Jan Karol Chodkiewicz życiorys

Życiorys i biografia Jana Karola Chodkiewicza

Hetman litewski, hrabia oraz podczaszy litewski. Od 1616 roku pełnił funkcję wojewody wileńskiego. Zasłynął udziałem w wielu wojnach, w których odniósł szereg zwycięstw na rzecz Litwy.

Pochodzenie i rodzina

Jan Karol Chodkiewicz pochodził z Chocimia. Był wnukiem Hieronima, który był kasztelanem wileńskim. Jego ojcem był Jan Hieronimowicz, a matką wojewodzianka, Krystyna Zborowska herbu Jastrzębiec. Jan Karol studiował na Akademii Wileńskiej oraz w Ingolstadt. Stamtąd wraz z bratem wyruszył do Padwy, a potem samodzielnie na Maltę. Do ojczyzny powrócił w 1590 roku. Trzy lata później wziął ślub z Zofią Mielecką Olelkowiczową.

Mieli troje dzieci, z których tylko córka dożyła wieku dorosłego. Po śmierci Zofii Mieleckiej, Chodkiewicz ożenił się z Anną Alojzą Ostrogską. Para nie miała potomstwa.
Angażował się w budowę fortyfikacji oraz budowę obwarowań miast. Jako administrator dóbr, fundował budowę kościołów.

Udział w wojnach

Jan Karol Chodkiewicz brał udział w szeregu kampanii wojennych. Swój wojskowy życiorys rozpoczął w 1596 roku, gdy wraz z oddziałami Stanisława Żółkiewskiego tłumił powstanie Nalewajki. W 1600 roku uczestniczył w wyprawie hetmana Jana Zamoyskiego na Wołoszczyznę. Rok później Chodkiewicz został mianowany hetmanem polnym litewskim. Dzięki temu tytułowi dowodził wojskiej podczas wojny na Inflantach.

Zasłynął dowodząc w bitwie pod Kokenhausen, w której odniósł zwycięstwo nad armią szwedzką. Rok później został głównodowodzącym na Inflantach. 23 września 1604 roku pomimo znacznej przewagi liczebnej przeciwnika, zwyciężył w bitwie pod Białym Kamieniem. Jedną z najsłynniejszych bitew, w której dowodził Chodkiewicz, była bitwa stoczona pod Kircholmem.
Zwycięstwo nad ponad dwukrotnie silniejszą armią wroga, przyniosło mu rozgłos w Europie. W podzięce Chodkiewicz otrzymał od króla Zygmunta III wiele nadań ziemskich oraz buławę litewską. W 1606 roku wycofał się z Inflant.

Rok później został skierowany do tłumienia rokoszu sandomierskiego. Jego zasługą było doprowadzenie do zawieszenia broni ze Szwedami w 1608 roku. Niedługo potem ponownie doszło do walk, które raz jeszcze zostały zawieszony w roku 1611.

Podczas wojny polsko-rosyjskiej dowodził podczas wyprawy na Moskwę. Podczas wyprawy stoczył dwie kluczowe bitwy na przedmieściach Moskwy, 1 i 3 września 1612 roku. Przez kolejne lata przeprowadził szereg walk, m.in. pod Smoleńskiem. W 1617 roku został podpisany rozejm w Dywlinie.

Po powrocie z Rosji, Chodkiewicz stanął na czele wojsk polskich, litewskich oraz kozackich podczas obrony Chocimia w roku 1621. Bitwa okazała się jego ostatnią. Hetman zmarł
24 września w oblężonym przez Turków obozie pod Chocimiem.