Stanisław Ignacy Witkiewicz życiorys

Stanisław Ignacy Witkiewicz - życiorys i biografia

Stanisław Ignacy Witkiewicz - pisarz, filozof, malarz, znany pod pseudonimem „Witkacy”. Jeden z najczęściej tłumaczonych polskich pisarzy. Urodzony 24 lutego 1885 roku.

Młodość i edukacja Stanisława Ignacego Witkiewicza

Witkacy urodził się w Warszawie i tam spędził początkowe lata życia. Pięć lat później wraz z rodzicami przeprowadził się do Zakopanego w celach zdrowotnych. Jego ojciec, jako krytyk szkolnictwa, w którym nie kładzie się nacisku na indywidualne podejście do ucznia, sam kierował wczesną edukacją młodego Witkacego. Angażował do tego wybitnych profesorów oraz artystów.
Stanisław od dzieciństwa interesował się sztuką, filozofią i literaturą.

W 1903 roku zdał maturę we Lwowie. Rok później podróżował do Niemiec, Włoch i Austrii, gdzie odwiedzał galerie sztuki, poszerzając swój horyzont artystyczny. W 1908 roku odwiedził również Paryż. Trzy lata później oglądał rozkwit artystów kubistycznych w Salonie Niezależnych. W latach 1912-1913 Witkacy poddał się psychoanalizie, po której stał się niezależny artystycznie. Zaczął wystawiać swoje prace malarskie w Zakopanem, Warszawie i Krakowie.

W 1914 Witkacy na skutek depresji wywołanej samobójstwem jego narzeczonej, Jadwigi Janczewskiej, wyjechał do Australii. Tam dowiedział się o wybuchu wojny.

I wojna światowa

Witkacy był zdania, że wojna będzie stanowić szansę dla Polski na odzyskanie niepodległości. Po powrocie do Europy przeszedł kurs oficerski i w 1915 roku został wysłany na front.
Rok później awansował do stopnia porucznika. W lipcu 1916 roku został poważnie ranny, a w wyniku ran został zwolniony z wojska. W czerwcu 1918 roku wyrwał się z ogarniętej rewolucją Rosji i powrócił do Zakopanego. Doświadczenie bolszewizmu w Rosji oraz przeczucie nadciągającej fali nazistowskiej znalazły odbicie w jego książkach.

Twórczość

Po powrocie do Polski zaczął wystawiać swe dzieła w Warszawie, Lwowie, Poznaniu i Zakopanem. Został przyjęty do grupy Formistów, których został głównym ideologiem. Zaczął opracowywać swój system filozoficzny, który został opisany w książce Nowe formy w malarstwie i wynikające stąd nieporozumienia.

Krótko po wojnie nastąpił najbardziej płodny okres w życiu Witkacego. Napisał około 40 dramatów, z których pięć opublikował. W swoich sztukach kpił i wyśmiewał dotychczasową estetykę sceniczną. Od 1925 roku Witkacy prowadził firmę, w ramach której malował portrety (namalował ich parę tysięcy).

W latach trzydziestych poznał Witolda Gombrowicza, Zofię Nałkowską i Bruno Schulza.
W 1927 roku napisał swą pierwszą powieść pt. Pożegnanie jesieni. Trzy lata później wydał Nienasycenie. Ostatnią powieścią było Jedyne wyjście, opublikowane dopiero w 1968 roku. Po skończeniu pracy nad nią Witkacy coraz bardziej poświęcał się filozofii.
W 1935 roku wydał traktat Pojęcia i twierdzenia implikowane przez pojęcie istnienia. Wypracował w nim swoje stanowisko filozoficzne, zwane biologicznym monadyzmem.
Tego samego roku otrzymał nagrodę Złotego Wawrzyna Polskiej Akademii Literatury. W 1936 roku uczestniczył w Kongresie Filozoficznym w Krakowie, na którym wygłosił swój referat.

Wobec wybuchu wojny Witkacy uciekł wraz z Czesławą Oknińską na wschód. 18 września, dzień po ataku ZSRR na Polskę, popełnił samobójstwo.

Wybrane dzieła

Powieści: 622 upadki Bunga, czyli Demoniczna kobieta (1911), Pożegnanie jesieni (1927),
Nienasycenie (1930), Jedyne wyjście (1932).
Dramaty: Maciej Korbowa i Bellatrix (1918), Pragmatyści (1919), Tumor Mózgowicz (1920)
Metafizyka dwugłowego cielęcia (1921), Gyubal Wahazar, czyli Na przełęczach bezsensu (1921), Bezimienne dzieło (1921), Wariat i zakonnica, czyli Nie ma złego, co by na jeszcze gorsze nie wyszło (1923) Matka (1924).