Paweł Adamowicz życiorys

Życiorys i biografia Pawła Adamowicza

Paweł Adamowicz przyszedł na świat 2 listopada 1965 r. w Gdańsku, zmarł 14 stycznia 2019 r. w swoim rodzinnym mieście, został raniony podczas finału Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Był politykiem, samorządowcem. Od 1998 r. aż do swojej śmierci sprawował funkcję prezydenta Gdańska. W okresie PRLu był zaangażowanym działaczem opozycyjnym. 

Młodość i wykształcenie

Urodził się w rodzinie Ryszarda Adamowicza i Teresy Stuńdzia. Rodzice pochodziła z Wilna, zostali przesiedleni w 1946 r. Jego ojciec był ekonomistą. Brat Pawła Adamowicza, Piotr został historykiem i dziennikarzem. W działalność konspiracyjną zaangażował się już w szkole średniej. Kolportował podziemne wydawnictwa.

Paweł Adamowicz rozpoczął studia w 1984 r. Wybrał Wydział Prawa i Administracji na Uniwersytecie Gdańskim. W czasie studiów nadal należał do ruchu konspiracyjnego, odpowiadał między innymi za wydawanie pisma „ABC”, odpowiadał również za organizację strajku studenckiego na UG. Studia łączył z pracą między innymi w Stoczni Gdańskiej i spółdzielni Techno-Service. Po zdobyciu tytułu magistra pozostał na uczelni. Był asystentem w Katedrze Historii Państwa i Prawa Polski. Już rok później w 1990 r. został prorektorem ds. studenckich. Funkcję tę pełnił przez trzy lata. Cały czas się dokształcał, zdał egzamin radcowski w 1996 r. 

Działalność polityczna

Po raz pierwszy na radnego Gdańska został wybrany w 1990 r. Był kandydatem Komitetu Obywatelskiego. Cztery lata później został przewodniczącym rady miejskiej. Należał już wtedy do Partii Konserwatywnej, a później Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego. 

Kiedy w 1998 r. po raz trzeci uzyskał mandat radnego, startował z listy Akcji Wyborczej Solidarność. W tym samym roku rada miasta zdecydowała, że zostanie on prezydentem miasta. Kiedy w 2002 r. odbyły się wybory bezpośrednie, Paweł Adamowicz uzyskał najwięcej głosów. O reelekcję ubiegał się w 2006 r. w wyborach samorządowych. Ponownie został wybrany na prezydenta miasta. Kolejne wybory w 2010 r. oraz 2014 r. również zwyciężył. 

Należał do grupy regionalnych założycieli partii Platforma Obywatelska w 2001 r. W czasie swojej prezydentury zaangażowany był w działania wielu fundacji, sam zainicjował powołanie Stowarzyszenia Gdański Obszar Metropolitarny, a w 2018 r. Stowarzyszenia Wszystko dla Gdańska. Był również prezesem Unii Metropolii Polskich w latach 2007-2015. 

W czasie jego prezydentury w 2012 r. w Gdańsku rozegrano mistrzostwa piłki nożnej EURO 2012. Prezydent Adamowicz starał się być blisko obywateli, uczestniczył w licznych spotkaniach z mieszkańcami, ustanowił budżet obywatelski. Wspierał również działania rodzinnych domów dziecka, dla uczniów wprowadził bezpłatną komunikację miejską. 

W kolejnych wyborach samorządowych wystartował w 2018 r., tym razem z ramienia założonego przez siebie Stowarzyszenia Wszystko dla Gdańska. 

Kontrowersje

W 2015 r. Adamowicz zawiesił swoje członkostwo w Platformie Obywatelskiej. Decyzja ta była spowodowana zarzutami prokuratora dotyczącymi fałszywego oświadczenia majątkowego. Sprawa trafiła do sądu rejonowego, który w 2016 r. umorzył postępowanie, a prezydentowi nakazał zapłatę świadczenia pieniężnego. Sąd okręgowy uchylił jednak tę decyzję. W 2018 r. ponownie wszczęto przeciwko niemu postępowanie, które dotyczyło zatajenia dochodów. 

Prowadził antydyskryminacyjną politykę otwartości. Sam wziął udział w marszu równości zorganizowanym w 2017 r. w Gdańsku. Prowadził politykę przyjazną migracji. W tym celu opracował Model Integracji Imigrantów i powołał do życia Radę Imigrantów i Imigrantek. 

Złożył również wniosek o delegalizację ONR (Obozu Narodowo-Radykalnego). Z koalicją Prawa i Sprawiedliwości spierał się w sprawie obchodów rocznicy II wojny światowej, Adamowicz chciał aby Apel Poległych był odczytany przez harcerzy, nie zgadzał się na odczytanie apelu smoleńskiego w czasie odchodów. MON zareagował agresywnie, na wypowiadane przez niego opinie, oskarżono go o kłamstwo i brak zaproszenia na obchody przedstawicieli wojska. 

Życie prywatne

Poślubił Magdalenę Abramską w 1999 r. Jego żona jest prawnikiem i wykładowcą na UG. Mają dwie córki. Paweł Adamowicz chętnie angażował się w akcje charytatywne, sam wspierał sieroty w Kongo i Rwandzie. Napisał kilka książek poświęconych tematyce regionalnej i samorządowej, w tym w 2018 r. wydał Gdańsk jako wspólnota.

Wielokrotnie nagradzany i wyróżniany. Między innymi w 2003 r. Srebrnym Krzyżem Zasług, czy Krzyżem Kawalerskim Orderu Legii Honorowej Francji w 2012 r. 

Śmierć

13 stycznia 2019 r. brał udział w finale Wielkie Orkiestry Świątecznej Pomocy. Na Targu Węglowym w czasie tak zwanego światełka do nieba, po wygłoszonym przez niego przemówieniu, na scenę wtargnął zamachowiec. Nożem trzykrotnie uderzył prezydenta. Zamachowcem okazał się dwudziestosiedmioletni gdańszczanin. Prezydent został przewieziony do Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego w Gdańsku, przeszedł operację. Zmarł 14 stycznia. 

W manifestacjach po jego śmierci, między innymi na Długim Targu w Gdańsku, uczestniczyły tysiące osób. W dniach 18-19 stycznia, decyzją prezydenta Andrzeja Dudy, w Polsce miała miejsce żałoba narodowa. 

Urna z prochami prezydenta spoczęła w kaplicy św. Marcina w bazylice Mariackiej w Gdańsku.