Eugeniusz Kwiatkowski życiorys

Życiorys i biografia Eugeniusza Kwiatkowskiego

Eugeniusz Kwiatkowski przyszedł na świat 30 grudnia 1888 r. w Krakowie, zmarł 22 sierpnia 1974 r. w swoim rodzinnym mieście. Polski polityk, w latach 1926-1930 minister przemysłu i handlu, w latach 1935-1939 minister skarbu. Z wykształcenia chemik. Inicjator budowy miast Gdynia oraz Stalowa Wola. 

Młodość i wykształcenie

Przyszedł na świat w rodzinie Jana i Wincentyny z Maszczyńskich. Jego ojciec z wykształcenia był prawnikiem, pracował jako urzędnik w krakowskich kolejach. Eugeniusz miał młodszego brata i dwie młodsze siostry. Dorastał w miejscowości Czernichowce (teraz teren Ukrainy), gdzie jego rodzice posiadali majątek. 

Uczył się w Gimnazjum Franciszka Józefa we Lwowie. Po czterech latach przeniesiono go do Gimnazjum OO. Jezuitów w Bąkowicach. Decyzja o przeniesieniu była motywowana śmiercią ojca. Ostatecznie maturę napisał w 1907 r. Szkołę ukończył z wyróżnieniem. Od razu rozpoczął studia chemiczne na Politechnice Lwowskiej. W 1910 r. wyjechał do Monachium, aby kontynuować edukację. Spędził tam dwa lata, po czym powrócił do Lwowa. 

W czasie studiów był członkiem organizacji niepodległościowych, które działały we Lwowie.  

W 1913 r. wraz ze świeżo poślubioną Leokadią zamieszkał w Lublinie. Pracował w tamtejszej gazowni. 

W czasie I wojny światowej należał do Legionu Wschodniego oraz Legionów Polskich. Angażował się również w działalność Polskiej Organizacji Wojskowej. Prowadził działalność konspiracyjną. Był czynnym wojskowym do 1921 r. 

W tym czasie pełnił cały czas obowiązki zawodowe. Był zastępcą dyrektora Gazowni Lubelskiej. 

Od 1919 r. pracował także w Ministerstwie Robót Publicznych. gdzie odpowiadał za modernizację przemysłu chemicznego. Wojna polsko-bolszewicka postawiła przed nim kolejne wyzwanie. Zatrudnił się w oddziale chemicznym Głównego Urzędu Zaopatrzenia Armii. 

Od 1921 r. był dyrektorem technicznym Państwowej Fabryki Związków Azotowych w Chorzowie. Tam poznał Ignacego Mościckiego - dyrektora całego zakładu. Dodatkowo był czynnym wykładowcą na Politechnice Warszawskiej. Studentów uczył chemii węgla kamiennego i gazu. 

Zaangażowanie polityczne

Kiedy w 1926 r. po przewrocie majowym, zaczęto tworzyć nowy gabinet, Mościcki (ówczesny prezydent) polecił jego kandydaturę. Tym samym rozpoczęła się jego kariera polityczna.  Mianowano go ministrem przemysłu i handlu. Premierem był wtedy Kazimierz Bartla. Resortem zarządzał do 1930 r. Był inicjatorem budowy portu w Gdyni, przyczynił się również do powstania fabryki związków azotowych w Tarnowie. Stworzył koncepcję handlu morskiego. Pracował na rzecz umocnienia gospodarki narodowej. 

Kiedy nowym premierem został Walery Sławek, który nie uwzględnił go w składzie swojego rządu. Kwiatkowski na jakiś czas wycofał się z polityki i zatrudnił się jako dyrektor w Państwowych Fabrykach Związków Azotowych w Chorzowie i Mościcach. Zakładami zarządzał w latach 1931-1935. 

Ponownie wrócił do polityki w październiku 1935 r. W gabinecie Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego i Felicjana Sławoja Składkowskiego był ministrem skarbu i wicepremierem. Sprzyjał też mniejszościom narodowym. Należał do bliskiego grona współpracowników Mościckiego. 

Po wybuchu II wojny światowej razem z obozem rządzących wyjechał z Polski 17 września 1939 r. Do 1945 r. przebywał w Rumunii. Po powrocie do ojczyzny został Delegatem Rządu dla Spraw Wybrzeża oraz przewodniczącym Komisji Planu Rozbudowy Trójmiasta. Zajął się odbudową gospodarki morskiej. Był bezpartyjnym posłem Sejmu Ustawodawczego. W 1948 r. skierowano go na emeryturę ponieważ popadł w konflikt z władzami komunistycznymi. Zakazano mu również przebywania na Wybrzeżu. Dlatego zdecydował się zamieszkać w Krakowie. Oddał się pracy naukowej.

Zmarł 22 sierpnia 1974 r. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Ceremonii pogrzebowej przewodniczył kard. Karol Wojtyła. 

Życie prywatne

Od 1913 r. żonaty z Leokadią z Glazerów. Byli rodzicami czworga dzieci. Jeden z ich synów zmarł jako niemowlę. 

Pisał do "Kuriera Warszawskiego". Publikował tam pod pseudonimem, ponieważ gazeta sprzyjała opozycji.