Mieszko I życiorys

Życiorys i biografia Mieszka I

Mieszko I przyszedł na świat pomiędzy 922 a 945, zmarł 25 maja 992 r. Należał do dynastii Piastów. Historyczny pierwszy władca Polan, twórca Polski. Przyjął chrzest w 966 r. i tym samym włączył państwo Piastów w krąg wpływów chrześcijańskich. 

Według zachowanych przekazów historycznych Mieszko był sprawnym i konsekwentnym politykiem, umiejętnie zarządzał państwem. Udało mu się zawrzeć sojusze z Czechami, Szwecją i Cesarstwem. 

Nie znane są fakty z życia Mieszka przed objęciem przez niego władzy.

Początki władzy

Władzę nad państwem Piastów zaczął sprawować na w latach 950-960. Nieznana jest ówczesna dokładna powierzchnia państwa. Możliwe, że w jego skład wchodziły ziemie Polan, Goplan i Mazowszan, ziemia sieradzko-łęczycka, Pomorze Wschodnie. Rozległe tereny wymagały zjednoczenia i ujednolicenia. Mieszko swoje rządy rozpoczął od ekspansji na Mazowsze, Pomorze Wschodnie, Środkowe oraz tereny Wolinian i Wieletów. 

Postać władcy została opisana przez podróżnika Ibrahima ibn Jakuba, Widukinda z Korbei i biskupa merseburskiego Thietmara.

Chrzest Polski

W 965 r. Mieszko poślubił Dobrawę Przemyślidkę (zwaną również Dąbrówką). Kobieta była córką króla Czech Bolesława I Srogiego. Ich małżeństwo miało znaczenie polityczne, było przypieczętowaniem sojuszu łączącego Polskę i Czechy. 

Dobrawa była chrześcijanką. Mieszko również zdecydował się na przyjęcie chrztu - w 966 r. Miała to być decyzja polityczna, która umocni jego pozycję i zagwarantuje Polsce bezpieczeństwo oraz partnerstwo chrześcijańskich państw. Dzięki temu zabiegowi, państwo Polan nie mogło już być atakowane pod pretekstem chrystianizacji. 

Według zapisków Galla Anonima to Dobrawa miała przekonać Mieszka do zmiany wiary i przyjęcia chrześcijaństwa. Kobieta miała przyczynić się również do budowy pierwszych struktur kościelnych. Razem z nią do Polski miał przybyć Jordan - późniejszy, pierwszy biskup Polski. 

Pierwsze biskupstwo utworzono w Poznaniu w 968 r. Z kolei pierwsze kościoły wzniesiono w Poznaniu, Gnieźnie i Ostrowie Lednickim. 

Podbite ziemie

Bitwa Mieszka I z Wichmanem i Wolinianami miała miejsce w 967 r. Zakończyła się zwycięstwem Mieszka i przejęciem przez niego obszaru na wschód od Odry. 

Mieszko prowadził również walki o tereny nadnoteckie. Z kolei w 972 r. na ziemie Polan najechał Hodon (bitwa pod Cedynią). Jest prawdopodobne, że w latach 70. Polanie zdobyli również ziemię sandomierską i przemyską. 

Mieszko po 973 r. dołączył do opozycji niemieckiej, która po śmierci cesarza Ottona I, chciała aby cesarzem został Henryk Kłótnik. Działania opozycji nie przyniosły jednak rezultatu i na cesarski wstąpił Otton II. 

W latach 80. Mieszko rozpoczął działania przeciwko Duńczykom. W tym celu sprzymierzył się ze Szwedami. Sojusz ten potwierdziło małżeństwo córki Mieszka Świętosławy z królem Erykiem. 

W czasie panowania Ottona III Mieszko wspierał jego politykę, towarzyszył mu w dwóch wojennych wyprawach. Jedna z wypraw skierowana była przeciwko Czechom. Było to potwierdzenie rozpadu sojuszu Polski i Czech. Wojna polsko-czeska wybuchła najprawdopodobniej w 990 r. Polacy zajęli wtedy Śląsk.

Mieszko do swojego państwa wcielił również Małopolskę. Niejasne są zapiski dotyczące jej włączenia do ziem Polan. Możliwe, że miało to miejsce około 990 r. 

W ramach sojuszu z cesarzem Mieszko brał udział w wyprawie na Brennę i w zjeździe w Kwedlinburgu w 991 r.

Życie prywatne 

Przed przyjęciem chrztu Mieszko miał mieć 7 żon (tak podaje Gall Anonim w swoich kronikach). 

Historia zapamiętała jednak jedynie jego chrześcijańskie małżeństwa. Jego pierwszą wierzącą żoną była Dobrawa pochodząca z Czech. Z tego związku przyszedł na świat Bolesław I Chrobry (późniejszy król Polski) i Świętosława. Dobrawa zmarła w 977 r. Jego drugą żoną została Oda Dytrykówna córka margrabiego Marchii Północnej. Z tego małżeństwa przyszło na świat trzech synów: Mieszko, Świętopełek i Lambert.

U schyłku życia

Mieszkowi przypisuje się autorstwo dokumentu Dagome iudex. Opisał on w nim granice państwa i powierzył je opiece papieża. 

Zmarł 25 maja 992 r. Najbardziej prawdopodobnym miejscem jego pochówku była katedra poznańska. Nie jest to jednak udowodnione żadnymi badaniami czy odkryciami. Jego szczątki nie zostały odnalezione.