codziennie nowe aktualizacje
Jozue życiorys
Spis treści
Życiorys i biografia Jozuego
Postać biblijna występująca w Starym Testamencie, główny bohater Księgi Jozuego (uważany też za jej autora). Po śmierci Mojżesza wprowadził Izraelitów do Ziemi Obiecanej.
Pochodzenie
Jozue (hebr. Jahwe to wybawienie) był synem Nuna i pochodził z pokolenia Efraima. Urodzil się jeszcze w Egipcie w trakcie niewoli. Pierwotnie nosił imię Ozeasz, które Mojżesz zmienił mu w późniejszym czasie. W Biblii pojawia się jako uczeń i następca Mojżesza, dzięki temu uczestniczył we wszystkich ważnych wydarzeniach – był na górze Synaj w trakcie otrzymania przykazań, wchodził też do Namiotu Spotkania.
Wyjście z Egiptu
Gdy Izraelici pod wodzą Mojżesza wyszli z Egiptu i napotkali pierwszych wrogów, Jozue dał się poznać jako dobry dowódca. Pod jego rozkazami naród wybrany wygrał bitwę z Amalekitami. W Księdze Wyjścia znajduje się opis, że pokonanie wroga było możliwe dzięki modlitwie i uniesionym rękom Mojżesza, gdyż wówczas Bóg błogosławił walczących i umożliwiał im przewagę.
Gdy po długiej czterdziestoletniej wędrówce przez pustynię Izraelici dotarli do Kanaanu, uczeń Mojżesza był w grupie dwunastu zwiadowców, którzy mieli zobaczyć, jak wygląda kraina, do której zmierzają, a także dowiedzieć się więcej na temat mieszkających tam ludzi. Jozue widząc groźnych mieszkańców nie przestraszył się ich i swoją postawą zwiększał odwagę rodaków.
Po śmierci Mojżesza, to on został przywódcą Izraelitów, wraz z arcykapłanem Eleazarem (synem Aarona).
Oblężenie Jeryha
Dotarcie do Ziemi Obiecanej wymagało od narodu wybranego przeprawienia się przez Jordan. Jozue nakazał wtedy, aby kapłani niosący Arkę Przymierza weszli do rzeki. Wówczas woda przestała płynąć, a Izraelici przeszli suchą stopą na drugi brzeg. Ten opis biblijny jest bardzo podobny to przejścia przez Morze Czerwone i pokonania faraona zaraz na początku wyzwolenia z niewoli egipskiej.
Jerycho było pierwszym miastem-państwem na drodze Izraelitów. Jozue po wysłaniu tam zwiadowców, nie rozkazał jednak natychmiastowego oblężenia. Naród wybrany przez ostatnie lata prowadził tryb koczowniczy, dlatego nie posiadał odpowiedniego uzbrojenia do zniszczenia murów. Izraelici rozbili swój obóz w odległości 4 km od miasta. Po uroczystym odprawieniu Paschy codziennie przez siedem dni przychodzili pod mury miasta i obchodzili je wraz z Arką Przymierza dookoła dmąc w rogi. Ostatniego dnia mury same runęły, bez żadnej interwencji militarnej, a Izraelici zdobyli miasto.
Inne walki
W późniejszym czasie Jozue walczył z innymi ludami kananejskimi – Najetejczykami, Gebeonitami, Filistynami, Libańczykami czy Chananejczykami. Izraelici dzięki błogosławieństwu Jahwe stopniowo pokonywali wszystkich przeciwników i zajmowali podbijane ziemie. To co może wydawać się obecnie okrutne to przykaz, aby zabijali wszystkich członków pokonanych ludów. Miało to uchronić Naród Wybrany przed wpływami innych pogańskich kultur, które mogliby przejąć asymilując się z Kananejczykami.
Podział Ziemi Obiecanej
Po zajęciu całego terenu Jozue podzielił go między 12 plemion Izraelskich, tak aby każdy ród otrzymał swoją ziemię. Wyjątkiem byli Lewici pełniący rolę kapłanów, którzy mieszkali wraz z resztą pokoleń wykonując czynności sakralne.
Śmierć
Jozue zmarł i został pochowany w Timnat-Serach – miejscu które przypadło w udziale jego pokoleniu. Umierając miał liczyć 110 lat, z czego 25 przewodził Izraelitom. Nie pozostawił po sobie żadnego męskiego potomka, gdyż miał same córki.
Obecność w innych kulturach
Postać patriarchy i proroka jest obecna nie tylko w kulturze żydowskiej, ale także w prawosławnej, katolickiej czy protestanckiej. Jego wspomnienie liturgiczne w kalendarzu gregoriańskim przypada na 1 września.
Podobne biografie i życiorysy
Źródła
Zdjęcie pochodzi z portalu https://pl.wikipedia.org/ wykorzystane na podstawie domeny publicznej; oryginalny obraz „Josué arrète la course du soleil” autorstwa Carlo Maratta
Komentarze