Leszek Balcerowicz życiorys

Życiorys i biografia Leszka Balcerowicza

Leszek Balcerowicz przyszedł na świat 19 stycznia 1947 r. w Lipnie. Ekonomista, polityk i poseł na Sejm w latach 1997-2000. W rządach Tadeusza Mazowieckiego, Jana Krzysztofa Bieleckiego oraz Jerzego Buzka pełnił funkcję Wiceprezesa Rady Ministrów oraz ministra finansów. Odpowiedzialny za powstanie i wcielanie w życie tzw. planu Balcerowicza, czyli planu reform gospodarczych i ustrojowych. Jego realizację rozpoczęto w styczniu 1990 r. Celem było przygotowanie Polski do prowadzenia gospodarki rynkowej. 

Młodość i wykształcenie 

Przyszedł na świat w rodzinie Wacława i Barbary. Urodził się w Lipnie, ale dorastał w Toruniu, gdzie rodzice przenieśli się, kiedy miał dwa lata. 

Studiował w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie (obecnie Szkoła Główna Handlowa) Z tytułem magistra ukończył ją w 1970 r. Edukację kontynuował w Nowym Jorku na Saint John’s University. Następnie w 1975 r. na SGPiS obronił swoją pracę doktorską. Związał się z uczelnią na dłużej. Pracował tam jako adiunkt. W celach naukowych sporo podróżował. Odbył staż między innymi na Uniwersytecie w Marburgu. W 1990 r. zdobył habilitację. 

Dwa lata później został profesorem nadzwyczajnym SGH. Zarządzał Katedrą Międzynarodowych Studiów porównawczych. 

Zanim zajął się polityką pracował też w Instytucie Podstawowych Problemów Marksizmu-Leninizmu.

Zaangażowanie polityczne 

W 1969 r. wszedł w struktury PZPR. Z partią był związany do 1981 r., kiedy to opuścił ją w związku z wprowadzeniem stanu wojennego. 

Był jednym z doradców w rządzie premiera Piotra Jaroszewicza. 

Jako ekspert ds. ekonomicznych związku działał w „Solidarności”. W latach 1989-1991 był wicepremierem w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. Objął też stanowisko ministra finansów. Obie funkcje zachował również w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego od stycznia do grudnia 1991 r. 

W tym czasie pracował nad planem Balcerowicza mającym doprowadzić do transformacji gospodarki planowo-socjalistycznej na gospodarkę rynkową. Plan opracowano bazując na zamyśle prof. Jeffreya Sachsa. Sukcesywnie wdrażany plan z czasem doprowadził do obniżenia poziomu hiperinflacji, ustabilizowania kursu złotego, reformy bankowości, rozpoczęcia prac nad zmianami podatkowymi i ubezpieczeniowymi. 

W wyborach parlamentarnych w 1997 r. startował z list Unii Wolności. Partii przewodniczył od 1995 r. Po zdobyciu mandatu posła otrzymał propozycję dołączenia do rządu Jerzego Buzka. Tym samym po raz trzeci został wicepremierem i ministrem finansów. Funkcje te sprawował do 2000 r. Wtedy też wycofał się z dalszego kierowania partią i nie wystartował w kolejnych wyborach partyjnych. 

Od stycznia 2001 r. zasiadał na stanowisku prezesa Narodowego Banku Polskiego. Prezesem NBP był do stycznia 2007 r. W tym samym roku założył fundację Forum Obywatelskiego Rozwoju. 

Życie prywatne 

Z żoną Ewą związany od 1977 r. Są rodzicami trojga dzieci. W młodości ćwiczył lekkoatletykę, zdobył nawet tytuł mistrza Polski juniorów w 1966 r. w biegu przełajowym na 1500 m. Wielokrotnie nagradzany i odznaczany, między innymi Orderem Orła Białego w 2005 r. Doktor honoris causa kilkunastu uczelni. Jest autorem kilkunastu książek i prac naukowych w tym między innymi Wolność, rozwój, demokracja, czy Wolność i rozwój: ekonomia wolnego rynku.