Michaił Tuchaczewski życiorys

Życiorys i biografia Michaiła Tuchaczewskiego

Oficer radziecki, jeden z głównodowodzących wojsk radzieckich podczas wojny polsko-bolszewickiej, w 1935 roku mianowany Marszałkiem ZSRR. W czasach rządów Chruszczowa nazywany sowieckim Napoleonem Bonaparte.

Pochodzenie

Tuchaczewski wywodzi się z rodziny ziemiańskiej, z okolic Smoleńska. Początkowo pobierał nauki w domu. Naukę w gimnazjum rozpoczął w roku 1904, a pięć lat później wraz z rodzicami przeprowadził się do Moskwy. W 1911 roku rozpoczął naukę w 1 Moskiewskim Korpusie Kadetów w Lefortowie. Kształcenie zakończył 12 lipca 1914 roku w stopniu podporucznika.

I wojna światowa i rewolucja bolszewicka

Michaił Tuchaczewski służył w 1 Korpusie Gwardii 4 Armii Frontu Południowo-Zachodniego. Brał udział w operacji galicyjskiej. Za walkę na froncie otrzymał sześć odznaczeń. Do niewoli niemieckiej dostał się zimą 1915 roku podczas walk pod Łomżą. Zdołał z niej uciec w sierpniu 1917 roku. Dostał się do Szwajcarii, gdzie w ambasadzie Rosji uzyskał paszport i rozpoczął powrót do kraju, który obejmował Paryż, Londyn i Skandynawię. Do ojczyzny powrócił jesienią 1917 roku, podczas trwającej już rewolucji bolszewickiej. 20 listopada powrócił do czynnej służby wojskowej. Wraz z końcem I wojny światowej, rozpoczął pracę w Oddziale Wojskowym Wszechrosyjskiego Centralnego Komitetu Wykonawczego, czyli ówczesnego, nowopowstałego rządu rosyjskiego.

Do partii komunistycznej Tuchaczewski wstąpił 5 marca 1918 roku. Od 27 maja 1918 roku czynnie angażował się w przygotowanie wojsk do przyszłej wojny polsko-bolszewickiej.

Wojna polsko-bolszewicka

Michaił Tuchaczewski był jednym z najważniejszych oficerów radzieckich podczas wojny z Polską w 1920 roku. Dowodził Frontem Zachodnim, z którym odnosił szereg zwycięstw.
Wraz ze swoim wojskiej w sierpniu 1920 roku dotarł do przedmieść Warszawy. 15 sierpnia podczas jednej z najsłynniejszych bitew Europy, został odparty przez wojska polskie i zmuszony do odwrotu. Po wojnie tłumił powstania chłopskie w Ktonsztadzie i na Powołżu.

Działalność powojenna

Po zakończeniu wojny, sprawował funkcję komendanta Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunzego. Dokonywał reformy armii radzieckiej w latach 1924-1925. W latach 1928-1931 był dowódcą wojsk Leningradzkiego Okręgu Wojskowego, a od 1931 roku wiceprzewodniczącym Rewolucyjnej Rady Wojennej. Od 1934 pełnił funkcję zastępcy ministra obrony ZSRR.
W 1935 osiągnął stopień marszałka, czyli najwyższy stopień wojskowy.

Jako wojskowy, napisał ponad sto książek, które wpłynęły na rozwój myśli i strategii wojskowych, a także na postrzeganie wojny w ogóle. Poza tym interesował się również sztuką.

22 maja 1937 roku został aresztowany pod zarzutem szpiegostwa i działalności kontrrewolucyjnej. Został postawiony przed Sądem Najwyższym i skazany na karę śmierci. 11 czerwca wyrok wykonano.