Kamila Skolimowska życiorys

Życiorys i biografia Kamili Skolimowskiej

Lekkoatletka, mistrzyni olimpijska w rzucie młotem (Sydney 2000). Jedna z najbardziej uzdolnionych polskich młociarek. Policjantka w stopniu sierżanta.

Pochodzenie, dzieciństwo

Urodziła się 4 listopada 1982 r. w Warszawie, jako córka Teresy i Roberta Skolimowskich. Wywodziła się ze sportowej rodziny – ojciec jest byłym sztangistą i olimpijczykiem z 1980 r., również członkowie dalszej rodziny uprawiali wiele dyscyplin lekkoatletycznych.

Sportowe zainteresowania były więc naturalną koleją rzeczy. Jako dziecko, Kamila była bardzo aktywna i sprawna fizycznie. Podobnie było w przypadku jej starszego brata Roberta.

Edukacja i kariera seniorska

Bardziej usystematyzowane treningi w podnoszeniu ciężarów rozpoczęła mając 9 lat pod okiem Krzysztofa Suchockiego. Dwa lata później osiągnęła pierwszy sukces, zdobywając brązowy medal seniorskich Mistrzostw Polski. Jednak niedługo potem wprowadzono restrykcje w tej dyscyplinie co uniemożliwiło dziewczynie kontynuowanie kariery. W tym samym czasie zaczęła trenować wioślarstwo, ale ta dyscyplina nie dawała jej radości.

Jako trzynastolatka trafiła wraz z bratem na stadion Legii, gdzie spróbowała rzutu młotem, wówczas jeszcze nowej dyscypliny. Szybko okazało się, że ma do niej wrodzony talent, gdy dwa miesiące później zaczęła osiągać pierwsze sukcesy. Przez kolejne cztery lata często startowała głównie w zawodach juniorskich.

W 1997 r. zdobyła złoto na Mistrzostwach Europy juniorów, dwa lata później ponownie stanęła na najwyższym stopniu podium w trakcie Mistrzostw Świata juniorów młodszych. Inne pierwsze miejsce zajęła już w 2003 r. w trakcie Młodzieżowych Mistrzostw Europy w Bydgoszczy.

Mistrzostwa Polski

Pierwsze zawody seniorskie tej rangi w jakich wystąpiła Kamila, były momentem przełomowym w jej życiu. 21 czerwca 1996 r. mając niespełna 14 lat rzuciła 47,66 m. Poprawiła tą odległością rekord kraju oraz zdobyła złoty medal pokonując bardziej doświadczone i przede wszystkim starsze zawodniczki.

W tej imprezie występowała jeszcze 11-krotnie, za każdym razem zdobywając złoty medal. Skolimowska jest również do tej pory rekordzistką tych zawodów, zarówno w ilości jak i rodzaju zdobytych krążków. 17-krotnie zdobywała rekord kraju w rzucie młotem. Ostatni z nich (76,83 m), który był równocześnie jej rekordem życiowym zdobyła w 2007 r. na mityngu w Doha.

Igrzyska Olimpijskie

Mając niecałe 18 lat pojechała na swoje pierwsze Igrzyska Olimpijskie do Sydney w 2000 r. 29 września zdobyła złoty medal olimpijski posyłając młot na odległość 77,16 m. był to jej trzeci rzut w trakcie zawodów finałowych i to on dał jej zwycięstwo. Mimo młodego wieku i debiutu na takiej imprezie, nie pokonała jej presja, a kolejne rzuty również były udane. Skolimowska ustanowiła swoim rzutem rekord Polski oraz rekord świata juniorek. Została również najmłodszą mistrzynią olimpijską w polskim sporcie. Ten niewątpliwy sukces spowodował ogromną popularność Kamili w kraju. Jednak jak wspominają najbliżsi, sława nigdy nie uderzyła jej do głowy, m.in. odrzuciła propozycję stypendium i bezpłatnych studiów na College Uniwersytetu Yale chcąc pozostać w domu.

W trakcie kolejnych występów na Igrzyskach Olimpijskich nie odnosiła już takich sukcesów. Cztery lata później w Atenach zajęła w finale 5 miejsce rzucając na odległość 72,57 m. W Pekinie w 2008 r. nie dostała się nawet do finału, paląc wszystkie swoje próby.

