Katarzyna Aragońska życiorys

Życiorys i biografia Katarzyny Aragońskiej

Katarzyna Aragońska przyszła na świat 16 grudnia 1485 r. w Alcalá de Henares, zmarła 7 stycznia 1536 r. w Kimbolton. W latach 1509-1533 była pierwszą żoną króla Anglii Henryka VIII Tudora. 

Jej pierwszym mężem był Artur Tudor, książę Walii. Pobrali się 19 maja 1499 r. Ich małżeństwo trwało do śmierci księcia 2 kwietnia 1502 r. Jej kolejnym mężem był młodszy brat Artura – Henryk VIII. Tytuł królowej Anglii przysługiwał jej aż do czasu koronacji Anny Boleyn (1 czerwca 1533 r.). W późniejszych latach tytułowano ją księżną wdową Walii (po pierwszym mężu). 

Dzieciństwo i młodość 

Katarzyna przyszła na świat w katolickiej rodzinie. Była córką hiszpańskich władców, którzy panowali nad Kastylią – Izabeli I oraz Ferdynanda II. Jej ojciec władał Aragonią. Katarzyna była najmłodsza spośród piątki rodzeństwa. Dorastała w Hiszpanii, tam też odebrała edukację. Nauczał ją kapłan Alessandro Geraldini. Dzięki niemu znała aż trzy języki: łacinę, hiszpański i francuski. Była dobrze wykształcona, w jej edukacji pominięto jednak dworską etykietę. Wpłynęło to niekorzystnie na wrażenie, jakie wywarła na królewskim dworze. 

Pierwsze małżeństwo Katarzyny zostało ustalone kiedy miała 3 lata. Małżeństwo miało być gwarantem sojuszu z Francją. Jej pierwszym mężem miał zostać Artur Tudor, syn Henryka VII. 

Katarzyna przeniosła się do Anglii w maju 1499 r., aby zamieszkać z 15 letnim wówczas mężem.

Księżna Walii

Swojego męża poznała 4 listopada. Mimo, że oboje znali łacinę, to bardzo ciężko było im się porozumieć. Nauczono ich odmiennej wymowy. Małżeństwo zamieszkało w zamku Ludlow. Posag Katarzyny wynosił 400 tysięcy koron. Książę Artur pełnił tam funkcję księcia Walii. Małżeństwo trwało bardzo krótko, już 2 kwietnia 1502 r. Artur zmarł, najprawdopodobniej na chorobę nazywaną angielskimi potami. 

Królowa Anglii

Ojciec Katarzyny wraz z ojcem Artura postanowili, że najprostszym wyjściem z zaistniałej sytuacji będzie ślub z młodszym bratem zmarłego Artura. Mimo umowy, Henryk VII zwlekał z zawarciem ślubu, początkowo czekali na odpowiedni wiek Henryka VIII (musiał mieć 15 lat, aby zawrzeć małżeństwo), później zmarła Izabela (matka Katarzyny), co spowodowało obniżenie wartości małżeństwa. 

Katarzyna utrzymywała, że nie skonsumowała z Arturem swojego małżeństwa i jest dziewicą. W związku z zawieszonym małżeństwem sytuacja Katarzyny bardzo się pogorszyła. Zmuszona była oszczędzać, nie mogła pozwolić sobie na zakup nowych sukien, w listach pisała o skrajnej biedzie. Dopiero w 1507 r. znaleziono dla niej funkcję, została ambasadorem Hiszpanii. Była pierwszą w historii kobietą, która pełniła tę funkcję na dworze angielskim. 

Do jej ślubu z Henrykiem VIII doszło dopiero 11 czerwca 1509 r. Henryk był od niej młodszy o 6 lat. 

Do koronacji pary doszło 24 czerwca 1509 r. w Opactwie Westminsterskim. Królowa zaskarbiła sobie sympatię ludu. 

