codziennie nowe aktualizacje
Diego Armando Maradona życiorys
Spis treści
Życiorys i biografia Diego Armando Maradony
Argentyński piłkarz uznany za najlepszego sportowca tej dyscypliny w XX wieku wg rankingu FIFA. Trener reprezentacji Argentyny w latach 2008-2010, celebryta, skandalista.
Pochodzenie, dzieciństwo
Urodził się 30 października 1960 r. w Lanús jako czwarte z siedmiorga dzieci ubogich robotników. Ojciec Diego pracował jako murarz, mama zajmowała się domem. Swoje dzieciństwo spędził w slumsach, gdzie podobnie jak inne dzieci w takiej samej sytuacji, grywał w piłkę nożną na placach między domami. Gdy miał osiem lat został zawodnikiem lokalnego klubu Estrella Roja, w którym grał przez dwa lata. Wtedy też zauważono jego talent i trafił do młodzieżowej drużyny Los Cebollitas. W dzieciństwie był traktowany jako objawienie futbolu – obserwatorzy byli zszokowani widząc chłopca, który robił z piłką, co tylko chciał. Mimo młodego wieku ogrywał zarówno swoich rówieśników, jak i starszych od siebie. Swoimi umiejętnościami zabawiał w trakcie przerw w meczach kibiców Argentinos Juniors.
Miłość do futbolu w rodzinie Maradonów nie była wyłącznie domeną Diego. Jego obydwaj bracia Hugo i Raúl również zostali piłkarzami (pierwszy z nich był także później trenerem piłki nożnej).
Początki profesjonalnej kariery
Kilka dni przed swoimi 16 urodzinami zagrał pierwszy mecz w seniorskim składzie profesjonalnego klubu Argentinos Juniors. W ciągu pierwszych pięciu minut od wejścia na murawę strzelił swoją pierwszą bramkę, co było, jak sam potem stwierdził, uczuciem „trzymania nieba w dłoniach”.
Gra w profesjonalnym klubie była też sposobem na wyrwanie się z biedy, gdyż Diego otrzymując mieszkanie w pobliżu stadionu, a także lepsze wynagrodzenie mógł sprowadzić tam swoją rodzinę i de facto przejąć ciężar jej utrzymania. W Argentinos zdobył 116 bramek, występując w 167 meczach.
Po czterech latach gry i dwóch trofeach króla strzelców w Primera División, w 1981 r. zmienił klub na jeden z najbardziej utytułowanych w Argentynie – Boca Juniors. Było to spełnienie jego marzeń. Maradona zagrał tam jeden sezon zdobywając z drużyną mistrzostwo kraju i kolejne trofeum króla strzelców. Zagrał tam łącznie w 40 spotkaniach zdobywając 28 goli.
Barcelona i Neapol
Po osiągnięciu ogromnego sukcesu i sławy w całej Argentynie Diego Maradona w 1982 r. został sprzedany do europejskiego klubu FC Barcelona za rekordową wówczas kwotę – 5 milionów funtów. W ciągu dwóch lat wraz z nową drużyną zdobył Puchar Ligii Hiszpańskiej, Puchar Króla i Superpuchar Hiszpanii. Jednak w stolicy Katalonii nie został gwiazdą drużyny, a także dał o sobie znać trudny i konfliktowy charakter piłkarza. Popadł w konflikt z prezesem klubu, a także wdał się w bójkę na boisku. Oprócz tego pojawiła się kontuzja nogi, która mogła go wykluczyć z dalszej gry. Prawdopodobnie też w Barcelonie Diego pierwszy raz zetknął się z kokainą.
Transfer do włoskiego klubu ponownie był rekordowy pod względem finansowym, co w kontekście biedy, jaka panowała wówczas w Neapolu było kontrowersyjne i budziło podejrzenia odnośnie zaangażowania mafii. Gra w SSC Napoli w latach 1984-1991 była czasem zarówno rozkwitu jego kariery, ale też początkiem upadku. Włosi powitali Argentyńczyka z prawdziwą pompą – na jego prezentację przybyło 75 tys. osób, co przez wiele lat pozostało absolutnym rekordem. Maradona wyniósł słabą i wyśmiewaną drużynę na sam szczyt ligowych rozgrywek. W 1987 r. zdobył Puchar Włoch i Mistrzostwo kraju (kolejny raz w 1990 r.). W 1989 r. Napoli zdobyło Puchar UEFA, a rok później Superpuchar Włoch.
