Wojciech Fibak życiorys

Życiorys i biografia Wojciecha Fibaka

Tenisista praworęczny, osiągający sukcesy zarówno w singlu i deblu, jeden z najlepszych zawodników w historii polskiego tenisa. Triumfator wielkoszlemowy w grze podwójnej, finalista turnieju Masters. Urodzony 20 sierpnia 1952 roku.

Kariera

Wojciech Fibak treningu tenisowe rozpoczął pod wpływem swojego ojca Jana, który był profesorem Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu. Szybkie postępy sprawiły, że w 1970 roku został mistrzem Polski juniorów i zaczął grę w międzynarodowych turniejach.
W 1973 roku triumfował w nieoficjalnych mistrzostwach Europy do lat 21. Jednocześnie z rozpoczęciem kariery tenisowej, Fibak zaczął studia na Wydziale Prawa i Administracji, na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. Przerwał je w 1974, kiedy wyjechał do Hiszpanii, na turnieje w Madrycie i Barcelonie. W Barcelonie osiągnął swój pierwszy poważny sukces, bowiem dotarł do ćwierćfinału imprezy, pokonując przy tym świetnego w tamtym czasie Artura Ashe’a. Po tym sukcesie został po raz pierwszy umieszczony na liście ATP. Rok później, na turnieju w Hamburgu, zdołał dojść do ćwierćfinału w grze pojedynczej oraz finału w grze podwójnej, w której z powodzeniem startował do końca swojej kariery.
W 1976, podczas turnieju w Monte Carlo, zdołał pokonać jednego z najlepszych zawodników świata, Bjorna Borga i dotrzeć do finału.
Zwieńczeniem sukcesów w roku 1976, było zakwalifikowanie się do turnieju Masters. Turnieju kończącego sezon, w którym brało udział ośmiu najlepszych zawodników sezonu. Fibak dotarł w nim do finału, w którym po pięciosetowym pojedynku przegrał z Manuelem Orantesem. Mecz ten był jednym z najgłośniejszych i najważniejszych w karierze Polaka nie tylko ze względu na długość i wynik. W trakcie meczu (przy stanie 2:1 dla Fibaka) doszło do wywiadu, w którym aktor, Kirk Douglas, udziela wywiadu, w którym wypowiada się pozytywnie na temat Orantesa. Co ważne, wywiad był transmitowany na całą halę, co dzisiaj w światowym tenisie jest nie do pomyślenia w zawodowych rozgrywkach.
Dwa lata później, Fibak wygrał turniej wysokiej rangi w Kolonii, pokonując po drodze Johna McEnroe. W sezonie 1978 Wojciech Fibak głównie święcił sukcesy deblowe, wygrywając 9 turniejów, w tym wielkoszlemowy Australian Open, w parze z Kimem Warwickiem.
Rok 1980 był z kolei dla Fibaka najlepszy pod względem występów w turniejach Wielkiego Szlema. Zdołał dotrzeć do ćwierćfinału Rollanda Garrosa, Wimbledonu oraz US Open.
W 1981 zaliczył zwycięstwo nad Jimmym Connorsem na turnieju w Filadelfii. Rok później wygrał trzy ostatnie turnieje w swojej karierze w Amsterdamie, Paryżu oraz Chicago. Ostatni finał w singli rozegrał w Bazylei w roku 1983, który zakończył się kreczem Polaka.
W późniejszych latach skupił się na deblu. Wobec słabnącej formy, zdecydował się w 1988 roku zakończyć sportową karierę.
W trakcie swojej kariery, samą grą w tenisa, zarobił łącznie ok. 6 milionów dolarów.

Po zakończeniu kariery

Wojciech Fibak swoimi sukcesami za granicą przyczynił się do spopularyzowania tenisa ziemnego w Polsce. W latach 90 był prezesem Polskiego Związku Tenisowego. Obecnie regularnie pojawia się na polskich turniejach oraz wydarzeniach związanych z tenisem ziemnym. Oprócz sportu, zajmował się także biznesem. Wydawał takie pisma, jak: „Dziennik Śląski”, „Gazeta Poznańska”, czy „Sport”.
Swoje zainteresowanie sztuką udało mu się zaszczepić u Johna McEnroe.
Udzielił poparcia Bronisławowi Komorowskiemu podczas wyborów prezydenckich w 2010 roku.

Ukazały się trzy książki dotyczące Wojciecha Fibaka: Grajmy w tenisa S. Garczarczyka i W. Fibaka, To jest moja gra D. Passenta oraz Moja prawdziwa historia, którą Fibak napisał wspólnie z Ewą Wąsikowską-Tomczyńską.
Wojciech Fibak był dwukrotnie żonaty. Z pierwszą żoną miał dwie córki. Z drugą żoną, Olgą Sieniawską, ożenił się w 2000 roku i ma jedną córkę. Para rozwiodła się w 2014 roku.