Dalsza kariera seniorska

Kolejne lata odznaczały się dla zawodniczki zmiennym szczęściem. W trakcie mistrzostw świata jej największy sukces to dwukrotnie czwarte miejsce (Edmonton 2001 r. i Osaka 2007 r.). W zawodach europejskich radziła sobie lepiej. W 2002 r. w Monachium na Mistrzostwach Europy zdobyła srebrny medal, a cztery lata później w szwedzkim Göteborgu stanęła na najniższym stopniu podium. W dalszym ciągu znajdowała się jednak w światowej czołówce młociarek o czym świadczą dobre lokaty na innych imprezach.

Poza stadionem

Kamila Skolimowska nie zajmowała się jedynie sportem. Po skończonym liceum rozpoczęła studia najpierw w Wyższej Szkole Społeczno-Ekonomicznej, by po licencjacie przenieść się a Wydział Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego. Planowała również pracę doktorską, do której zaczęła gromadzić materiały, ale plany te przerwała śmierć.

W 2004 r., rok przed ukończeniem studiów zdała egzaminy wstępne do policji. Ten krok był związany ze zmianą klubu z Warszawianki na Gwardię Warszawa – klub policyjny. Służyła jako sierżant najpierw w Piasecznie, a następnie w Tomicach. Praca w policji była dla Skolimowskiej zabezpieczeniem zawodowym po skończeniu kariery sportowej.

Skolimowska prywatnie

Była bardzo towarzyską osobą, spędzała z najbliższymi i przyjaciółmi każdy wolny czas. Otoczenie wspomina ją jako duszę towarzystwa, przebojową i zawsze uśmiechniętą dziewczynę, która była równocześnie wrażliwa na potrzeby drugiego człowieka. Była również bardzo lubiana przez kolegów i koleżanki z kadry narodowej – mistrz olimpijski Robert Korzeniowski wspominał, że szczególnym momentem w ich relacji była równoczesna dekoracja medalowa chodziarza i rzut młociarki, który dał jej zwycięstwo.

Mimo podróżowania do wielu pięknych miejsc na całym świecie najchętniej wracała do domu.

Skolimowska wiedziała też, że jedynie ciężką pracą i konsekwencją zdoła osiągnąć sukces.

Śmierć

Kamila zmarła nagle 18 lutego 2009 r. mając 26 lat. Niedługo przed śmiercią wyjechała do Portugalii na zgrupowanie kadry narodowej i nic nie zapowiadało tragedii, która miała się wydarzyć. Dzień wcześniej odczuwała ból w łydce, a po konsultacji z lekarzem udała się na masaż i odpuściła poranny trening następnego dnia. Gdy po południu przyszła na siłownię na kolejną jednostkę treningową, zasłabła. Udało się ją ocucić, wezwano również od razu karetkę do której Skolimowska dotarła o własnych siłach.

Straciła przytomność w drodze do szpitala w Vila Real de Santo Antonio, jednak pomimo godzinnej reanimacji nie udało się jej uratować. Przyczyną zgonu okazał się zator tętnicy płucnej spowodowany przez zakrzep, prawdopodobnie uwolniony masażem z bolącej łydki. Pomimo wielu badań jakimi są poddawani zawodowi sportowcy, u Kamili nie wykryto na czas zakrzepicy.

Została pochowana w wojskowej części Powązek, a jej pogrzeb miał charakter państwowy.

Upamiętnienie

Młociarka została dwukrotnie uhonorowana odznaczeniami państwowymi: w 2000 r. Złotym Krzyżem Zasługi oraz pośmiertnie w 2009 r. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Latem 2009 r. na boisku warszawskiej Skry odbył się pierwszy miting lekkoatletyczny – Memoriał im. Kamili Skolimowskiej. Pierwotnie miał odbyć się tylko raz, jednak powrócił do kalendarza zawodów w 2011 r. i od tamtej pory odbywa się rokrocznie przyciągając najlepszych sportowców.

Skolimowska jest również patronką kilku szkól oraz Centralnego Ośrodka Sportowego w Spale.