Dzięki wygranym Neapolitańczycy zaczęli traktować go jak swojego boga – został wręcz najważniejszym człowiekiem w mieście. Jednak coraz bardziej wikłał się w relacje z ciemną stroną Neapolu – mafią Camorrą. Zażyłość z mafiozami oznaczała dla Maradony praktycznie nieograniczony dostęp do kokainy, przez co popadał w coraz większe uzależnienie. Kibice uwielbiali i wspierali piłkarza przez większość jego kariery w Neapolu, a gdy ten coraz częściej mówił o chęci zmiany klubu, mafia i władze nie chciały do tego dopuścić. Punktem kulminacyjnym była porażka reprezentacji Włoch w trakcie meczu z Argentyną rozgrywanego na neapolskim stadionie. W trakcie rzutów karnych Maradona strzelił decydującą o wygranej bramkę.
Reprezentacja
W barwach narodowych zadebiutował w lutym 1977 r. w trakcie wygranego spotkania z Węgrami (5:1). Dwa lata później jeszcze jako junior zdobył w Mistrzostwo Świata w trakcie turnieju w Japonii pokonując w finale ZSRR 3:1. Łącznie w młodszej grupie reprezentacji zagrał w 24 spotkaniach zdobywając 31 bramek. Znalazł się również w kadrze na Mundialu w 1982 r., który jego drużyna zakończyła w drugiej rundzie turnieju, a sam zawodnik w ostatnim meczu otrzymał czerwoną kartkę.
Cztery lata później już jako gwiazda futbolu był kapitanem reprezentacji wystawionej na Mistrzostwa. Do historii przeszło ćwierćfinałowe spotkanie z Anglią, które miało polityczny wydźwięk (ze względu na konflikt militarny sprzed czterech lat). W drugiej połowie meczu Maradona w ciągu czterech minut strzelił dwie bramki, które dały wygraną jego drużynie i przeszły do historii futbolu. Pierwsza z nich, zdobyta z pomocą ręki (zawodnik mówił po meczu, że była to „ręka Boga”) nie została zauważona przez sędziów i przez to zaliczona. Z kolei druga, już bez kontrowersji została zdobyta przez Maradonę po samodzielnym dryblingu przez prawie całe boisko. Ostatecznie w trakcie tego Mundialu reprezentacja Argentyny zdobyła mistrzostwo świata.
Diego Maradona wystąpił jeszcze dwukrotnie na imprezie mistrzowskiej. W 1990 r. jego drużyna zdobyła drugie miejsce przegrywając w finale z RFN 0:1. Równocześnie w trakcie półfinału Argentyna wyeliminowała z turnieju Włochów, którzy byli wówczas gospodarzami. W 1994 r. udział Maradony w Mundialu przebiegał w cieniu afery dopingowej. W trakcie testów na obecność niedozwolonych środków w organizmie sportowca wykryto obecność pseudoefedryny, a sam zawodnik został wydalony z mistrzostw.
Ostatnie lata gry
Po aferze dopingowej i cofnięciem Maradony z udziału w Mundialu w 1991 r. jego kariera we Włoszech uległa załamaniu. W 1992 r. przeszedł do hiszpańskiego klubu Sevilla FC, gdzie zagrał jeden sezon. Brak sukcesów oraz konflikty z wiceprezesem klubu sprawiły, że sportowiec zakończył karierę w Europie i rok później powrócił do Argentyny.
W latach 1993-1994 r. był zawodnikiem Newell’s Old Boys, gdzie wystąpił w jedynie 5 spotkaniach. W tym samym czasie FIFA nałożyła na niego 15-miesięczną karę za stosowanie niedozwolonych środków dopingujących.
Maradona powrócił do sportu w 1995 r. i podpisał ostatni kontrakt ze swoim dawnym klubem Boca Juniors, mimo pogarszającego się zdrowia i dalszych problemów z narkotykami i alkoholem. W 1998 r. jego drużyna zdobyła jeszcze wicemistrzostwo Argentyny. Ostatecznie przeszedł na zawodniczą emeryturę końcem 1997 r.
Życie prywatne
7 listopada 1984 r. Maradona ożenił się ze swoją długoletnią narzeczoną Claudią Villafañe. Mieli dwie córki – Dalmę Nereę (ur. 1987 r.) i Gianinnę Dinorę (ur. 1989 r.). Piłkarz nie był jednak wierny żonie i po wielu latach okazało się, że miał jeszcze sześcioro dzieci urodzonych poza małżeństwem. Do pierwszego z nich przyznał się podczas rozwodu w 2004 r. i jest to Diego Sinagra (ur. w 1986 r.), który jest również piłkarzem. Po pewnym czasie Maradona potwierdził ojcostwo Jany (ur. w 1997 r.) i Diego Fernando (ur. 2013 r.). Wiadomo też, że w trakcie pobytu na Kubie w latach 2000-2005 został ojcem jeszcze trojga dzieci, z którymi utrzymywał kontakt.
