Janusz Korwin-Mikke życiorys

Życiorys i biografia Janusa Korwin-Mikke

Janusz Korwin-Mikke przyszedł na świat 17 października 1942 r., w Warszawie. Polski polityk i publicysta. Założyciel kilku partii politycznych, między innymi: Unia Polityki Realnej, KORWiN, Konfederacja Wolność i Niepodległość.

Dzieciństwo i młodość

Syn Ryszarda Mikke i Marii Rosochackiej, jedynak. Jego matka zginęła w powstaniu warszawskim, ojciec przez jakiś czas przebywał w więzieniu. Dlatego opiekę nad Januszem sprawowała babcia, a później, kiedy ojciec wyszedł z więzienia i ponownie wziął ślub, zajmowała się nim macocha.

Był harcerzem. W 1957 r. zapisał się do Związku Młodzieży Socjalistycznej. A pięć lat później do Stronnictwa Demokratycznego, do którego należał do roku 1982. Po zdanej maturze rozpoczął studia, najpierw matematyczne, a później filozofię. Studiował na Uniwersytecie Warszawskim. Na studiach utrzymywał się dzięki pracy jako brydżysta. Za swoje zaangażowanie w dystrybucję propagandowych ulotek (przeciwko represjom wobec osób, które podpisały List 34) trafił do więzienia, a następnie SB pozbawiło go możliwości dalszego studiowania na wydziale matematyki. Mógł jednak nadal uczęszczać na zajęcia z prawa, socjologii, filozofii i psychologii. 

Drugi raz aresztowano go w marcu 1968 r. W areszcie przebywał aż do lipca. W rok po wyjściu z aresztu, ukończył studia, ale tylko z jednego z rozpoczętych kierunków. W 1969 r. obronił tytuł magistra filozofii. Zaraz po zakończeniu studiów rozpoczął pracę w Instytucie Transportu Samochodowego, potem przeniósł się na Uniwersytet Warszawski. Po rozwiązaniu zespołu naukowego, w którym pracował, wrócił do brydża, trafił nawet do kadry narodowej.

Od 1978 r. trudnił się również pracą wydawcy, założył Oficynę Liberałów, gdzie wydawano książki społeczno-polityczne, a także tygodnik „Najwyższy CZAS!” (od 1990 r. do 2007 r., tygodnik stał się narzędziem komunikacji jego poglądów).

Kariera polityczna

Dzięki zaangażowaniu w działanie NSZZ Rzemieślników Indywidualnych „Solidarność”, mógł wziąć udział w I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarność” w Gdańsku w 1981 r. W tym samym roku opublikował postulaty na XII Kongres Stronnictwa Demokratycznego, ale władze nie zastosowały się do jego uwag. Dlatego też założył Narodową Federację na rzecz Wolnej Gospodarki, ale szybko jego działania przerwał stan wojenny. 

Od kwietnia do lipca 1982 r. internowany za kolportaż prasy i książek drugiego obiegu. W 1984 r. razem ze Stefanem Kisielewskim założył Partię Liberałów „Prawica”. Partia jednak nie zyskała wyborców, a Korwin-Mikke powrócił do wydawania prasy – powołał do życia konserwatywno-liberalne czasopismo „Stańczyk” . 

Do polityki powrócił w 1987 r. jako koordynator Ruchu Polityki Realnej, czyli późniejszej Unii Polityki Realnej. Wystartował w wyborach do senatu w 1989 r., ale bez powodzenia. 

Już rok po wyborach w partii Janusza Korwin-Mikke doszło do rozłamu, część członków chciała odwołania go ze stanowiska prezesa. W ten sposób Unia podzieliła się, a władzę nad jej nową odnogą objął Sławomir Jaruga. Kolejny rozłam w partii nastąpił w 1995 r., spowodowany był tym, że Janusz Korwin-Mikke nie udzielił poparcia startującemu w wyborach Wałęsie. Tym razem rozłam zakończył się odejściem Korwina-Mikke z partii oraz powołaniem nowej – Stronnictwa Polityki Realnej. Do UPR wrócił jeszcze w 1999 r., ale po kolejnych nieudanych dla partii wyborach, ostatecznie z niej wystąpił. 

Po raz pierwszy w sejmie zasiadał w latach 1991–1993, w tym czasie podjął między innymi inicjatywę przygotowania uchwały lustracyjnej. Budził wiele kontrowersji, nie przeszkadzało mu to jednak w dużej aktywności, zwłaszcza na mównicy sejmowej. Później kandydował w wyborach parlamentarnych w latach 1993, 1997, 2001, 2005 jednak bez powodzenia. Bez powodzenia startował również w wyborach samorządowych (w tym trzykrotnie ubiegał się o stanowisko prezydenta Warszawy) i prezydenckich (kandydował pięć razy, jako przedstawiciel partii UPR, Platformy dla JKM, Wolność i Praworządność). 

W 2007 na skutek porozumienia Ligi Polskich Rodzin, UPR i Prawicy Rzeczypospolitej wystartował w wyborach parlamentarnych z listy LPR, nie zdobył wystarczającej liczby głosów. Już w 2011 zarejestrował kolejną partię Unię Polityki Realnej – Wolność i Praworządność, która powstała na bazie członków Wolności i Praworządności oraz UPR. 

W 2014 r. uzyskał mandat w wyborach do Europarlamentu, a w 2015 r. powstała jego kolejna partia – Koalicja Odnowy Rzeczypospolitej Wolność i Nadzieja (KORWiN). W tym samym roku odbyły się wybory parlamentarne, znowu bez powodzenia dla partii kierowanej przez Janusza Korwina-Mikke. Europosłem był jedynie cztery lata, zrezygnował z mandatu i ponownie wystartował w wyborach samorządowych.

Ponownie w sejmie zasiadł po wyborach parlamentarnych w 2019 r., startował z listy Konfederacji Wolność i Niepodległość (koalicja partii KORWiN, Ruch Narodowy, organizacji Grzegorza Brauna Pobudka oraz partii Piotra Liroya-Marca Skuteczni). 

Życie prywatne

Trzykrotnie żonaty. Ma ośmioro dzieci. Chętnie występuje w filmach i serialach, nagrał nawet piosenkę z Krzysztofem Skibą. Jest aktywnym publicystą.