codziennie nowe aktualizacje
Juliusz Słowacki życiorys
Spis treści
Juliusz Słowacki- biografia i życiorys
Juliusz Słowacki uznawany jest za jednego z czołowych przedstawicieli polskiego romantyzmu. Obok Adama Mickiewicza i Zygmunta Krasińskiego nosi miano polskiego wieszcza narodowego. Zajmował się poezją, dramaturgią oraz epistolografią. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę literacką wpisującą się w, sformułowany przez niego samego, nurt poezji genezyjskiej.
Dzieciństwo i młodość
W 1811 roku rodzina Słowackich przeprowadziła się z Krzemieńca do Wilna, gdzie ojciec Juliusza, Euzebiusz, zachorował na gruźlicę i niedługo potem zmarł. Matka wraz z synem wrócili wówczas do rodzinnej miejscowości. Salomea Słowacka w 1818 roku wyszła za mąż po raz drugi, za Augusta Bécu – polskiego chirurga. W tym okresie stworzyła coś w rodzaju salonu literackiego, dając tym samym synowi sposobność do obycia w środowisku artystycznym. W takich okolicznościach Juliusz Słowacki po raz pierwszy spotkał się z Adamem Mickiewiczem. Dodatkowo, w latach 1825-1828 studiował prawo w Wilnie, a po ukończeniu studiów powrócił do Krzemieńca, by spędzić czas z matką.
W 1829 roku Juliusz Słowacki wyjechał do Warszawy, by objąć stanowisko aplikanta Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. W stolicy miał również miejsce jego debiut literacki – była to powieść poetycka pt. Hugo, która została opublikowana bezimiennie na łamach rocznika Melitele. W roku wybuchu powstania listopadowego wieszcz rozpoczął pracę w powstańczym Biurze Dyplomatycznym – w ten sposób próbował czynnie włączyć się w działania opozycyjne, gdyż ze względów zdrowotnych nie był zdolny do walki zbrojnej. W marcu wyjechał z Warszawy w kierunku Drezna, a następnie, w ramach misji dyplomatycznej, dotarł do Paryża i Londynu.
Emigracja
Przez kilka lat Słowacki przebywał na emigracji – najpierw w Londynie, a następnie w Paryżu, gdzie wydał dwa tomy poetyckie w 1832 roku – Poezje. Na początku lat 30. zdecydował się na wyjazd do Szwajcarii. Wynikało to z pewnego rozczarowania stolicą Francji. W 1832 roku Słowacki zamieszkał nad Jeziorem Genewskim. Okres ten upływał mu na rozmyślaniach, pisaniu, spacerach po okolicy i sesjach w bibliotece. Wówczas ukazał się także trzeci tom Poezji.
W 1834 roku poeta odbył wyprawę przez Alpy. Efektem tej malowniczej wycieczki były liczne wiersze i poematy. W latach 1836-1837 Juliusz Słowacki odwiedził również Egipt, Grecję, Palestynę i Syrię. Na dłużej zatrzymał się we Florencji, gdzie nawiązał znajomość z córką Józefa Bonapartego.
Ostatecznie powrócił do Paryża, gdzie pozostał już na stałe, wiążąc się z Joanną Bobrową. Tam poznał Andrzeja Towiańskiego – zaangażował się w jego Koło Sprawy Bożej. Dzięki temu zyskał sposobność do częstszych kontaktów z Mickiewiczem. W 1848 roku poeta zachorował na gruźlicę, lecz pomimo choroby wyjechał do Wielkopolski, planując udział w powstaniu. Nie udało mu się zrealizować tych zamierzeń, ale udało mu się po raz ostatni zobaczyć z matką.
Dzięki wsparciu finansowemu matki i swojej zaradności, Słowackiemu udało się pomnożyć majątek i zapewnić sobie godny byt. Mógł w pełni poświęcić się twórczości artystycznej, również w zakresie swobodnego wydawania jej.
Śmierć i pochówek
Wieszcz zmarł 3 kwietnia 1849 roku w Paryżu i tam również został pochowany. Wielką sprawą okazała się możliwość sprowadzenia prochów poety do Polski i złożenia ich na Wawelu. W celu przeprowadzenia tej inicjatywy powołano nawet specjalny komitet, któremu przewodniczył Józef Kallenbach. Ze względu na sprzeciw krakowskiego biskupa Jana Puzyna akcję udało się zrealizować dopiero za czasów Marszałka Józefa Piłsudskiego. Juliusz Słowacki spoczął obok Adama Mickiewicza w Krypcie Wieszczów Narodowych w Katedrze na Wawelu.
