Edward Gierek życiorys

Życiorys i biografia Edwarda Gierka

Przewodniczący Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w latach 1970-1980. Autor reform, które doprowadziły najpierw do znacznego podniesienia poziomu życia Polaków, a później do podwyżek cen i strajków. W młodości robotnik i działacz komunistyczny.

Młodość

Edward Gierek urodził się 6 stycznia 1913 roku. Przyszedł na świat jako pierwsze dziecko swoich rodziców – Jana i Pauliny Gierków, w miejscowości Porąbce (obok Dąbrowy Górniczej). Ojciec Edwarda był górnikiem i pracował w kopalni przy wydobyciu węgla.
Na temat poglądów ojca niewiele dziś wiadomo.
Matka była dla niego osobą szczególną. Jako dziecko i jako osoba publiczna bardzo często prosił ją o rady. Ich relacja była nacechowana głębokim wzajemnym oddaniem.

Edukacja

Edward Gierek zaczął edukację w 1919 roku. Nauka w polskiej szkole nie trwała długo. Po czterech latach ojczym Edwarda na skutek wciąż niestabilnej sytuacji gospodarczo-politycznej w Rzeczypospolitej, zdecydował się na emigrację. W 1923 cała rodzina przeniosła się do Francji, miasteczka górniczego Messeix. Tam siedmioletni Edward uczęszczał do francuskiej szkoły.

Przełomowym momentem w życiu przyszłego polityka było podjęcie pierwszej pracy. Wiąże się z tym osobliwa historia. Otóż w wieku zaledwie 13 lat podjął Edward Gierek pracę pod ziemią, jako ładowacz wózków. Miotając się z pasierbem po Francji w poszukiwaniu pracy powrócił w 1932 roku do Polski, gdzie umarł w posiadłości wytrwale budowanej przez lata wraz ze swoją żoną Pauliną. Edward Gierek pozostał we Francji, gdzie cały czas parał się pracą, jako górnik.

Polityka, dekada gierkowska

Dla dwudziestoletniego młodzieńca przyszedł czas na określenie się politycznie. Najbardziej pociągając opcją w tamtym czasie było wstąpienie do partii komunistycznej.  Co jest istotne, wstąpienie do partii Gierka oznaczało jego odejście od Kościoła katolickiego. W wyniku strajku stracił pracę i został zmuszony powrócić do swojej ojczyzny.
Edward Gierek powrócił do Polski 1948 roku, po wieloletniej emigracji zarobkowej. W październiku 1946 został członkiem jedenastoosobowego komitetu Polskiej Partii Robotniczej w Belgii. Gdy wrócił do kraju, dokonywały się w nim ostatnie reformy stalinowskie. Był to pierwszy poważny epizod w długim, jak się okazało, życiorysie politycznym Edwarda Gierka.

Na przełomie lat 1949/1950 Edward Gierek wraz z towarzyszami rozpoczął nauki w tworze zwanym Centralną Szkołą Partyjną.

Lata 1956–1970 to w jego życiu czas sprawowania wielu, coraz ważniejszych funkcji partyjnych. Ten bardzo intensywny czas rządów ekipy Gomułki przyniósł mu funkcję członka Biura Politycznego KC PZPR. Od 1957 był natomiast I sekretarzem KW PZPR w województwie katowickim. Skupił tam wokół siebie grupę działaczy partyjnych. Na początku lat 60. typowany jako jeden z możliwych następców Władysława Gomułki na stanowisku I sekretarza KC PZPR.

Początek lat 70 to niewątpliwie najważniejszy czas w życiu Edwarda Gierka. Po wydarzeniach grudniowych w Polsce, czasy rządów Gomułki dobiegały końca. Ogromny wpływ na taki stan rzeczy miały wydarzenia z grudnia 1970 roku, kiedy to na rozkaz Gomułki, krwawo stłumione zostały protesty robotników w dniach 14-22 grudnia. 20 grudnia Edward Gierek został wybrany na stanowisko I Sekretarza KC PZPR.  

Za jego rządów zostają wybudowane ogromne osiedla z tzw. „wielkiej płyty”, przez co poprawia się standard życia w PRL. Do Polski zostają sprowadzone produkty, których wcześniej nie można było kupić, takie jak Coca-cola, które są powiewem świeżości z zachodu.
Biuro Polityczne KC PZPR rozpoczęło politykę otwarcia na świat i rozwinęło rozległe kontakty handlowe Polski, także z państwami kapitalistycznymi, jednocześnie jednak rozpoczęto działania zmierzające do głębszej współpracy w sferze gospodarczej i politycznej ze Związkiem Radzieckim, jako głównym partnerem. 
Gierek i jego ekipa dążyła do normalizacji z Kościołem, co było niekonwencjonalnym posunięciem władz komunistycznych w tamtym czasie.

Upadek

Upadek Edwarda Gierka był związany z falą strajków w lipcu/sierpniu 1980 i powstaniem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. Jeszcze przed podpisaniem porozumień sierpniowych oficjalne komunikaty prasowe podawały, że Edward Gierek przekazał tymczasowo władzę Stanisławowi Kani ze względu na chorobę serca i konieczność hospitalizacji. 6 września 1980, na VI Plenum PZPR, formalnie zdecydowano o odebraniu Edwardowi Gierkowi stanowiska I sekretarza KC PZPR i wybrano w jego miejsce Stanisława Kanię.

Edward Gierek zmarł 29 lipca 2001 roku.