Alexander Graham Bell życiorys

Życiorys i biografia Alexandra Grahama Bella

Szkocki wynalazca i naukowiec związany z logopedią. Jako pierwszy zbudował i opatentował telefon.

Pochodzenie

Alexander Graham Bell urodził się 3 marca 1847 r. w Edynburgu jako najstarszy syn Alexandra Melville’a i Elizy Grace. Jego rodzina od kilku pokoleń zajmowała się zagadnieniami fonetyki, elokucji i mowy. Ojciec Bella zajmował się ponadto transkrypcją fonetyczną i systemem symboli pomagającym osobom głuchym odczytywanie poszczególnych liter i słów na podstawie ruchu warg i gardła. Późniejszy zawodowy związek z dźwiękiem i ciszą miał też związek z najbliższymi – matka Alexandra była osobą niedosłyszącą, stąd też syn znał problemy, z jakimi stykają się ludzie z tą niepełnosprawnością.

Rodziny nie ominęły życiowe dramaty: dwaj młodsi bracia Bella zmarli we wczesnym okresie dorosłości na gruźlicę.

Edukacja

Przez pierwsze lata życia Alexander uczył się w domu. Był inteligentnym i pomysłowym chłopcem – wymyślił m.in. maszynę do oczyszczania ziarna, używaną w młynie sąsiada Bellów. Wykazywał też talent muzyczny i był obdarzony słuchem absolutnym. Grał na pianinie, jednak nie rozwijał swoich umiejętności w kierunku kariery muzycznej. Jako jedenastolatek zaczął uczęszczać do Edinburgh Royal High School, gdzie w pewnym momencie stracił zapał do nauki, a cztery lata później po jej ukończeniu wyjechał do swojego dziadka do Londynu. Ten wzbudził we wnuku ponowną fascynację nauką.

Jako szesnastolatek rozpoczął naukę w Weston House Academy w Elgin. Warunkiem edukacji w tym miejscu było równoczesne pełnienie funkcji nauczyciela: sam uczył się łaciny i greki, a wykładał muzykę i retorykę. Po rocznych studiach zaangażował się w pracę prowadzoną przez ojca dotyczącą metod pomocniczych w uczeniu niesłyszących.

Jeszcze w trakcie pobytu na Wyspach Brytyjskich Bell zainteresował się mową i wytwarzaniem jej w mechaniczny sposób. W dużym stopniu miał na to wpływ ojciec Alexander Bell senior, który pokazał synom wynalazek symulujący głos ludzki. W późniejszym czasie młody Bell zainspirowany istnieniem prac dotyczących modulacji samogłosek w mechaniczny sposób postanowił spróbować znaleźć sposób przesyłania całych słów. Co ciekawe, przez błędne tłumaczenie niemieckiej publikacji był przekonany, że przełom w tego typu badaniach został osiągnięty. Dlatego nie sparaliżował go strach przed osiągnięciem niemożliwego.

Emigracja

W 1870 r. Alexander wraz ze swoją rodziną przeprowadził się do Brantford w kanadyjskiej prowincji Ohio. Jednym z powodów była rekonwalescencja po przebytym zapaleniu płuc, co było szczególnie ważne w kontekście niedawnej śmierci obydwu młodszych braci z powodu gruźlicy. W Kanadzie stan zdrowia Alexandra szybko się poprawiał, zetknął się również z jednym z rdzennych plemion indiańskich i opracował ich alfabet za pomocą symboli transkrypcji fonetycznej (tzw. visible speech).

Niedługo potem przeprowadził się do Bostonu w USA, gdzie otrzymał posadę profesora fizjologii mowy na tamtejszym uniwersytecie. Zaczął uczyć metod swojego ojca nauczycieli, którzy pracowali później z niesłyszącymi dziećmi. W tych okolicznościach poznał także swoją przyszłą żonę.

Wynalezienie telefonu

Końcem XIX wieku podstawowym szybkim sposobem komunikacji poza listami był telegraf. W trakcie swojej pracy wraz z Gardinerem Hubbardem – inwestorem w nowe technologie i równocześnie swoim teściem, postanowił rozwinąć i upowszechnić sieć telegraficzną, tak aby równocześnie przekazywać wiele wiadomości (tzw. telegraf wielokrotny). Próby wymyślenia urządzenia były długotrwałe, a równocześnie Bell próbował wynaleźć przenośny głośnik i mikrofon, który za pomocą prądu mógłby wzmacniać sygnał dźwiękowy i tym samym pomóc głuchym w porozumiewaniu się z otoczeniem.

Wymyślone przez niego przyrządy okazały się zbyt duże i ciężkie na użytek podręczny, dość przypadkiem okazało się jednak, że po ich połączeniu można za ich pomocą z powodzeniem przesyłać na odległość dźwięk. Bell zgłosił swój patent na aparat telefoniczny 14 lutego 1876 r., gdy urządzenie nie działało jednak poprawnie. Wynalazca był jednak przekonany o swoim powodzeniu i dzięki temu to on jest traktowany jako autor telefonu. Istnieje legenda, że Bell wyprzedził ze zgłoszeniem wniosku patentowego swojego głównego konkurenta Elisha Graya o 2 godziny.

7 marca 1876 r. otrzymał prawo patentowe, a trzy dni później, 10 marca zapisał w swoim dzienniku laboratoryjnym pierwsze słowa jakie wypowiedział przez telefon do swojego asystenta Thomasa Watsona.

Sukces komercyjny

Początkowo nowy wynalazek nie wzbudził entuzjazmu zwłaszcza u Hubbarda, który nalegał na rozwijanie koncepcji telegrafu. Przełom nastąpił kilka miesięcy później, gdy Alexander Bell wystawił swoje urządzenie na Wystawie Stulecia Stanów Zjednoczonych w Filadelfii. Alexander otrzymał nagrodę o wysokości 50 000 dolarów, co było wówczas astronomiczną kwotą. Stopniowa popularyzacja telefonu jaka następowała w trakcie wykładów połączonych z prezentacją działania spowodowała stopniowe rozszerzanie sieci telefonicznej w kolejnych miastach Ameryki, a następnie Wielkiej Brytanii. Przedsiębiorstwo Bell Telephone Company zostało po jakimś czasie zamienione na AT&T (American Telephone and Telegraph Company), która do niedawna była największą firmą telekomunikacyjną na świecie.

Inne wynalazki

Oprócz sukcesów w branży telekomunikacyjnej w późniejszym życiu interesował się także rozwojem lotnictwa – wraz z kilkoma znajomymi, którzy również byli fascynatami samolotów założyli spółkę, a dzięki ich wsparciu bracia Wright mogli rozwijać swoje konstrukcje samolotowe. Bell jest właścicielem łącznie 18 patentów oraz udziałowcem 12. Do wymyślonych przez niego urządzeń należała m.in. sonda telefoniczna używana do celów chirurgicznych i tzw. waga indukcyjna służąca do wykrywania metalu w ranach.

Życie prywatne i śmierć

Żona Alexandra Bella, Mabel Hubbart była osobą niesłyszącą po przejściu w dzieciństwie szkarlatyny. Pobrali się w 1877 r., parę dni po założeniu Bell Telephone Company. Mieli czwórkę dzieci: córki Elsie May i Marian Hubbard oraz dwóch synów, którzy zmarli w  niemowlęctwie.

Wynalazca zmarł 2 sierpnia 1922 r. w swojej posiadłości w Baddeck (prowincja Nowa Szkocja, Kanada). Na jego cześć w całych Stanach Zjednoczonych i Kanadzie w trakcie jego pogrzebu wyłączono na minutę całą istniejącą sieć telefoniczną.