Dorobek literacki Juliusza Słowackiego
Poeta odszedł w stosunkowo młodym wieku, ale jego spuścizna literacka jest niezwykle obfita i zróżnicowana. Słowacki jest autorem 13 dramatów, około 20 poematów, a także licznych utworów poetyckich, dzieł epistolograficznych, również jednej powieści. Stworzył własny system filozoficzny nazywany filozofią genezyjską, w ramach której prowadził rozważania o duchu narodu, jego roli, a także miejscu jednostki w historii świata.
Cechy twórczości
Pierwszy okres twórczości Słowackiego można określić jako pseudoklasycystyczny. Jego patronami byli wówczas Lord George Byron czy Wolter. Poeta wspierał się wówczas również oświeceniowymi ideami deizmu oraz sceptyzmu religijnego. Wzorował się na Baruchu Spinozie, Kartezjuszu i Machiavellim.
Poważniejszą twórczość wieszcza datuje się na rok 1825, a jego pierwsza powieść Hugo utrzymana była tonie bajronicznym. Romantyczną poetykę zyskały jego wczesne powieści poetyckie takie jak Żmija, Mnich czy Jan Bielecki. Nie zyskały one jednak szczególnego uznania w środowisku paryskiej emigracji.
Działalność poetycka wieszcza w kolejnych latach intensywnie ewoluowała. Słowacki sam czuł, że potrzebował zmiany i nie wyznawał przywiązania do swoich młodocianych prób literackich. Uważa się, że ostateczna zmiana dokonała się w autorze po wnikliwej lekturze Konrada Wallenroda. Właśnie w połowie lat 30. światło dzienne ujrzał poemat W Szwajcarii. W ówczesnej twórczość Słowackiego odbicie znalazły jego egzotyczne wyprawy (w Libanie powstał m.in. Anhelli).
Pod koniec lat 30. wieszcz powziął zamiar stworzenia cyklu utworów prezentujących początki państwa polskiego w baśniowej poetyce. Do słowiańskich legend nawiązywały zatem Balladyna (1839) oraz Lilla Weneda (1840).
Lata 40. XIX wieku to już pełnia wspomnianej twórczości genezyjskiej. W 1844 roku Słowacki rozpoczął pracę nad pisanym prozą poetycką Genezis z Ducha. Do najważniejszych dzieł w tym nurcie należą również Samuel Zborowski oraz Król-Duch.
Poglądy
Juliusz Słowacki, podobnie jak wielu jego druhów-romantyków, interesował się wszelkimi zagadnieniami spirytystyczno-tajemnymi w odniesieniu zarówno do rzeczywistości, jak i perspektywy historycznej. Zajmował go popularny wówczas nurt mistycyzmu, a także koncepcja millenaryzmu, która kierowała go w stronę rozmyślań eschatologicznych.
Wybrana twórczość Juliusza Słowackiego
Najważniejsze dramaty autorstwa Juliusza Słowackiego:
- Agezylausz (fragm.) (1844)
- Balladyna (1834)
- Beatrix Cenci (w jęz. franc., fragm.) (1832)
- Fantazy (1844?)
- Horsztyński (1835)
- Jan Kazimierz (fragm.) (1841)
- Kordian. Część pierwsza trylogii. Spisek koronacyjny (1833)
- Ksiądz Marek (1843)
- Książę niezłomny (1843)
- Lilla Weneda (1839)
- Maria Stuart (1830)
- Mazepa (1839)
- Mindowe (1829)
- Samuel Zborowski (fragm.) (1845)
- Sen srebrny Salomei (1843)
- Zawisza Czarny (fragm.) (1844–45)
- Złota czaszka (fragm.) (1842)
Najważniejsze poematy:
- Anhelli (1838)
- Arab (1830)
- Beniowski. Poema (1841–1846)
- Genezis z Ducha (1844)
- Godzina myśli (1832–1833)
- Hugo. Powieść krzyżacka (1830)
- Król-Duch (1845–1849)
- Ojciec zadżumionych (1838)
- Poema Piasta Dantyszka herbu Leliwa o piekle (1839)
- Pan Tadeusz (fragm.)
- Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu (1836–1839)
- Szanfary. Poemat arabski
- W Szwajcarii (1835–1838)
- Wacław (1838)
Powieści poetyckie:
- Jan Bielecki (1830)
- Król Ladawy (fragm.)
- Lambro (1832)
- Żmija (1831)
Podobne biografie i życiorysy
Źródła
Zdjęcie pochodzi z portalu: https://commons.wikimedia.org/ wykorzystane na podstawie domeny publicznej, autor zdjęcia: James Hopwood
Komentarze