Diotyma życiorys

Życiorys i biografia Diotymy

Filozofka grecka, żyjąca w czasach Sokratesa. Ze względu nie brak źródeł, nie jest pewne, czy jest postacią historyczną. Pojawia się jedynie w dziele Platona, pt. Uczta.

Spór o istnienie

Poza Sympozjum Platona brak jest twardych dowodów, na to czy Diotyma faktycznie istniała, czy była postacią fikcyjną. Przesłanką potwierdzającą ewentualne istnienie Diotyma może być fakt, iż sporo postaci, pojawiających się w dialogach platońskich, okazywały się prawdziwymi.

Według niektórych uczonych, że Diotyma została oparta Aspazji, towarzyszce Peryklesa, która zaimponowała mu swoją inteligencją i elokwencją, ale nie dostarczyli oni żadnych dowodów poza ogólnym podobieństwie. Jednym z argumentów przemawiającym za faktycznym istnieniem Diotymy było odkrycie w I wieku płaskorzeźby w Pompejach z wizerunkiem Sokratesa i pewnej kobiety. Przypuszczano, że mogła to być właśnie Diotyma. Pisma z połowy pierwszego tysiąclecia śmiało piszą o Diotymie, jednak opierają się tylko na pismach Platona. Pogląd o fikcyjności Diotymy zapoczątkowany został w XV wieku. Grecka filozofka nie jest również wzmiankowana w żadnym ze współczesnych źródeł.

Diotyma w dziele Platona

Deotyma w dziele Platona pojawia się i prowadzi dialog dotyczący miłości. Twierdzi w nim, iż miłość nie jest ani piękna, ani dobra. Przekazuje rozmówcy genealogię miłości. Według niej miłość skłania jednostkę do poszukiwania piękna. Najpierw jest piękno ziemskie, fizyczne,
a później duchowe. Zdaniem Diotymy, najwłaściwszym użyciem miłości do innych ludzi jest skierowanie umysłu ku umiłowaniu mądrości lub filozofii.

Interpretacje

Diotyma na przestrzeni lat stała się obiektem zainteresowań uczonych oraz pisarzy.
Pojawiła się w książce kryminalnej pisarza Gary’ego Corby, który fabułę swojej książki umieścił w starożytnych Atenach, a Deotymę ukazał jako główną bohaterkę.

W XIX oraz XX wieku panował pogląd, wedle którego, Platon w swoim dziele stworzył postać Diotymy w oparciu o życie Aspazji, która była partnerką Peryklesa. Ta jednak pojawia się pod własnym nazwiskiem w innej części dzieła, co może wskazywać na faktyczne istnienie Deotymy. Imię Deotyma oznacza "Uhonorowana przez Zeusa".