codziennie nowe aktualizacje
Stanisław Mikołajczyk życiorys
Spis treści
Życiorys i biografia Stanisława Mikołajczyka
Stanisław Mikołajczyk przyszedł na świat 18 lipca 1901 r. w Dorsten-Holsterhausen, zmarł 13 grudnia 1966 r. w Waszyngtonie. Polityk, poseł na Sejm II RP i premier RP na uchodźstwie w latach 1943-1944. Był przywódcą Polskiego Stronnictwa Ludowego. Po zakończeniu II wojny światowej był posłem na Sejm Ustawodawczy, wicepremierem i ministrem rolnictwa w Tymczasowym Rządzie Jedności Narodowej.
Dzieciństwo i młodość
Przyszedł na świat w rodzinie Stanisława Mikołajczyka i Zofii Parysek. Uczył się w niemieckiej szkole podstawowej, a później w Szkole Rolniczej w Swarzędzu oraz Uniwersytecie Ludowym w Dalkach. Ukończył tam kursy przygotowujące do życia zawodowego.
Jako nastolatek walczył w powstaniu wielkopolskim oraz wojnie polsko-bolszewickiej. W 1927 r. zakładał Związek Młodzieży Wiejskiej w Poznaniu. Został pierwszym prezesem związku.
Działalność polityczna
Zaangażowany politycznie od 1920 r., kiedy to dołączył do PSL „Piast”. Był aktywnym członkiem partii do 1931 r. Następnie przeniósł się do Stronnictwa Ludowego. Został posłem w 1930 r. Funkcję tę pełnił przez 5 lat. W związku z udziałem w strajku chłopskim w 1937 r. skazano go na cztery miesiące więzienia.
Walczył w obronie ojczyzny we wrześniu 1939 r. Następnie dołączył do oddziałów we Francji i Wielkiej Brytanii. Był aktywny politycznie na uchodźctwie. Od 1939 r. pracował w Radzie Narodowej RP. Był wiceprzewodniczącym I RNRP. Polityczny przeciwnik Stefana Roweckiego.
Od 1940 r. wicepremier, a następnie minister spraw wewnętrznych. Funkcję tę sprawował do śmierci Sikorskiego. Wtedy to został premierem (do 1944 r.).
W 1944 r. powstał plan dotyczący przyszłości Mikołajczyka. Zgodnie z propozycją PKWN Mikołajczyk po wycofaniu się Niemców, miał w Polsce zbudować nowy porządek rządowy razem z Radą Jedności Narodowej oraz Krajową Radą Narodową. Opcja ta zakładała zawarcie porozumienia z komunistami z PRR. Jego wizja nowego rządu nie spodobała się politykom z PPS, przedstawicielom Armii Krajowej, a nawet prezydentowi Raczkiewiczowi.
W tym czasie Mikołajczyk cieszył się poparciem Winstona Churchilla. Jednak jego plan odrzucenia konstytucji 1935 i budowania rządu PKWN nie spotkał się z aprobatą gen. Sosnkowskiego (Naczelny Wódz). Pomiędzy politykami doszło do sporu, w który został zaangażowany ówczesny prezydent. Spór wygrał Mikołajczyk. Ostatecznie Sosnkowski został odsunięty od władzy, a na stanowisku Naczelnego Wodza zastąpił go gen. Bór-Komorowski.
Tym samym AK znalazła się pod władzą premiera i jego rządu. Ostatecznie Mikołajczyk podał się do dymisji 24 listopada 1944 r. Jej powodem było spotkanie w Moskwie i poznanie ustaleń porozumienia teherańskiego z 1943 r. Wcześniej Mikołajczyk był nieświadomy jego istnienia.
Powrócił do Polski w 1945 r. Dołączył do Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej. Został wicepremierem i ministrem rolnictwa. Niedługo później wybrano go na przywódcę Polskiego Stronnictwa Ludowego oraz posła na Sejm Ustawodawczy. Był uznawany za jednego z czołowych opozycjonistów wobec władzy komunistycznej. Z czasem władza zaczęła stosować nagonkę i represje wobec polityków PSL. Mikołajczyk cały czas trwał jednak na scenie politycznej. Walczył o przeprowadzenie wolnych wyborów i referendum konstytucyjnego. Ostatecznie doszło ono do skutku, ale wyniki zostały sfałszowane. Oficjalne wyniki wyborów dawały PSL jedynie 10% poparcia.
Decyzja o emigracji
Został zmuszony do opuszczenia Polski w październiku 1947 r. Decyzje tę podjął po procesie Z. Augustyńskiego i skazaniu go na 15 lat więzienia. Mikołajczykowi za dotychczasowe działania groziła nawet kara śmierci. Dzięki pomocy ambasady USA udało mu się dostać na statek Baltavia i wyjechać do Stanów Zjednoczonych.
Politykowi odebrano polskie obywatelstwo. Odzyskał je dopiero w 1989 r., już po śmierci.
Życie prywatne
Z żoną Cecylią Ignasiak miał syna Mariana. Był aktywnym politykiem nawet na emigracji, często brał udział w audycjach Radia Wolna Europa.
Śmierć
Zmarł 13 grudnia 1966 r. w Waszyngtonie. Po latach w 2000 r. jego prochy sprowadzono do ojczyzny i złożono na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan w Poznaniu.
Pośmiertnie został odznaczony Orderem Odrodzenia Polski.
Podobne biografie i życiorysy
Źródła
Zdjęcie pochodzi z portalu commons.wikimedia.org. Zdjęcie zostało wykorzystane na podstawie domeny publicznej. Źródło: "Gazeta Ludowa" , Warsaw 1946.
Komentarze