Otto Stern życiorys

Otto Stern - życiorys i biografia

Otto Stern był piątym z kolei na Śląsku, a pierwszym na Górnym Śląsku laureatem nagrody Nobla. Uważany jest za jedną z najważniejszych osób mających wpływ na współczesną fizykę. Za swoją błyskotliwość, bezkompromisowość, wiedzę oraz inteligencję został nazwany fizykiem – eksperymentatorem.

Młodość i edukacja Otto Sterna

Stern przyszedł na świat w Żorach, 17 lutego 1888 roku. Jego rodzina była wyznania mojżeszowego i od pokoleń parała się kupiectwem. Później rodzina zadecydowała o przeprowadzce do Wrocławia. W tamtym czasie nasilały się nastroje antysemickie, które w konsekwencji prowadziły do tego, że osoby pochodzenia żydowskiego nie miały wielkich szans na rozwój lub awans społeczny.

W 1897 roku rozpoczął naukę w Jahanneum, we Wrocławiu. Naukę w szkole zwieńczył 22 marca 1906 roku, kiedy to udało mu się zdać maturę. Następnie, 20 października rozpoczął studia chemiczne na Uniwersytecie Wrocławskim. Otto Stern egzamin końcowy zdał 6 marca 1908 roku. Pracę doktorską pisał pod okiem profesora Heinricha Blitza. Rozważania zakończył w 1912 roku, a zwieńczyła je praca pt.: „Przyczynek do teorii ciśnienia osmotycznego stężonych roztworów dwutlenku węgla w rozpuszczalnikach organicznych w niskich temperaturach”.
Egzaminy doktorskie zdał 6 marca, a pracę obronił 3 kwietnia 1912 roku.

Otto Stern przebywał w towarzystwie literatów, naukowców, a także intelektualistów. W czasie swojego życia miał styczność m.in. z Franzem Kafką, Maxem Brodem czy Albertem Einsteinem.
To właśnie w ślady tego ostatniego poszedł Otto Stern i w sierpniu roku 1912 przeniósł się do Zurychu, a kilka miesięcy później został jego asystentem naukowym. Jednak dalszą edukację i dalszy rozwój kariery naukowej Sterna przerwał wybuch wielkiej wojny.
Z początkiem 1915 roku Stern został zaciągnięty do wojska i jako szeregowy żołnierz służył na froncie wschodnim przez niecały rok.

Nauka

Najintensywniejsze lata pracy Otto Sterna, które ukształtowały go jako naukowca-fizyka, przypadły na lata 1912 – 1918. Rozważania w największym stopniu dotyczyły termodynamiki klasycznej i swoje odbicie znajdywały w publikowanych artykułach dotyczących absolutnej entropii gazu doskonałego. Później, po zakończeniu wojny miejscem pracy Sterna był Uniwersytet we Frankfurcie. W roku 1921 otrzymał stanowisko profesora fizyki teoretycznej na Uniwersytecie w Rostocku. Tutaj dołączył do swego przyjaciela, Maxa Volmera. Pobyt w Rostocku pozwolił mu na poszerzenie swych horyzontów myślowych, a także na zawarcie nowych znajomości. W roku 1923 objął stanowisko dyrektora w nowo powstałym Instytucie Chemii Fizycznej na Uniwersytecie w Hamburgu. W 1922 roku miał miejsce słynny eksperyment autorstwa Sterna i Waltera Gerlacha, nazwany od nazwisk twórców „doświadczeniem Sterna-Gerlacha”.  Stanowił on dowód na istnienie kwantowania momentu pędu.

Uwielbiał przeprowadzać eksperymenty, bawiąc się przy nich (zachowując ostrożność i przyjęte procedury). Dodatkowo, poza działalnością naukową i uniwersytecką, wielkim hobby Otto Sterna był film - chodził do kina niemalże codziennie.

Przez lata jego popularność, wiedza i doświadczenie rosło. Był zapraszany na odczyty, konferencje i wykłady. Dużym szacunkiem darzyło go grono akademickie, co miało swoje odbicie w wyborze Sterna na dziekana wydziału przyrodniczo-matematycznego w roku akademickim 1930-1931. Rok 1933 był bardzo szczególny z dwóch powodów. Pierwszym był aspekt naukowy, drugim – prywatny. Wtedy to wraz z Otto Frishem dokonał pomiarów, które stanowiły podwaliny pod przyszłą pracę Sterna i otrzymanie przez niego nagrody Nobla.

Emigracja i Nagroda Nobla

Kiedy wszystko szło ku coraz większemu rozwojowi Sterna, nastąpiło zahamowanie spowodowane dojściem do władzy w Niemczech Adolfa Hitlera. Wedle ideologii prowadzonej w kraju Otto Stern został odsunięty od stanowiska dziekana i pozbawiony laboratorium, które stworzył. Na szczęście, bardzo wiele osobistości ze świata nauki miało możliwość emigracji do Stanów Zjednoczonych, które stały się miejscem, w którym zamieszkał spory odsetek naukowców z Europy dręczonej wojną.

W 1943 roku otrzymał obywatelstwo, a rok później otrzymał nagrodę Nobla, za rok 1943. Decyzję przyznania nagrody argumentowano: „za jego (Otto Sterna - przyp. aut.) wkład w rozwój badań nad promieniowaniem molekularnym oraz za odkrycie momentu magnetycznego protonu”. Nagrodę odebrał 10 grudnia 1944 roku i stanowiło to ukoronowanie jego kariery naukowej.

Otto Stern nie założył rodziny. Zmarł samotnie 17 sierpnia 1969 roku i został pochowany w Berkeley.