Jerzy VI życiorys

Życiorys i biografia Jerzego VI

Jerzy VI, a właściwie Albert Fryderyk Artur Jerzy przyszedł na świat 14 grudnia 1895 r., zmarł 6 lutego 1952 r. Członek rodziny Windsorów. Był królem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej oraz dominiów, a także cesarzem Indii. Zastąpił swojego brata Edwarda VIII, kiedy ten abdykował. 

Dzieciństwo i młodość 

Drugie dziecko Jerzego V i Marii Teck. Prawnuk królowej Wiktorii. Jego ojciec, zanim zasiadł na tronie, był księciem Yorku. Decyzją babki w 1898 r. przejął ten tytuł po ojcu

Już w dzieciństwie chłopiec miał słabe zdrowie, był bardzo spokojny i nieśmiały. Był leworęczny, co było nie do zaakceptowania w tamtych czasach. Dlatego od dziecka zmuszano go, by pisał prawą ręką. Najprawdopodobniej właśnie stres związany z tym przymusem spowodował, że chłopiec zaczął się jąkać.

Kiedy chłopiec miał 15 lat (6 maja 1910 r.) jego ojciec Jerzy V został królem.

Wykształcenie

Służył w Królewskiej Marynarce Wojennej (Royal Navy). Do college wstąpił w 1909 r. Uczył się w Osborne House, następnie przeniósł się do Dartmouth. 

Po czterech latach nauki rozpoczął służbę wojskową w marynarce wojennej. Walczył w czasie I wojny światowej do 1917 r. Rezygnacja z dalszej służby spowodowana była pogarszającym się stanem zdrowia. 

Po zakończeniu wojny, Albert wznowił przerwaną edukację. Studiował na Trinity College w Cambridge ekonomię, historię i politologię.

Od czerwca 1920 r. posługiwał się tytułem: książę Yorku, hrabia Inverness i baron Killarney.

Życie prywatne 

26 kwietnia 1923 r. poślubił Elżbietę Bowes-Lyon. Kobieta wcześniej dwukrotnie odrzucała jego oświadczyny, ponieważ darzyła uczuciem brata księcia. 

Rodzice dwóch córek. Starsza Elżbieta przyszła na świat 21 kwietnia 1926 r. (królowa Wielkiej Brytanii od 1952 r.), młodsza Małgorzata urodziła się 21 sierpnia 1930 r. 

To żona zaproponowała mężowi terapię u Lionela Logue’a, który pomógł mu opanować jąkanie. Historia ich znajomości została przedstawiona w filmie: Jak zostać królem. 

Abdykacja króla Edwarda VIII

Po śmierci króla Jerzego V tron miał objąć jego starszy syn Edward VIII (1936 r.). Był on jednak zakochany w rozwódce, amerykance Wallis Simpson. Rodzina królewska nie zaakceptowała miłości Edwarda. Dlatego też zdecydował się poświęcić koronę na rzecz małżeństwa. Już 11 grudnia abdykował. 

Tron po nim przypadł młodszemu bratu Albertowi. Wybrał on imię Jerzy VI. 

Z kolei Edward otrzymał tytuł księcia Windsoru. 

Król

Jego rządy rozpoczęły się 12 maja 1937 r., przypadły na czas II wojny światowej. Po niemieckim ataku na Polskę, Wielka Brytania i Francja wypowiedziały Niemcom wojnę już 3 września 1939 r. Premierem był wtedy Winston Churchill. Już 4 września król wystąpił z orędziem do narodu brytyjskiego. 

Szacunek poddanych król zaskarbił sobie decyzją, że nie opuścił Londynu, nawet pomimo bombardowań. Razem z nim pozostała żona i córki. Jednocześnie król bardzo angażował się w życie społeczne, odwiedzał szpitale, jednostki wojskowe. Chętnie też spotykał się z premierem Winstonem Churchillem. 

Po zakończeniu wojny, król Jerzy VI razem z żoną wzięli udział w paradzie zwycięstwa, która odbyła się 8 maja 1945 r. 

Przed królem stanęły kolejne wyzwania, które powiązane były z dekolonizacją. Czas panowania Jerzego VI to osłabienie potęgi brytyjskiego imperium. W 1947 r. Indie stały się niepodległym krajem (powstały Indie i Pakistan), a w 1949 r. powstała niepodległa Republika Irlandii. Król Jerzy VI nie mógł już być cesarzem, pozostał jednak królem zarówno Indii (do 1950 r.) jak i Pakistanu. 

Śmierć

Król Jerzy VI zawsze był słabego zdrowia, pogorszyło się ono jeszcze bardziej po wojnie. Bardzo dużo palił. W 1951 r. zdiagnozowano u niego raka płuc. Król przeszedł operację, która nie na długo przedłużyła jego życie. Zmarł 6 lutego 1952 r. w Sandringham. 

Pochowano go na zamku w Windsorze. 

Na tronie zastąpiła go córka Elżbieta II.