Feliksa Kozłowska życiorys

Życiorys i biografia Feliksy Kozłowskiej 

Feliksa Kozłowska, nazywana również Mateczką, przyszła na świat 27 maja 1862 r. w Wielicznej (niewielka wioska w województwie mazowieckim), zmarła 23 sierpnia 1921 r. w Płocku. Mistyczka i twórczyni mariawityzmu, wyznania chrześcijańskiego. Święta stworzonego przez siebie kościoła mariawickiego. 

Dzieciństwo i młodość

Przyszła na świat w chrześcijańskiej rodzinie Jakuba Kozłowskiego i Anny z Olszewskich. Jej rodzice pochodzili ze zubożałej szlachty. Jej ojciec był nadleśniczym, dorabiał również jako pełnomocnik majątku w jednej z mazowieckich wsi. Ojciec zmarł, kiedy Feliksa miała nieco ponad rok. Zginął w bitwie węgrowskiej w czasie powstania styczniowego. Matka oraz dziadkowie (rodzice ojca) zajęli się wychowaniem Feliksy. Matka wraz z córką pomieszkiwały u krewnych, najpierw w Czerwonce Węgrowskiej, Baczkach i Garwolinie, a później w Warszawie. 

Początkowo jej edukacją zajmowała się matka. Dopiero kiedy zamieszkały w Warszawie, Feliksa zaczęła uczyć się najpierw w domu nauczycielki, później u hrabiny Skarbek, a następnie w miejskim gimnazjum żeńskim. Po ukończeniu gimnazjum, sama zaczęła nauczać. Była domową nauczycielką u generała Urlicha. 

Podobno miała wielu adoratorów, na pewno odrzuciła jedną propozycję zamążpójścia w 1882 r. 

Życie zakonne

Już w młodym wieku poczuła powołanie. Zdecydowała się wstąpić do warszawskiego klasztoru wizytek. Niestety w związku z carskim rozporządzeniem, było to niemożliwe. W 1883 r. wstąpiła więc do Zgromadzenia Franciszkanek od Cierpiących. Zgromadzenie to działało w ukryciu, tak aby uniknąć restrykcji władz. Zakonnice zarabiały opiekując się chorymi, bogatymi osobami. Dzięki temu miały środki do życia. Feliksa potrzebowała jednak więcej kontemplacji, niż było jej w stanie zapewnić zgromadzenie. Za pozwoleniem o. Honorata Koźmińskiego wyjechała do Płocka i tam założyła Zgromadzenie Adoratek Przebłagania, inaczej nazywane Zgromadzeniem Sióstr Ubogich św. Klary. 

Wtedy też wybrała sobie imię Maria Franciszka. Życie zakonne oparte było na I regule św. Franciszka, siostry ślubowały ubóstwo, czystość, posłuszeństwo oraz dodatkowo adorację Najświętszego Sakramentu. Zakon utrzymywał się dzięki pracowni robót kościelnych. Ich sytuacja materialna zależała od ilości wykonywanej pracy, czasami wiodło im się dobrze, zdarzało się jednak, że nie miały co jeść. 

W 1890 r. matka Feliksy wstąpiła do prowadzonego przez nią zakonu. Ślub przyjęła w 1903 r., wybrała imię Maria Hortulana. 

Feliksa Kozłowska znała 4 języki: polski, rosyjski, angielski i francuski. 

Początki mariawityzmu

Pierwszego objawienie Feliksa dostąpiła 2 sierpnia 1893 r. Nazwano je Objawieniem Dzieła Wielkiego Miłosierdzia. Objawienie dotyczyło potrzeby gorliwego umiłowania Eucharystii, była w nim mowa o upadku duchowym świata. Może on być ocalony jedynie dzięki miłosierdziu Boga i pomocy Maryi. Objawienia Feliksy trwały przez prawie 30 lat. 

W tym czasie założone przez Feliksę zgromadzenie zmieniło nazwę na Zgromadzenie Sióstr Mariawitek Nieustającej Adoracji Ubłagania, powstał też męski odłam Zgromadzenie Kapłanów Mariawitów. 

Początkowo Feliksa miała wątpliwości, czy powinna tworzyć męski odłam swojego zakonu. Zyskała jednak aprobatę o. Honorata. W 1903 r., kiedy zakon męski liczył już kilkuset członków, Feliksa zaczęła u biskupów  ubiegać się o zatwierdzenie legalności swojego zgromadzenia. 

Wtedy też biskup płocki nakazał jej opisać swoje objawienia. Kiedy nie uzyskała aprobaty biskupów, zdecydowała się poprosić o wstawiennictwo papieża Piusa X. W tym samym roku, na skutek nowych objawień, Feliksa powołała do życia Związek Katolicki Nieustającej Adoracji Ubłagania.

Papież wraz z Kongregacją Inkwizycyjną zdecydował, że zakon powinien zostać zdelegalizowany. Rozpoczęło się prześladowanie mariawitów oraz nagonka na nich. 

Ekskomunika

Oficjalnie mariawici zostali potępieni przez papieża w encyklice 12 kwietnia 1906 r., wtedy też Feliksa została ekskomunikowana (nie mogła przyjmować sakramentów, brać udziału w mszach, ani przebywać w towarzystwie katolików). Feliksa nie potrafiła pogodzić się z wrogością władz kościelnych. 

Decyzja papieża spowodowała wzrost agresji skierowany na osobę Feliksy.  Możliwe, że jednym z powodów ekskomuniki Feliksy Kozłowskiej, była powszechnie panująca opinia, że kobieta nie powinna stać na czele ruchu religijnego. 

Opuszczenie kościoła rzyskokatolickiego

W związku ze wzmożonymi prześladowaniami i stale rosnącą agresją, mariawici opuścili kościół. Imperium Rosyjskie udzieliło im zgody na samodzielne działania religijne na ich terenie. Tam mariawici zaczęli budować swoje kościoły. Toczyło się w nich życie nie tylko religijne, ale również kulturalne i społeczne, rozwijała się również działalność charytatywna. 

Feliksa Kozłowska zwracała uwagę na ważną rolę modlitwy i wewnętrznej kontemplacji. Podstawą mariawityzmu jest naśladowanie w codziennym postępowaniu Matki Boskiej oraz miłowanie bliźniego. 

Choroba i śmierć

Chorowała na raka wątroby. Zmarła 23 sierpnia 1921 r. w Płocku. Została pochowana w katedrze mariawickiej. Mariawici szybko uznali ją za świętą i zaczęli się do niej modlić. Po kilku latach uznano ją za jedno z wcieleń Ducha Świętego i Matkę Miłosierdzia. 

Jej kościół nie przetrwał próby czasu. Po śmierci Feliksy Kozłowskiej nastąpił rozłam na Kościół Katolicki Mariawitów i Starokatolicki Kościół Mariawitów. Ci pierwsi czczą swoją założycielkę, jako damskie wcielenie Ducha Świętego, uznają ją za odnowicielkę wiary katolickiej. Drugi odłam uznaje jej świętość, jednak nie przypisuje jej boskich mocy.