Aleksander Puszkin życiorys

Życiorys i biografia Aleksandra Puszkina

Jeden z najważniejszych twórców rosyjskich epoki romantyzmu, uznawany także za klasyka literatury światowej. Poeta i publicysta. Jeden z prekursorów poematu dygresyjnego.

Dane historyczne

Puszkin urodził się w Moskwie. W latach 1811-1817 uczęszczał do arystokratycznego i elitarnego liceum w Carskim Siole (miejscowość dziś nosi nazwę Puszkin, na cześć pisarza). Po skończeniu szkoły, w 1817 roku rozpoczął pracę w Kolegium Spraw Zagranicznych w Sankt Petersburgu, tam zaangażował się w ruch dekabrystów. W swoich początkowych utworach nawoływał do zamachu na życie władcy imperium rosyjskiego.

W roku 1820 został zesłany na terenie dzisiejszej Ukrainy i Mołdawii, w 1826 roku zamieszkał w Moskwie. Niedługo potem poznał Adama Mickiewicza, którego dwie ballady, Czaty i Trzech Budrysów przełożył na język rosyjski. W 1831 roku Puszkin ożenił się z Natalią Gonczarową. Z kolei w roku 1836 zaczął wydawać pismo Sowriemiennik. W 1837 roku doszło do pojedynku, w którym Puszkin stanął naprzeciwko George’a D’Anthesa, który próbował uwieść jego żonę. Puszkin został ranny w okolice jamy brzusznej, w wyniku czego zmarł 8 lutego 1837 roku.

Twórczość

Talent poetycki Puszkina ujawnił się już w szkole. W początkowej fazie swojej twórczości Puszkin nawiązywał do klasycyzmu. Po ukończeniu szkoły zainteresował się poezją polityczną - w 1820 roku napisał elegię pt. Zgasło już światło dnia, która rozpoczęła okres romantyczny
w jego twórczości. Elementami charakterystycznymi stały się motywy oparte na własnych doświadczeniach pisarza, takich jak wygnanie w 1820 roku. Wiersze Prorok z 1826 roku oraz Poeta i czerń z 1828, traktują o mistyce natchnienia i wolności artystycznej.

Po wybuchu powstania listopadowego, Puszkin napisał tzw. trylogię antypolską. Pożegnanie, napisane w 1830 roku, jest erotykiem opisującym rozłąkę kochanków.
W 1833 roku został wydany jeden z nielicznych w romantyzmie poemat dygresyjny, Eugeniusz Oniegin, w którym zostaje połączona epika z liryką, a fabułę przerywają liczne dygresje.
Puszkin tworzył także prozę. W tej estetyce, za najlepszą książkę Puszkina uznaje się utwór pt. Dama pikowa z 1834 roku, w której świat grozy przedstawia się wraz z życiem petersburskiej arystokracji.

Aleksander Puszkin jest także autorem pierwszej rosyjskiej tragedii romantycznej, pt. Borys Godunow, pisanej w latach 1824-1925.

Wybrane dzieła

Dramaty: Borys Godunow (1825), Mozart i Salieri (1830), Gość kamienny (1830);
Poematy: Połtawa (1828-1829), Egeniusz Oniegin (1823-1832), Jeździec miedziany (1833);
Wiersze: Sztylet (1822), Więzień (1822), W głębinie rosyjskich rud

Proza: 1827 – Murzyn Piotra Wielkiego (1830 – Opowieści świętej pamięci Iwana Piotrowicza Biełkina) – cykl nowel; Historia wsi Goriuchino (1830), Dubrowski (1832-1833) – nieukończona powieść o buncie chłopskim, Dama Pikowa (1834), Córka kapitana (1836), Trumniarz, Wystrzał, Zamieć.