Tadeusz Miciński życiorys

Życiorys i biografia Tadeusza Micińskiego

Pisarz tworzący w epoce Młodej Polski. Zaliczany jest do nurtu ekspresjonistycznego i surrealistycznego. Poeta i publicysta. Urodzony 9 listopada 1873 roku.

Młodość, wykształcenie i śmierć

Tadeusz Miciński urodził się w Łodzi. Uczęszczał do V Gimnazjum w Warszawie. W latach 1893-1895 studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Później studiował filozofię, najpierw w Lipsku, a później w Berlinie w 1896 roku. Podczas studiów zafascynował się okultyzmem. Podczas studiów zaangażowany był organizacje młodzieżowe.

W latach 1897-1898 przebywał w Hiszpanii, gdzie zgłębiał mistykę hiszpańską oraz filozofię Platona. W czasie studiów poznał m.in. Wiesława Lutosławskiego i Stanisława Przybyszewskiego. Po studiach zamieszkał w Warszawie. W 1912 roku przebywał w Zakopanem, gdzie poznał Witkacego oraz ludzi z jego otoczenia.

Po wybuchu I wojny światowej stanął po stronie Rosji. W 1915 udał się do Moskwy. Zaangażował się tam w życie kulturalne. Podczas pobytu w Rosji współpracował z prasą narodowo-demokratyczną. Stolicę Rosji opuścił w 1918 roku, rozczarowany praktykami bolszewików. Podczas powrotu został napadnięty i zamordowany. Być może za mordem stoją bolszewicy, choć inna wersja mówi o napadzie chłopskim.

Twórczość

Tadeusz Miciński w swojej twórczości poruszał się w sferze poezji, prozy i dramatu. Nie stronił od publicystyki. Jego debiut miał miejsce 1896 roku. Wydał wtedy poemat Łazarze, które zostało opublikowane w piśmie „Ateneum”. W roku 1902 został wydany zbiór poezji
W mroku gwiazd. W twórczości lirycznej zawarł elementy symbolizmu oraz surrealizmu. W latach 1903-1904 ukazały się dramaty Noc rabinowa i Kniaź Patiomkin.

W ko­lej­nych latach au­tor wy­dał trak­tat po­etyc­ki o po­li­ty­ce Widmo Wallenroda (1908) oraz dra­mat W mrokach złotego pałacu czyli Bazylissa Teofanu (1909); W dru­giej de­ka­dzie XX wie­ku Miciń­ski pu­bli­ku­je po­wieść Nietota (1910), zaś rok póź­niej zbiór opo­wia­dań Dęby czarnobylskie, na­to­miast rok przed wy­bu­chem Wiel­kiej Woj­ny sta­le ak­tu­al­ną po­wieść Xiądz Faust. 

W dramatach Miciński poruszał się w estetyce ekspresjonistycznej. W drugim z powyższych dramatów zostały wykorzystane elementy fantastyczne, symbolistyczne oraz groteskowe.
Twórczość Micińskiego w epoce Młodej Polski była odbierana pozytywnie, również ze względu na trudny do interpretacji świat przez niego kreowany.
Przez pierwsze dziesięciolecia XX wieku, nawoływał do braterstwa narodów słowiańskich, głosząc przy tym postawy antygermanistyczne.

Miciński w swojej twórczości często eksperymentował, przez co, wg krytyków, jego dzieła bywają nierówne. Często zawierał w tekstach elementy katastroficzne. Jego teksty były wykorzystywane przez muzyków. Wykonywał je m.in. Grzegorz Turnau oraz zespoły Behemot i KAT.

Wybrane dzieła

Łazarze (1896), Nauczycielka. Nowela (1896), Marcin Łuba, dramat w 4 aktach (1905),
W mroku gwiazd. Poezje (1902), Do źródeł duszy polskiej (1906), Nietota. Księga tajemna tatr (1910), Widmo Wallenroda. Poemat (1914), Dęby czarnobylskie (1911), Wita. Powieść (1926).