Św. Dominik Savio życiorys

Życiorys i biografia św. Dominika Savio

Św. Dominik Savio przyszedł na świat 2 kwietnia 1842 r. w Riva di Chieri (Piemont, Włochy), zmarł 9 marca 1857 r. w Mondonio. Jest świętym kościoła katolickiego. 

Patron

Do św. Dominika modlą się ministranci, dzieci, młodzież oraz kobiety i małżeństwa oczekujące potomstwa. 

Fakty z życia

Przyszedł na świat w wierzącej i praktykującej chrześcijańskiej rodzinie. Już w dniu urodzin rodzice udali się do pobliskiej świątyni aby ochrzcić syna. Rodzice Dominika byli prostymi ludźmi. Ojciec pracował jako rzemieślnik, matka była krawcową. Niedługo po narodzinach Dominika rodzina przeniosła się do Murialdo, niewielkiej wioski. 

Tam też chłopiec dorastał. Uczył się w szkółce prowadzonej przez proboszcza. Z czasem zaczął uczęszczać do szkoły oddalonej o 8 km, chodził do niej pieszo. W czasie długiej drogi często się modlił. Już jako kilkuletni chłopiec został ministrantem. Praktykował częste msze święte. Szczególną czcią obdarzał Najświętszą Marię Pannę. 

Mając zaledwie 7 lat przystąpił do I Komunii Świętej (8 kwietnia 1849 r.). W tamtych czasach sakrament przyjmowano znacznie później. Jako kilkuletni chłopiec zawierzył swoje życie Bogu.

Dominik Savio był członkiem pierwszego oratorium założonego w Valdocco przez św. Jana Bosko. Miał wtedy 12 lat. 

W oratorium poznał podobnych sobie młodzieńców, pełnych wiary i gorliwości. Wraz z nimi zainicjował Towarzystwo Niepokalanej. 

Św. Jan Bosko został jego przewodnikiem. Dominik często wsłuchiwał się w jego kazania. Po jednym z nich miał podzielić się z księdzem swoimi przemyśleniami, że odczuwa potrzebę świętości. Ten nakazał mu pracę na chwałę Boga.

Chłopiec był przykładem dla swoich rówieśników w oratorium, chętnie pomagał słabszym kolegom w nauce oraz kształtowaniu ich duchowości.

Miał być obdarzony niezwykłymi zdolnościami. W tym umiejętnością rozpoznania potrzeby nawrócenia i przyjęcia namaszczenia przez umierających.

Choroba i śmierć

W 1856 r. zdiagnozowano u niego chorobę płuc. W czasie diagnozy przebywał w oratorium św. Jana Bosko. To właśnie on zatroszczył się o opiekę medyczną nad chorym. Dominik zmarł w domu 9 marca 1857 r., miał 15 lat. W chwili śmierci był przy nim obecny ojciec. 

Kult

Błogosławiony w 1950 r. przez papieża Piusa XII. Ten kilka lat później, bo 12 czerwca 1954 r. ogłosił go świętym. Jego kult był szerzony znacznie wcześniej, w latach 30. XX w, wtedy też zaczęto nazywać go małym świętym.

Jego wspomnienie przypada 9 marca oraz 5 maja. Jest przedstawiany z krzyżem lub lilią w ręce, w pobliżu Świętego często malowany jest anioł lub Matka Boska.

W bazylice Najświętszej Maryi Panny Wspomożenia Wiernych w Turynie znajdują się relikwie św. Dominika oraz św. Jana Bosko.