Jarosław Gowin życiorys

Życiorys i biografia Jarosława Gowina

Jarosław Gowin przyszedł na świat 4 grudnia 1961 r. w Krakowie. Jest polskim politykiem. Z wykształcenia doktor nauk humanistycznych. W swojej karierze politycznej zasiadał w Senacie VI kadencji oraz Sejmie VI-IX kadencji. Sprawował funkcję ministra sprawiedliwości (2011-2013), ministra nauki i szkolnictwa wyższego (2015-2020) oraz ministra rozwoju, pracy i technologii (od 2020). 

Dzieciństwo i młodość 

Przyszedł na świat w rodzinie Ludwika i Aliny Gowin. W młodości grał w drużynie juniorów klubu Czarni 1910 Jasło. Był bramkarzem. Uczył się w miejscowym liceum. Po zdanej maturze, kontynuował edukację na Uniwersytecie Jagiellońskim do roku 1985. Uczył się historii filozofii. Należał do duszpasterstwa Beczka, prowadzonego przez krakowskich dominikanów. Otrzymał zagraniczne stypendium, dzięki któremu wyjechał na Uniwersytet Cambridge. 

W czasie studiów należał również do Niezależnego Zrzeszenia Studentów oraz „Solidarności”. 

Praca zawodowa

Po studiach zatrudnił się w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Tam pracował w Instytucie Nauk Społecznych.

Jego kolejnym miejscem pracy było Wydawnictwo Znak, należał do zarządu. Z czasem w latach 1994-2005 został redaktorem naczelnym miesięcznika "Znak". Z czasopismem był związanych do 2017 r., kiedy to usunięto go z redakcji. Jako powód podano faworyzowanie w prasie ówczesnego rząd. 

W tym czasie kształcił się też w Instytucie Studiów Politycznych PAN. Tam w 2001 r. otrzymał tytuł doktora. Jest autorem licznych tekstów filozoficznych i artykułów politologicznych. Autor lub współautor kilku książek, w tym Niewidzialne światło (wywiad rzeka z Józefem Życińskim, powstał przy współpracy z Dorotą Zańko). 

Między innymi z jego inicjatywy zaczęto organizować doroczne Dni Tischnerowskie. Brał też udział w zakładaniu niepublicznej Wyższej Szkoły Europejskiej im. ks. Józefa Tischnera (inicjatywa Społecznego Instytutu Wydawniczego Znak). Do 2013 r. był jej rektorem.

Działalność polityczna

Zaangażowany politycznie od 1990 r. Początkowo należał do Forum Prawicy Demokratycznej. Następnie związał się z Unia Demokratyczną i Unią Wolności. 

Został senatorem po wyborach parlamentarnych w 2005 r. Startował z ramienia PO. 

W kolejnych wyborach, które odbyły się w 2007 r. również startował z list PO. Tym razem ubiegał się o mandat poselski. W związku z tym zapisał się do partii i dołączył do zarządu krajowego PO. Uzyskał też mandat poselski i zasiadł w Sejmie. Z powodzeniem startował w kolejnych trzech wyborach parlamentarnych. 

Od 2011 r. do 2013 r. pełnił w rządzie Donalda Tuska funkcję ministra sprawiedliwości. Został odwołany ze stanowiska decyzją premiera. Odpowiadał za ustawę deregulacyjną.

W tym samym roku wystąpił z PO. Kilka miesięcy później, w grudniu 2013 r. założył partię Polska Razem. Został jej prezesem. 

Pierwszą próbą dla ugrupowania był start w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 r. Zakończył się on fiaskiem. Partia nie zdobyła wymaganego progu wyborczego. 

Od 2014 r. przewodniczący klubu parlamentarnego Sprawiedliwa Polska. W jego skład wchodziły partię Polska Razem i Solidarna Polska. Z czasem klub zmienił nazwę na Zjednoczoną Prawicę. Klub dołączył do koalicji Prawa i Sprawiedliwości. 

W kolejnych wyborach wystartował już z list PiS. W gabinecie Beaty Szydło od 2015 r. objął funkcję wiceprezesa Rady Ministrów i ministra nauki i szkolnictwa wyższego. Funkcję tę zachował w pierwszym rządzie Mateusza Morawieckiego (od 2017 r.).

W 2017 r. powołał do życia nową partię Porozumienie. Z jego inicjatywy przeprowadzono reformę szkolnictwa wyższego, uchwalono tak zwaną Ustawę 2.0. oraz Konstytucję dla Nauki. Reforma konsultowana była ze środowiskiem akademickim. Powołał do życia Narodową Agencję Wymiany Akademickiej i Sieć Badawczą Łukasiewicz.

Podał się do dymisji i zrezygnował z fotela ministra edukacji w 2020 r. Swoją decyzję motywował, sporem związanym z wyborami prezydenckimi przeprowadzanymi w czasie pandemii COVID-19.

Do rządu wrócił w październiku 2020 r. Objął stanowisko wiceprezesa Rady Ministrów oraz ministra rozwoju, pracy i technologii.

Życie prywatne 

Mąż i ojciec. Z żoną Anną mają troje dzieci. Lubi muzykę barokową. Jest też miłośnikiem gór.