Ewa Kopacz życiorys

Życiory i biografia Ewy Kopacz

Ewa Kopacz przyszła na świat 3 grudnia 1955 r. w Skaryszewie (ziemia radomska). Jest polskim politykiem i samorządowcem. W latach 2007-2011 była ministrem zdrowia, w latach 2014-2015 pełniła funkcję premiera. Od 2019 r. zasiada w Parlamencie Europejskim. 

Dzieciństwo i młodość

Przyszła na świat w domu Krystyny i Mieczysława Lisów. Jej ojciec był mechanikiem, matka krawcową. Maturę napisała w radomskim II Liceum Ogólnokształcącym. Zdecydowała się na kontynuowanie edukacji, wybrała studia medyczne na Akademii Medycznej w Lublinie. Studia ukończyła w 1981 r., specjalizowała się z medycyny rodzinnej i pediatrii. 

Działalność zawodowa

Po zdobyciu specjalizacji podjęła pracę lekarza w Orońsku, Chlewiskach i Szydłowcu. W Szydłowcu zarządzała tamtejszym zakładem opieki zdrowotnej do 2001 r. 

Działalność polityczna

Już w latach 80. zapisała się do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego, następnie dołączyła do Unii Wolności. Po raz pierwszy w wyborach samorządowych wystartowała w 1998 r., uzyskała mandat radnej Sejmiku Mazowieckiego, funkcję tę pełniła do 2001 r. Kiedy w 2001 r. powstała Platforma Obywatelska, Ewa Kopacz zdecydowała się opuścić UW. W wyborach parlamentarnych wystartowała już jako przedstawicielka PO. Zdobyła swój pierwszy mandat poselski. W kolejnych wyborach w 2005 r. uzyskała reelekcję, w Sejmie dołączyła do Komisji Zdrowia. Jeszcze w tym samym roku została jej przewodniczącą. 

Po raz kolejny reelekcję uzyskała w przedterminowych wyborach w 2007 r. Funkcję prezesa Rady Ministrów pełnił wtedy Donald Tusk. Ewa Kopacz została ministrem zdrowia w jego rządzie. W czasie, kiedy sprawowała funkcję ministra, w Polsce ogłoszono pandemię świńskiej grypy. 

Od października 2010 r. była wiceprzewodniczącą PO. Rok później ponownie wystartowała w wyborach parlamentarnych i uzyskała reelekcję. 

Ministrem zdrowia pozostała do 7 listopada 2011 r. Dzień później wybrano ją, jako pierwszą kobietę w historii Polski, na marszałka Sejmu. 

W roli prezesa Rady Ministrów

Kiedy  w 2014 r. Donald Tusk został przewodniczącym Rady Europejskiej, PO rekomendowało Ewę Kopacz do zastąpienia go na stanowisku premiera polskiego rządu. 

Oficjalnie prezesem Rady Ministrów została 22 września (wtedy też zrezygnowała z funkcji marszałka Sejmu). Wotum zaufania dla jej rządu przegłosowano 1 października. 

Donalda Tuska zastąpiła również na stanowisku szefa PO (8 listopada 2014 r.). Przewodniczącą partii była do 12 listopada 2015 r., kiedy to po wewnętrznych wyborach, zastąpił ją Sławomir Neumann (później Grzegorz Schetyna).

W wyborach parlamentarnych w 2015 r. była liderem PO. Zdobyła największą liczbę głosów wśród wszystkich startujących kandydatów. Jednak w związku z wygraną w wyborach Prawa i Sprawiedliwości, nie mogła już ubiegać się o funkcję premiera. Dymisję złożyła 12 listopada 2015 r. Na stanowisku premiera zastąpiła ja Beata Szydło (16 listopada 2015 r.). 

Działalność polityczna po 2015 r.

Do Parlamentu Europejskiego dostała się w wyborach w 2019 r. Startowała z listy Koalicji Europejskiej (1 miejsce w województwie wielkopolskim). Tam została wiceprzewodniczącą oraz koordynatorem działań PE ds. praw dziecka. 

Życie prywatne

Do 2008 r. była żoną Marka Kopacza (wzięli rozwód). Ewa Kopacz ma jedno dziecko. Jej córka jest lekarzem, ukończyła Akademię Medyczną w Gdańsku.