Św. Andrzej Apostoł życiorys

Życiorys i biografia św. Andrzeja Apostoła 

Św. Andrzej Apostoł zmarł około 62-70 r. Jeden z dwunastu apostołów. Brat św. Piotra. Zginął śmiercią męczeńską za wiarę. Jest świętym kościoła katolickiego i prawosławnego. W liturgii bizantyjskiej nazywany Protokleros (Pierwszy powołany). 

Patron

Do św. Andrzeja modlą się podróżni, rybacy, rzeźnicy oraz małżeństwa. Uznaje się go za wspomożyciela zakochanych, a także osób starających się o dzieci. Święty pomaga też w sprawach matrymonialnych. Święty patronuje narodom słowiańskim oraz następującym państwom i krainom: Grecja, Hiszpania, Szkocja, Rosja, Niderlandy, Niemcy, Luksemburg, Neapol, księstwo Burgundii, Limburg, Sycylia.

Ponad to jest patronem kilkunastu miast. 

Pochodzenie

Św. Andrzej urodził się w rybackiej rodzinie, która mieszkała w Betsaidzie nad Jeziorem Galilejskim. Andrzej z czasem zamieszkał w Kafarnaum razem ze św. Piotrem. Bracia pracowali jako rybacy. Mieli swoje łodzie i sieci. 

Apostoł 

Zanim dołączył do grona wyznawców Jezusa Chrystusa był uczniem Jana Chrzciciela. Andrzej został pierwszym uczniem Chrystusa, to on przyprowadził do niego Piotra. 

Św. Andrzej jest wspominany w Ewangeliach kilka razy. Był między innymi obecny na weselu w Kanie Galilejskiej. Jest wymieniany jako drugi lub czwarty w spisie apostołów. 

O św. Andrzeju pisano w apokryfach Dzieje Andrzeja, Męka św. Andrzeja. Dzieje Andrzeja przypisują mu liczne cuda, których miał dokonać w Poncie, Bitynii, Tracji, Scytii, Grecji. 

Po zmartwychwstaniu Jezusa, Andrzej wyruszył do Bizancjum. Tam nauczał. Według niektórych źródeł został mianowany pierwszym biskupem Konstantynopola. Św. Andrzej nauczał również w Azji Mniejszej, Tracji, Scytii, Grecji, Abchazji oraz rejonach Morza Czarnego. 

Według Orygenesa Andrzej miał działać w Scytii położonej pomiędzy Dunajem a Donem. Z kolei św. Hieronim uważał, że posługiwał on w Poncie, Kapadocji, Bitynii i Achai. 

Zgodnie z legendą miał dotrzeć do wzgórza, gdzie po latach powstało miasto Kijów. 

Śmierć

Zginął śmiercią męczeńską w greckim mieście Pátrai między 62 a 70 r. 

Został rozpięty głową w dół na krzyżu w kształcie litery X (pierwsza litera od imienia Chrystusa w języku greckim). Obecnie krzyż ten nazywany jest jego imieniem. Według tradycji prawosławnej Andrzej umierał na krzyżu trzy dni. 

Kult

Zaliczany jest do grona najważniejszych świętych w katolickich kościołach wschodnich oraz prawosławnych. 

Święty jest wspominany 30 listopada w kościele katolickim. Wyjątkowo 9 maja czczą go Anglicy i Szkoci. Z kolei w kościele prawosławnym wspomina się go dwukrotnie 13 grudnia, 3 lipca lub 13 lipca według kalendarza juliańskiego. 

W Polsce istnieje zwyczaj topienia wosku, przelewania go przez klucz i wróżenia w wigilię św. Andrzeja. 

Relikwie Świętego z Grecji do Konstantynopola przewieziono w 356 r. Tam spoczął w świątyni Apostołów, aż do czasu kiedy Krzyżacy zabrali je do Amalfi (1202 r.). W XV w. jego głowę przewieziono do Rzymu. Jego szczątki (głowa) wróciły do Patras dopiero w 1964 r. decyzją papieża Pawła VI.

Ciało Świętego zostało podzielone. Jego relikwie znajdują się w Moskwie w Bogojawleńskim Soborze Katedralnym, w Szkocji w archikatedrze Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej w Edynburgu, w Polsce w Ekumenicznym Sanktuarium św. Andrzeja Apostoła w Warszawie.

Święty jest przedstawiany jako starzec o siwych włosach i brodzie. Malowany jest w długim płaszczu lub rybackiej tunice. Jego atrybuty to krzyż w kształcie X, księga, ryba i sieć.