codziennie nowe aktualizacje
Św. Kazimierz życiorys
Spis treści
Życiorys i biografia św. Kazimierza
Św. Kazimierz, a właściwie Kazimierz Jagiellończyk przyszedł na świat 3 października 1458 r. w Krakowie, zmarł 4 marca 1484 r. Święty kościoła katolickiego, patron Polski i Litwy. Królewicz i namiestnik Królestwa Polskiego.
Patron
Patron Litwy i Polski oraz młodzieży litewskiej (decyzją papieża Piusa XII). Jest również patronem kawalerów maltańskich. Na jego wsparcie mogą liczyć osoby, które pracują w służbie publicznej. Na Litwie w dzień św. Kazimierza sprzedaje się obwarzanki, pierniki oraz palmy.
Fakty z życia
Św. Kazimierz przyszedł na świat na Zamku Królewskim na Wawelu. Urodził się, jako drugi syn Kazimierza IV Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki. Miał pięcioro braci. Jego ojciec był królem Polski w latach: 1447–1492.
Z matką spędził pierwsze dziewięć lat swojego życia. Później został odesłany na nauki. Odebrał wszechstronne i solidne wykształcenie. Uczył się u Jana Długosza w Dobczycach oraz u Stanisława Szydłowieckiego. Był inteligentnym i błyskotliwym młodzieńcem.
Kazimierz Jagiellończyk po wybuchu bunt na Węgrzech, ogłosił manifest przeciwko tamtejszemu władcy Maciejowi Korwinowi. Nieliczna polska armia odniosła jednak porażkę w natarciu i Kazimierzy musiał wrócić do Polski. Kilkunastoletni chłopiec ciężko przeżył nie tylko porażkę, ale i rabunki, gwałty swojego wojska.
Kazimierz od 1475 r. był przygotowywany do objęcia polskiego tronu, brał udział w radach królewskich i wyprawach między innymi do Prus w 1476 r. oraz do Wielkiego Księstwa w 1478 r.
Przez dwa lata Kazimierz był namiestnikiem Korony, kiedy jego ojciec przebywał na Litwie. Był lubianym i szanowanym władcą, mimo że jego rządy trwały bardzo krótko.
W młodości zachorował na gruźlicę, która ostatecznie doprowadziła do jego śmierci. W 1483 r., mimo że choroba coraz bardziej dawała się we znaki, nadal pozostawał aktywnym władcą, udał się między innymi do Wilna na wezwanie ojca. Pod koniec roku, razem z królem udał się na zjazd szlachty do Lublina. Nie udało mu się tam jednak dotrzeć, zmuszony był zatrzymać się w Grodnie. Tam zmarł 4 marca 1484 r. Pochowano go w Katedrze Wileńskiej.
Kult
Lubiany za życia książę, po śmierci zyskał jeszcze większy szacunek ludu. Dużą rolę w jego kanonizacji odegrała polityka, Litwa potrzebowała swojego patrona, a wizerunek rodu Jagiellonów mógł jedynie zyskać na wyświęceniu Kazimierza.
Już w 1518 r. pojawiły się pierwsze doniesienia o cudach, które dzieją się dzięki opiece i wstawiennictwu Kazimierza. Miał on wesprzeć wojsko polsko-litewskie w czasie jednej z odsieczy. Brat Kazimierza, Zygmunt Stary zdecydował się przesłać do papieża prośbę o kanonizację.
Po wizycie papieskiego legata miał być kanonizowany w 1521 r. na mocy bulli papieża Leona X, jednak przewożący ją biskup płocki, zachorował i zmarł w drodze powrotnej. Dokumenty kanonizacyjne zaginęły. Dlatego też kanonizowano go dopiero na mocy bulli wydanej przez Klemensa VIII w 1602 r. (na bazie zachowanej w archiwum bulli). Uroczystości odbyły się dwa lata później.
Jego ciało zachowało się w stanie nienaruszonym do kanonizacji. Relikwie świętego podzielono, część z nich w 1960 r. przekazano kawalerom maltańskim. Ponadto relikwie znajdują się w Katedrze Wileńskiej.
W ikonografii przedstawia się go jako księcia z mitrą. W rękach trzyma lilię lub zwój. Często przedstawia się go również klęczącego przed drzwiami katedry. Jego atrybuty to herb Jagiellonów i szarfa z hymnem ku czci Maryi Dnia każdego sław Maryję.
Świętego wspomina się 4 marca.
Podobne biografie i życiorysy
Źródła
Zdjęcie pochodzi z portalu commons.wikimedia.org. Zdjęcie zostało wykorzystane na podstawie domeny publicznej.
Komentarze