Św. Stanisław Kostka życiorys

Życiorys i biografia św. Stanisława Kostki

Św. Stanisław Kostka przyszedł na świat 28 października 1550 r. w Rostkowie (Mazowsze), zmarł 15 sierpnia 1568 r. w Rzymie. Święty kościoła katolickiego, za życia jezuita. 

Pamięć o życiu św. Stanisława zachowała się między innymi dzięki pracy biograficznej jezuity o. Andrzeja Duryewskiego SJ. Wydał on w 1702 r. książkę, w której zawarł między innymi historię rodziny świętego. O św. Stanisławie pisał również Stanisław Warszewski. 

Patron

Święty jest jednym z patronów Polski i Litwy (od 1674 r. decyzją papieża Klemensa X). Ponadto patronuje ministrantom, młodzieży i dzieciom z Polski, studentom oraz nowicjuszom jezuickim. Za swojego orędownika obrało go również Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży.

W Polsce jest też patronem diecezji płockiej, łódzkiej i warszawskiej oraz miast: Gniezna, Lublina, Poznania, Warszawy. 

Dzieciństwo i wykształcenie

Pochodził z wielodzietnej rodziny o szlacheckich korzeniach. Syn Małgorzaty z Kryskich oraz Jana Kostki. Jego ojciec był kasztelanem zakroczymskim.

Wychowywany był w atmosferze religijnej, co potwierdzili świadkowie późniejszego procesu kanonizacyjnego.

Początkowo jego nauczycielem był Jan Biliński. Następnie, zgodnie z ówczesnym zwyczajem w 1564 r. posłano go do Collegium Nobilium w Wiedniu. Tam kontynuował edukację. Razem ze swoim bratem Pawłem zamieszkali w bursie prowadzonej przez jezuitów, gdzie panowały surowe zasady. Bracia spędzili tam osiem miesięcy, następnie przeniesiono ich na prywatną stancję w domu luteranina Kimberkera. Często nocą wymykał się z łóżka i szedł do kościoła na długie modlitwy.

Zapisał się do Sodalicji Mariańskiej oraz Eucharystycznej Kongregacji św. Barbary.

Stanisław Kostka był sumiennym i pracowitym uczniem. Najchętniej uczył się języków. Studiował łacinę, grekę, hebrajski, niemiecki i włoski. 

W 1565 r. zachorował. Możliwe, że jego pogarszający się stan zdrowia był spowodowany surowym stylem życia - postami, wielogodzinnymi czuwaniami modlitewnymi. W czasie choroby miał widzenie św. Barbary oraz aniołów, którzy przynieśli dla niego Komunię świętą, a następnie widział Maryję z Dzieciątkiem. Swój powrót do zdrowia przypisywał wstawiennictwu Matki Boskiej. 

Objawienie Matki Boskiej przyczyniło się do jego decyzji o wstąpieniu do zakonu jezuitów. 

Początki drogi zakonnej

Wówczas jezuici przyjmowali do zakonu jedynie osoby pełnoletnie lub młodsze, ale za zgodą ich opiekunów. Kiedy Stanisław chciał przystąpić do nich, nakazali mu wrócić ze zgodą rodziców. Z obawy, że takiej zgody nie otrzyma, Stanisław postanowił uciec z Wiednia. 

W 1567 r. opuścił Wiedeń. Planował pieszo dotrzeć do Augsburga, aby spotkać się z o. Piotrem Kanizjuszem. Zarówno jego brat, jak i Jan Biliński bezskutecznie próbowali go powstrzymać. 

W Augsburgu nie zastał Piotra Kanizjusza, skierowano go do Dylingi. Udało mu się dopiąć celu i na trzy tygodnie przyjęto go do kolegium św. Hieronima. O. Piotr Kanizjusz obawiał się przyjęcia go do zakonu, będzie powodem gniewu rodziców, który mógł przynieść złą sławę zakonowi. Postanowił wysłać go do Rzymu.

Następnie wraz z dwoma młodymi zakonnikami udał się do Rzymu. Tam 28 października 1567 r. ulokowano go w Domu Profesorów zakonu jezuitów. Rozpoczął dwuletni nowicjat. 

W czasie nowicjatu mieszkał jeszcze w Kolegium Rzymskim oraz w Domu Nowicjackim św. Andrzeja na Kwirynale. Już w czasie nowicjatu prowadził wyjątkowo surowy tryb życia: przedłużone posty, biczowanie, spanie na ziemi. W czasie nowicjatu pracował fizycznie, posługiwał w szpitalach.

W tym czasie otrzymał od ojca list, w którym ten usiłował go przekonać do zmiany decyzji. Stanisław był jednak pewny obranej drogi, tak też odpisał ojcu. 

Ślub zakonne składał w 1568 r. 

Rozwijał w sobie religijno-ascetyczną duchowość. Był pobożną, skromną osobą, często brał udział w nabożeństwach do Matki Bożej. Miał też praktykę rozważania Męki Pańskiej. Codziennie uczestniczył w mszy świętej. 

Choroba i śmierć

W czasie nauk wygłaszanych w sierpniu 1568 r. przez o. Kanizjusza, Kostka uczestniczył w rozważaniach na temat nagłej śmierci. Później w rozmowie ze swoim przyjacielem Stanisławem Augustem, powiedział, że przeczuwa, że nauka dotyczyła bezpośrednio jego rychłej śmierci. Wtedy miał też napisać list do Matki Bożej. Było to w dniu uroczystości św. Wawrzyńca. Kostka prosił go o łaskę śmierci w święto Wniebowzięcia NMP. 

Ponownie swoją śmierć przewidział cztery dni później. Tym razem zwierzył się o. Emanuelowi Saa SJ. 

10 sierpnia dopadła go gorączka. Jego stan pogorszył się 14 sierpnia. Stanisław Kostka przed śmiercią zdążył przyjąć sakrament pokuty oraz komunię świętą, a także ostatnie namaszczenie. Zmarł 15 sierpnia 1568 r. 

Istnieją przypuszczenia, że cierpiał na gruźlicę bądź malarię. Pochowano go w Rzymie w kościele św. Andrzeja. 

Kult

Rozszerzenie kultu świętego przypisuje się Franciszkowi Borgiaszowi SJ. Napisał on i rozesłał do wszystkich domów jezuitów wspomnienie o zmarłym zakonniku. Jezuici doprowadzili do rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego. 

Ostatecznie 14 sierpnia 1606 r.  papież Paweł V beatyfikował Stanisława Kostkę. Tym samym został on pierwszym w historii błogosławionym jezuitą. 

Kanonizowany 31 grudnia 1726 r. przez papieża Benedykta XIII. 

Wspomnienie świętego przypada 18 września. 

Jest przedstawiany w stroju jezuity, często w czasie przyjmowania Komunii świętej. Jego atrybuty to różaniec, Maryja i Dzieciątko Jezus, lilia, krucyfiks, anioł podający mu Komunię, laska pielgrzymia.

Relikwie Stanisława Kostki znajdują się w kościele św. Andrzeja na Kwirynale w Rzymie.