Kariera trenerska
W ostatnich latach kariery zawodniczej Maradona próbował swoich sił w roli trenera. Zaczął w pierwszoligowym klubie Deportivo Corrientes, niedługo potem prowadził kolejną drużynę. W obydwu przypadkach nie odniósł sukcesów. W 2008 r. został selekcjonerem argentyńskiej drużyny narodowej, z którą wywalczył awans do Mundialu w 2010 r. Decyzja jego powołania, a później sposób prowadzenia drużyny stanowił kontrowersje, gdyż przez swoje wpływy najpierw próbował pozbyć się poprzedniego selekcjonera, a zajmując już to stanowisko otaczał się ludźmi, którzy przyjmowali bezkrytycznie jego pomysły.
W trakcie Mistrzostw świata drużyna Argentyny dotarła do ćwierćfinału, nie przegrywając uprzednio żadnego meczu. W walce o półfinał przegrała 0:4 z Niemcami (którzy notabene zostali później mistrzami świata). Gdy w ramach naprawy reprezentacji zaproponowano wymianę sztabu Maradony, ten nie zgodził się na taki krok i ostatecznie sam zrezygnował z posady końcem lipca 2010 r.
W ostatnich latach trenował kilka pomniejszych drużyn, m.in. ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich, Meksyku czy Argentyny, nie osiągając wybitnych sukcesów.
Sportowa emerytura
Diego był osobą, która do codziennego funkcjonowania potrzebowała uwielbienia, dlatego też jego status gwiazdy nie zakończył się wraz przejściem na emeryturę zawodniczą. Był gospodarzem telewizyjnego show La Noche del 10 (w 2005 r.), w 2000 r. wydał też swoją autobiografię El Diego, w której opisał swoją drogę na szczyt. Powstał także film dokumentalny Diego opowiadający jego siedmioletnią karierę w Napoli.
Uzależnienie od kokainy i alkoholu, a także coraz większa otyłość niszczyły zdrowie i życie piłkarza. Mimo licznych terapii odwykowych jakie przechodził na Kubie na początku XXI wieku, dalej tkwił w nałogu. Poważnym bodźcem do zmiany życia był zawał serca jaki przeżył w 2004 r. Po tym czasie Diego zaczął poważniej podchodzić do swojego życia i wychodzić z błędnego koła uzależnienia.
Na początku XXI wieku wygrał internetowe głosowanie na najlepszego piłkarza ubiegłego stulecia organizowane przez FIFA. Zdobył wówczas 54% wszystkich głosów.
W 2005 r. wziął także udział we włoskiej edycji Tańca z gwiazdami, w której zajął ostatecznie 9 miejsce.
Kontrowersje
Postać Diego Maradony budziła w otoczeniu skrajne emocje. Jako piłkarz był uwielbiany na całym świecie, jednak poza boiskiem nie budził sympatii. Agresywnie odnosił się zarówno do dziennikarzy jak i kibiców, zwłaszcza tych, którzy usiłowali dotknąć swojego gwiazdora (znany jest incydent, kiedy strzelał z wiatrówki do paparazzi). Jego megalomania dała również o sobie znać chociażby przy audiencji u Jana Pawła II – Maradona miał być rozczarowany faktem, że otrzymał od papieża taki sam różaniec jak jego matka.
Pod koniec jego kariery w Neapolu wyszły na jaw również oszustwa podatkowe, które zostały wyliczone na 30 mln euro.
Miał lewicowe poglądy polityczne, które wyrażał m.in. w swoim poparciu dla Fidela Castro, czy w tatuażu przedstawiającym Che Guevarę.
Śmierć
Diego Maradona zmarł 25 listopada 2020 r. w wieku 60 lat. Przyczyną śmierci był wtórny obrzęk płuc i niewydolność krążenia związana z wieloma chorobami towarzyszącymi mu od lat. W ostatnich tygodniach pogorszenie jego stanu zdrowia było związane z operacją wycięcia krwiaka w mózgu, mimo że lekarze oceniali jego formę jako stabilną.
Na wieść o śmierci legendy futbolu prezydent Argentyny zapowiedział trzydniową żałobę narodową. Jego ciało zostało też wystawione w pałacu prezydenckim, gdzie fani mogli oddawać swojemu idolowi hołd. Ciało piłkarza zostało pochowane na cmentarzu Jardin da Paz na obrzeżach Buenos Aires na prywatnej ceremonii, w której brali udział najbliżsi.
Podobne biografie i życiorysy
Źródła
Zdjęcie pochodzi z portalu https://pl.wikipedia.org/ wykorzystane na podstawie domeny publicznej; autor: nieznany
Komentarze