codziennie nowe aktualizacje
Karl Denke życiorys
Spis treści
Niemiecki morderca i kanibal, słynący z brutalnych zabójstw.
Życie prywatne
Karl Denke urodził się 11 lutego 1860 roku w Kalinowicach Górnych w rodzinie rolników. Jako dziecko uczył się najgorzej w szkole, do tego stopnia, że uznano go za opóźnionego w rozwoju. Gdy dorósł podjęto nawet próbę ubezwłasnowolnienia go. Jego starszy brat przejął gospodarstwo po rodzicach, a sam Karl kupił swoją własną ziemię w okolicy Ziębic i w tym okresie był jednym z najbardziej poważanych obywateli. Zgromadził także sporo oszczędności, które jednak przepadły w związku z inflacją po I wojnie światowej. Zmarł 22 grudnia 1924 roku.
Morderstwa
Karl Denke wypracował własną metodę zabijania – zwabiał swoje ofiary do domu (byli to włóczędzy, żebracy i prostytutki), zabijał, a ich ciała przerabiał na peklowane mięso. Takim towarem handlował na targu we Wrocławiu. Wiele z ofiar Karla było osobami przyjezdnymi, wypatrywał ich na dworcu kolejowym. Jednej z jego ofiar udało się zbiec i opowiedzieć o całym zajściu policji. Po tym Denke został aresztowany – w tym samym dniu popełnił samobójstwo, wieszając się na pętli zrobionej z chustki do nosa. Podczas oględzin w domu mordercy służby przeżyły ciężki szok. Wszędzie znajdowano dowody tożsamości, porozrzucane ludzkie kości i stosy ubrań we krwi. Oszacowano, że Niemiec zamordował łącznie 40 osób. Kiedy odkryto prawdę o działalności Karla społeczeństwo wpadło w panikę, niektóre przedsiębiorstwa mięsne splajtowały, gdyż sądzono, że kupowały towary od zabójcy. Jeszcze wiele lat później w ogrodzie mordercy znajdowano ludzkie szczątki.
Wpływ na kulturę
O postaci Karla Denke powstał utwór muzyczny napisany przez zespół OST+FRONT, a także piosenka „Karl Denke” grupy Super Potwór. O mordercy opowiada także jeden z odcinków popularnego serialu Belle Epoque z roku 2017. O postaci opowiada jedna z bohaterek polskiego serialu Belfer.
Podobne biografie i życiorysy
Źródła
Zdjęcie pochodzi z portalu https://pl.wikipedia.org/ wykorzystane na podstawie domeny publicznej; autor: Magnus Manske
Komentarze