalną i opowiadał się za pozostaniem wojsk Andersa w ZSRR. Gdy wojska te ruszyły do Iranu, Berling pozostał w Związku Radzieckim, co zostało potraktowane jako zdrada i został za nią wydalony z Wojska Polskiego. Wojskowy Sąd Polowy skazał go nawet na karę śmierci za dezercję.

Po tych wydarzeniach zaangażował się w Związek Patriotów Polskich, dzięki czemu utworzono 1 Dywizja Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, na której czele stanął Berling. Wkrótce też został generałem. Ramię w ramię walczył u boku Armii Czerwonej, z którą w lipcu 1944 roku dotarł do przedmieść Warszawy. Podczas powstania warszawskiego zorganizował desant ze swoimi żołnierzami, w okolicach Czerniakowa.
30 września 1944 roku został przez Stalina odwołany ze stanowiska dowódcy 1 Armii Wojska Polskiego. W tej decyzji nie bez znaczenia pozostawał fakt zorganizowania pomocy powstańcom przez Berlinga.

Przez następne lata przebywał w ZSRR. Do Polski wrócił w 1947 roku, a 1953 przeszedł w stan spoczynku. W 1963 roku wstąpił do PZPR.
Zygmunt Berling zmarł 11 lipca 1980 roku.

Upamiętnienie Zygmunta Berlinga

Imieniem i nazwiskiem generała nazwano szereg szkół oraz ulic. Jego postać pojawia się w kilku filmach fabularnych, m.in. Do krwi ostatniej oraz radzieckim Żołnierze wolności.
Do 2019 roku w Warszawie stał jego pomnik, który jednak został przewrócony i zniszczony. Nie został także odbudowany.

Skomentuj / dodaj informacje o osobie

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.

− 3 = 7

Komentarze

Podobne biografie i życiorysy

Źródła

Zdjęcie, https://commons.wikimedia.org/, domena publiczna