Zygmunt Freud życiorys

Życiorys i biografia Zygmunta Freuda

Zygmunt, a właśc. Sigmunt Freud – austriacki psychiatra i neurolog pochodzenia żydowskiego. Twórca psychoanalizy.

Pochodzenie

Urodził się 6 maja 1856 r. we Freibergu (ob. czeska miejscowość Příbor). Pochodził z niezamożnej rodziny żydowskiej, jego ojciec Jakob handlował wełną. Między nim, a matką Zygmunta Amalie, było 20 lat różnicy, była też ona jego trzecią żoną.

Gdy Freud był małym chłopcem rodzina w celu poprawy warunków finansowych przeniosła się najpierw do Lipska, a następnie do Wiednia. Mimo żydowskiego pochodzenia Freudowie nie praktykowali ortodoksyjnie religii, z kolei sam Zygmunt już jako dorosły człowiek zarzucił to całkowicie. Nigdy nie wypierał się jednak swojego pochodzenia.

Edukacja i początki pracy

W szkole był dobrym uczniem. W 1873 r. rozpoczął medycynę na Uniwersytecie Wiedeńskim, którą ukończył z wyróżnieniem 8 lat później. Jeszcze w trakcie swojej edukacji pracował w Instytucie Fizjologii E. Brückego. Przerwał jednak badania naukowe ze względu na sytuację materialną i przez trzy lata praktykował w wiedeńskim szpitalu ogólnym. W trakcie pracy w szpitalu zainteresował się znieczulającym działaniem kokainy, która nie była wówczas szeroko znana. W 1885 r. zyskał tytuł docenta prywatnego, co pozwalało mu na otworzenie własnego gabinetu, zaczął też wykładać neuropatologię na uniwersytecie w Wiedniu. Freud zaczął wówczas coraz mocniej interesować się neurologią.

Studia w Paryżu

W tym samym roku Zygmunt wyjechał na 4 miesięczne stypendium naukowe do Paryża. Spędził je w klinice Salpêtrière pod okiem neurologa J.M. Charcota i zajmował się tam leczeniem histerii za pomocą hipnozy. Po powrocie do Wiednia starał się zainteresować tematem tamtejsze środowisko lekarskie, jednak bezskutecznie.

Freud rozpoczął prywatną praktykę lekarską przy pomocy znanego wówczas lekarza  J. Breuera, w której stosował metody poznane w trakcie stypendium. W latach 1886–1893 pracował również jako neurolog w Instytucie Neurologicznym Kassowitza. Doskonalił także swój model terapii w trakcie stażów w Berlinie i w Nancy, na tamtejszym uniwersytecie.

Początki psychoanalizy

Koniec XIX wieku to był również czas, kiedy naukowiec formułował teorie i terapie nerwic. Modelem terapii jaką prowadził Freud było „wydobywanie” od pacjentów z nerwicami nieuświadomionych traum za pomocą hipnozy. Dzięki uświadomieniu sobie tych wydarzeń spadał ich ładunek emocjonalny. Momentem, który miał duży wpływ na zajęcie się przez niego psychoanalizą była śmierć jego ojca w 1897 r. U Zygmunta pogłębiły się wówczas stany lękowe i depresyjne, co sprawiło, że zaczął prowadzić autoterapię. Przełomowym wydarzeniem było wydanie w 1900 r. książki Objaśnienie marzeń sennych, w której uznawał sny za informacje przekazywane przez podświadomość.

Dalsza działalność naukowa

Działalność naukową Freuda można podzielić na trzy etapy: wczesny (1885–1900) wyżej opisany, dojrzały (1900–1923) i późny (1923–1939). W drugim etapie kariery naukowej, w 1902 r. powstało Towarzystwo Psychoanalityczne, a publikowane w kolejnych latach prace dotyczące tej dziedziny spowodowały rosnącą popularność psychoanalizy przy równoczesnym sprzeciwie środowiska lekarskiego. Sam Freud uzyskał wówczas tytuł profesora nadzwyczajnego. Z biegiem czasu psychoanaliza „opuściła” teren Austrii, a towarzystwa naukowe powstawały także w innych krajach, m.in. w USA.

Ważnym elementem dojrzałego etapu działalności Zygmunta Freuda były jego badania dotyczące rozwoju seksualnego człowieka i popędów: libido (erotycznego) i tanatos (śmierci).

Późny okres działalności naukowca to rozwijanie dotychczasowych teorii, a także dokonał opracowania nowej koncepcji ludzkiej psychiki. Nazywał ją aparatem psychicznym i wyróżniał trzy poziomy: id – ego – superego.

Życie prywatne

W 1886 r. Freud ożenił się ze swoją wieloletnią narzeczoną Marthą Bernays. Pochodziła ona z inteligenckiej rodziny żydowskiej, a z czasu ich związku przed ślubem zachowała się bogata korespondencja (ponad 900 listów), świadcząca o dużej zażyłości. Mieli sześcioro dzieci: Mathildę, Jeana Martina, Oliviera, Ernsta Augusta, Sophie i Annę. Najmłodsza córka poszła w ślady ojca, również zostając psychoanalitykiem. Rodzinę Freudów dotknęła rodzinna tragedia, gdy w 1920 r. zmarła jedna z jego córek – Sophie. Sam Zygmunt cierpiał przez wiele lat na migreny, a później miał nowotwór żuchwy.

Emigracja i śmierć

Włączenie terenu Austrii do III Rzeszy było równoznaczne z rozpoczęciem represji wobec Żydów. W związku z tym przy pomocy znajomych Zygmunt Freud wyemigrował do Wielkiej Brytanii w 1938 r.

Zmarł tuż po wybuchu II wojny światowej, 23 września 1939 r. w wyniku podania zbyt dużej dawki morfiny.

Ciekawostki

Zygmunt Freud mimo budzonych kontrowersji miał niewątpliwy wpływ na rozwój nauki (zwłaszcza psychiatrii) oraz kultury.

Był kilkukrotnie nominowany do nagrody Nobla, jednak ani razu jej nie otrzymał.

W wiedeńskiej kamienicy przy ulicy Berggasse 19, gdzie przez wiele lat mieszkał i pracował obecnie znajduje się Muzeum Freuda.