Claude Debussy życiorys

Życiorys i biografia Claude'a Debussy

Francuski kompozytor żyjący na przełomie XIX i XX wieku. Jeden z czołowych przedstawicieli impresjonizmu.

Dzieciństwo

Claude Achille Debussy urodził się 22 sierpnia 1862 r. w Saint-Germain-en-Laye. Nie pochodził z rodziny o tradycjach muzycznych, jego ciotka jako pierwsza zauważyła u chłopca talent, dzięki czemu umożliwiono mu naukę gry na fortepianie. Zaczął grać mając 7 lat i czynił szybkie postępy, gdyż już jako jedenastolatek dostał się do paryskiego Konserwatorium Muzycznego.

Edukacja

Debussy był studentem konserwatorium w latach 1873-84 r. Na początku doskonalił swoje umiejętności pianistyczne, jednak bez spektakularnych efektów. Później (od 1880 r.) uczył się kompozycji. W tym samym czasie zaczął pisać swoje pierwsze utwory. Jego talent został doceniony pod koniec studiów, gdyż w 1883 r. otrzymał drugie miejsce, a rok później został laureatem prestiżowej Grand Prix de Rome za kantatę L'enfant prodigue.

Spędził w stolicy Włoch dwa lata, nie pisał tam jednak zbyt dużo, gdyż jak można znaleźć w źródłach, tęsknił za Paryżem. Jednym z utworów jakie wówczas powstały jest suita symfoniczna Printemps. Już wtedy zaczął stosować zabiegi tonalne i rozwiązania harmoniczne, które początkowo spotykały się z krytyką, ale później stały się znakiem rozpoznawczym kompozytora.

Życie w Paryżu

Po powrocie do Francji kompozytor włączył się w życie elit intelektualno-artystycznych. Poznawał i spotykał wielu ówcześnie popularnych malarzy i twórców, ogromny wpływ na jego twórczość miała także wystawa światowa, która w 1889 r. odbywała się w Paryżu. Wówczas to muzyk usłyszał grę jawajskiego gamelanu.

Jego twórczość na początku była traktowana z pewną dozą nieufności i krytykowana ironicznie jako „mętny impresjonizm”, jednak z czasem nowatorskie rozwiązania harmoniczne oparte na skalach antycznych, pentatonikach, czy skali całotonowej zyskały ogromną popularność.

Claude Debussy był też publicystą – swoje felietony na temat muzyki podpisywał pseudonimem Monsieur Croche (franc. Pan Ósemka). Recenzował m.in. opery, czy koncerty na łamach czasopisma La Revue SIM.

Najważniejsze dzieła

Do najważniejszych dzieł kompozytora należą Preludium do popołudnia fauna, Suita bergamaska z należącym do niej fortepianowym utworem Światło księżyca. Powstały również pisane na orkiestrę tryptyki symfoniczne, m.in.: Nokturny, Morze.

W 1902 r. wystawił swoje najważniejsze dzieło nazywane przez niego dramatem lirycznym – operę Peleas i Melizanda na podstawie libretta Maeterlincka. To pięcioaktowe dzieło zyskało ogromny pogłos w środowisku muzycznym, a kontrowersyjne brzmienia i rozwiązania harmoniczne sprawiły, że niektórzy wykładowcy Konserwatorium zabraniali wręcz swoim studentom pójścia na przedstawienie. Takie „rekomendacje” jedynie zwiększały popularność Debussy’ego i jego opery. W konflikcie z dawnymi wykładowcami wspierali go członkowie bohemy paryskiej i inni nowocześni artyści, m.in. Maurice Ravel, czy Erik Satie.

W ostatnich latach swojej twórczości napisał 24 preludia (podobnie jak Bach). Nowatorskie jak na tamte czasy rozwiązania muzyczne nie były jednak pozbawione porządku chociażby w kwestii jasności struktury utworów. Debussy wzorował się tutaj na mistrzach z przeszłości – wspomnianym wyżej Bachu czy Mozarcie.

Podróże

Mając 18 lat, jeszcze w trakcie studiów w Paryżu, został guwernerem w domu Nadieżdy von Meck – bogatej mecenaski artystów (finansowała m.in. karierę Czajkowskiego). Uczył jej córki gry na fortepianie, podróżował również z rodziną swoich pracodawców do Szwajcarii, Włoch, a także dwukrotnie do Rosji. W trakcie podróży poznał m.in. rosyjską muzykę narodową.

Końcem lat 80 XIX w. był także dwukrotnie na Festiwalu Wagnerowskim w Bayeruth. Nie zachwycił się jednak muzyką niemieckiego kompozytora mówiąc, że Wagner jest jak piękny zachód słońca, który pomylono ze wschodem.

Życie prywatne

Kompozytor prowadził dość burzliwe życie uczuciowe. Był znany z licznych romansów, ożenił się w dość późnym wieku. Mając 37 lat poślubił Lilly Texier, którą porzucił kilka lat później dla Emmy Bardac, która była wówczas żoną bankiera. Miał ze swoją kochanką nieślubne dziecko – córkę Emmę-Claude nazywaną przez rodziców zdrobniale Chou-Chou.

Choroba i śmierć

Gdy w 1909 r. zdiagnozowano u niego chorobę nowotworową, nie przerwał swojej działalności mimo pogarszającego się samopoczucia. Po wybuchu I wojny światowej wyprowadził się wraz z najbliższymi do miejscowości Angers. Zmarł 25 marca 1918 r., został pochowany na paryskim cmentarzu Pere Lachaise.