Jan Kalwin życiorys

Życiorys i biografia Jana Kalwina 

Jan Kawlin (fr. Jean Cauvin/ Calvin) przyszedł na świat 10 lipca 1509 r. w Noyon, zmarł 27 maja 1564 r. w Genewie. Francuski teolog protestancki, reformator. Stworzył nową doktrynę religijną - ewangelicyzm reformowany, od jego nazwiska nazywany również kalwinizmem (czołowy ruch protestantyzmu). 

Kalwin zapoczątkował prezbiteriański ustrój kościelny. Wśród jego tekstów warto wyróżnić  Institutio religionis christianae, to traktat teologiczny powstały w 1536 r. 

Dzieciństwo i wykształcenie

Przyszedł na świat w północnej Francji w rodzinie Gérarda. Jego matka zmarła przedwcześnie. Należał do głęboko wierzącej rodziny, która była zaangażowana w życie miejscowego kościoła. Jego ojciec był notariuszem, a później sekretarzem miejscowego biskupa. Między innymi dzięki dobrej posadzie, ojciec mógł wykształcić swojego syna. 

Już w wieku 11 lat Jan Kalwin rozpoczął naukę na Uniwersytecie Paryskim. Ojciec żywił nadzieję, że jego syn zostanie duchownym. Na uczelni Kalwin odkrył nowe poglądy na kościół i wiarę. 

W czasie kiedy studiował głośno było o potrzebie przeprowadzenia reform kościoła. Powszechnie znane wśród studentów były już wtedy pisma Lutra. 

Z czasem młody Kalwin zaczął oddalać się od kościoła, jaki znał z domu rodzinnego. Jego poglądy wykluczały błyskotliwą karierę duchownego. Doprowadziło to do sporu jego ojca z biskupem z Noyon. 

Tytuł magistra zdobył w 1528 r. Na polecenie ojca porzucił naukę teologii i rozpoczął zgłębianie prawa w Orleanie, a następnie w Bourges i Paryżu. Zdobył aplikację oraz obronił doktorat z prawa. W tym czasie zmarł jego ojciec (1531 r.).

Na studiach poznał też łacinę i grekę, a także rozpoczął wnikliwe studia nad Biblią. 

Duży wpływ miał mieć na niego kuzyn, zwolennik reformacji Piotr Oliyitan.

Działalność po studiach

Po ukończeniu studiów, zdecydował się zamieszkać w Paryżu. Zmienił też wyznanie - przeszedł na protestantyzm. 

Podróżował po Francji, Włoszech i Szwajcarii. W czasie podróży wiele nauczał, mówił o Biblii i tłumaczył jej znaczenie. Zrzekł się też beneficjów kościelnych w 1534 r. Wówczas stanowiły one znaczną część jego dochodów. Wolał jednak pozostać w zgodzie ze swoim sumieniem i zerwać wszelkie stosunki z kościołem katolickim.

W Paryżu mieszkał do 1534 r. Wyjechał kiedy zaczęły się represje na tle religijnym. W ojczyźnie spędził jeszcze rok, ostatecznie zdecydował się wyjechać do Szwajcarii w 1535 r. Zamieszkał w Bazylei pod nazwiskiem Martianusa Lucariusa. Jego decyzja motywowana była nasilającymi się prześladowaniami.

Reformator

W 1536 r. opublikował swoje najważniejsze dzieło, traktat teologiczny Institutio religionis christianae (Ustanowienie religii chrześcijańskiej). Później kilka razy poprawiał pracę, nigdy jednak nie zmienił zawartych w niej tez. Ostateczna wersja została wydana w 1559 r., liczy 80 rozdziałów. Dzieło zawiera podstawowe doktryny kalwinizmu między innymi, że jedynym źródłem wiary jest Biblia, duchowieństwo/papiestwo nie pochodzi od Boga.

Genewa

W 1536 r. w czasie jednej ze swoich podróży, postanowił zatrzymać się w Genewie, ówczesnym ośrodku protestantyzmu. Tam spotkał Wilhelma Farela i po rozmowie z nim, zdecydował, że pozostanie na dłużej w Genewie. Miasto to uchodziło wtedy za jedno z najbardziej zdemoralizowanych ośrodków europejskich. Władze miejskie próbowały zapanować nad mieszkańcami zmieniając wyznanie. Zabieg ten nie wpłynął jednak na ludzi. 

W Genewie rozpoczął starania o wcielenie w życie swoich doktryn. Początkowo głosił kazania w kościele św. Piotra, brał też udział w publicznych debatach. Zaczął organizować swój kościół. Powołał konsystorz, czyli zgromadzenie, które miało pełnić funkcję administracyjno-sądową w nowo powstającym kościele. 

Kalwin przekształcił też kościoły. Jego zdaniem nadmierny przepych, był obrazą Boga; centralnym miejscem kościoła powinna być kazalnica, a wygłaszane z niej kazania uczynił głównym elementem nabożeństwa. Kazania miały wyjaśniać Biblię i odnosić ją do aktualnych spraw. 

Jego działania spotkały się ze sprzeciwem części mieszkańców Genewy. Decyzją rady miasta Kalwin musiał opuścić miasto. W 1538 r. wyjechał do Strasburgu. Tam pracował naukowo, spisał też Psałterz genewski i nową liturgię. 

W czasie, kiedy Kalwin przebywał w Strasburgu, kościół katolicki w Genewie próbował cofnąć dokonane przez niego reformy. Kardynał Jacopo Sadoleto przygotował w tym celu list do mieszkańców Genewy, w którym obraża reformatorów i idealizuje obraz katolicyzmu. List ten trafił też do Strasburga. Kalwin opowiedział na niego, pisząc List do Sadoleta. 

W Genewie zapanował chaos. W związku z tym rada miasta wysłała prośbę do reformatora, aby powrócił do miasta. Kalwin po długim namyśle zdecydował się przyjąć ich propozycję. Postawił jednak warunek - chciał uznania swojej teorii dyscypliny kościelnej. 

Powrócił do Genewy i w 1555 r. został przewodniczącym konsystorza. Cieszył się poparciem radnych. Ostatecznie w 1559 r. otrzymał obywatelstwo miasta. W tym samym roku założył akademię teologiczną.

Jego decyzją wprowadzono zasadę wybierania pastorów na kierowników duchownych. Sprzeciwiał się też kultowi świętych oraz Matki Boskiej, dbał o surowy i minimalistyczny wygląd kościołów. 

Życie prywatne

Od 1539 r. żonaty z Idelette de Bure. Chętnie pisał, komentował Biblię i brał udział w dysputach. Głosił kazania, pracował jako nauczyciel. Jest autorem między innymi tekstów: Traktat o Wieczerzy Pańskiej, Sen duszy, Naucz mnie Twojej prawdy. 

Obecnie uznaje się wpływ jego teorii organizacji kościoła na powstanie koncepcji państwa demokratycznego. 

Śmierć

Zmarł 27 maja 1564 r. Pochowano go w Genewie. Jego grób do dzisiaj znajduje się na tamtejszym cmentarzu.