Ich pierwszy syn przyszedł na świat w 1511 r. Wcześniej królowa poroniła córkę. Mały Henryk Tudor przeżył jedynie 2 miesiące. Królowa zaszła ponownie w ciążę w 1513 r., ponownie poroniła. Rok później urodziła synka, który podobnie jak jego brat, żył bardzo krótko. 

Regentka 

Kiedy 11 czerwca 1513 r. Henryk VIII wyruszył na wojnę do Francji, jego żona została regentką. 

W czasie jej rządów Szkocja najechała Anglię. Katarzyna zmuszona była zorganizować armię i ruszyć na wojnę (była wtedy w ciąży). Wojsko pod wodzą Katarzyny odniosło zwycięstwo w bitwie pod Flodden Field. Władca Szkocji Jakub IV poległ w bitwie. 

Katarzyna chętnie się dokształcała. Dbała również o edukację swojej córki. Angażowała się również w finansowe wsparcie angielskich szkół. Jednak w oczach męża, była jedynie kobietą, która nie dała mu męskiego potomka – gwaranta przedłużenia władzy Tudorów. Katarzyna utrzymywała stały kontakt z rodzinną Hiszpanią, pisała listy do ojca. 

W 1516 r. urodziła córkę, dziewczynce nadano imię Maria.

Unieważnienie małżeństwa

Henryk VIII w 1523 r. rozpoczął swój romans z damą dworu królowej – Marią Boleyn. Trwał on dwa lata. Z tego związku na świat przyszła dwójka dzieci, dziewczynka i chłopiec. Kiedy tylko król zakończył romans z Marią, zainteresował się jej młodszą siostrą Anną. 

Władca chciał poznać przyczynę braku męskiego potomka z prawego łoża, dlatego zaczął (pod wpływem Anny) uważać swoje małżeństwo za przeklęte, niezgodne z nauką kościoła. 

Władca wysłał posłańca do papieża Klemensa VII. W liście prosił o unieważnienie małżeństwa. Kiedy misja się nie powiodła, król udał się do kardynała Wolseya. Ten zwołał sąd kościelny, jednak papież nie udzielił odpowiednich zgód swoim legatom, co uniemożliwiło podjęcie decyzji. Natomiast Henryk VIII od Stolicy Apostolskiej dostał zakaz zawierania kolejnych małżeństw.

Po wyraźnych naciskach ze strony kochanki króla, w 1531 r. Katarzyna zostaje wygnana z dworu. Nowy sposób na unieważnienie małżeństwa podsunął królowi arcybiskup Canterbury Tomasz Cranmer (zastąpił on Williama Wathama). W jego opinii papież w sprawie małżeństwa nie jest autorytetem, gdyż jest to sprawa teologiczna. Uważał, że jego spór mogą rozwiązać doktorzy teologii. Tym samym król obwołał się głową Kościoła w Anglii. Ogłosił również niezależność Anglii od Rzymu i władzy papieża. 

Henryk VIII poślubił Annę Boleyn, a jego wcześniejsze małżeństwo z Katarzyną unieważniono 23 maja 1533 r. Unieważnienia dokonał arcybiskup Cranmer. 

Na wygnaniu

Katarzyna nie przyjęła do wiadomości unieważnienia małżeństwa. Swojej służbie nadal kazał tytułować się królową. Do śmierci przebywała pod stałą kontrolą. Początkowo w zamku More, a następnie Kimbolton. Przyjęła klasztorny styl życia. Swój pokój opuszczała, tylko aby uczestniczyć w mszy świętej, odprawiała post. Nie wyrzekła się wiary. 

Śmierć 

Katarzyna zmarła 7 stycznia 1536 r. Pochowano ją w katedrze w Peterborough. Jej córka Maria miał zakaz brania udziału w uroczystościach pogrzebowych. Zmarła najprawdopodobniej z powodu raka (wtedy nieznanego). Przez długi czas utrzymywano, że została otruta przez Annę lub Henryka. 

Król Henryk VIII w późniejszych latach wielokrotnie zdradzał swoją nową żonę.