Antonio Vivaldi życiorys

Biografia i życiorys Antonio Vivaldiego

Włoski kompozytor i skrzypek, również ksiądz. Jeden z największych twórców muzyki epoki baroku. Urodził się 4 marca 1678r. w Wenecji, a zmarł 28 sierpnia 1742r. w Wiedniu.

Pochodzenie i kariera

Od najmłodszych lat ojciec Antoniego uczył go grać na skrzypcach. Był najstarszym synem swoich rodziców. Z tego też powodu zdecydowano, że będzie on duchownym w 1693 roku przyjął tonsurę (wygolone miejsce na głowie, które ma przypominać koronę cierniową), a 23 1703 roku został oficjalnie kapłanem.
W wieku 25 lat Antonio Vivaldi podjął się pracy w przytułku, gdzie pracował również, jako pedagog oraz poświęcał się pracy kompozytorskiej. 
Jego pierwsze sonaty zostały wydane w roku 1705 i cieszyły się dość dużym powodzeniem. Rok 1713 z kolei to czas stworzenia przez Vivaldiego pierwszej opery Ottone in Villa.

W 1718 przeniósł się Mantui, gdzie przebywał dwa lata. W roku 1728 światło dzienne ujrzało najsłynniejsze dzieło Antonio Vivaldiego, pt. Cztery pory roku.
Późniejsze lata to podróże po Europie, m.in. do Czech, Niemiec i Austrii, gdzie dyrygował orkiestrom wykonującym jego utwory. W 1740 roku udał się do Wiednia, gdzie zmarł.
Po śmierci jego dzieła uległy zapomnieniu; zostały ponownie odkryte dzięki transkrypcjom jego 18 koncertów skrzypkowych przez Bacha, a później dopiero w latach 30. XX w.

Charakterystyka twórcza

Vivaldi był wirtuozem skrzypiec – stosował nowe techniki i nowe sposoby wydobywania dźwięku z instrumentu. W swojej twórczości dbał o rytmiczną wyrazistość tematów, rozwinął formę koncertu solowego, zwłaszcza w zakresie skrzypiec.

Dorobek kompozytorski

Antonio Vivaldi przez całe życie stworzył m.in.: 48 oper, 3 oratoria, 24 kantaty świeckie, serenady, arie, 20 psalmów, 7 części mszalnych, 4 magnifikaty, 452 koncerty na instrumenty solowe z towarzyszeniem smyczków, 63 symfonie i koncerty orkiestrowe, 97 sonat. latach 1725–1729 powierzył pięć nowych kolekcji koncertów następcy wydawcy Michelowi Charlesowi Le Cène.

Po 1729 r. Vivaldi jednak przestał publikować swoje prace, uznając, że bardziej opłaca się sprzedawać je w rękopisie, indywidualnym nabywcom.
W ciągu tej dekady otrzymując liczne zamówienia na opery przejawiał wyjątkowy zapał, jako impresario zarówno w Wenecji, jak i innych włoskich miastach.
Odnalezione w latach 20. XX wieku manuskrypty stanowią dziś część zbiorów Foà i Giordano w Bibliotece Narodowej w Turynie.