Zbigniew Bródka życiorys

Życiorys i biografia Zbigniewa Bródki

Zbigniew Bródka – polski panczenista startujący głównie na dystansie 1500 m, mistrz olimpijski z Soczi. Na co dzień pracuje w Państwowej Straży Pożarnej.

Dzieciństwo i edukacja

Urodził się 8 października 1984 r. w Głownie, w rodzinie Andrzeja i Haliny. Pierwsze kilka lat mieszkał wraz z rodzicami i siostrą Joanną w Lisiewicach Dużych. Gdy Zbyszek miał 8 lat przeprowadzili się do okolicznych Domaniewic (k. Łowicza). Jak wspominała jego mama, był dobrym i niesprawiającym kłopotów w szkole chłopcem. Tak samo mówili o nim nauczyciele. Równocześnie od najmłodszych lat lubił rywalizację i chciał coś osiągać.

Po zakończeniu podstawówki uczył się w Liceum Elektronicznym w Zgierzu. W klasie maturalnej zmienił szkołę i przeniósł się do Szkoły Mistrzostwa Sportowego w Białymstoku. Była tam najlepsza w Polsce sekcja łyżwiarstwa szybkiego, a to umożliwiło mu poprawiać swoją formę.

Ukończył również wychowanie fizyczne i fizjoterapię na Politechnice Opolskiej.

Początek kariery

Zanim Zbigniew rozpoczął treningi, ojciec zaprowadził go na lodowisko, gdzie stawiał pierwsze kroki w łyżwach. Największy wpływ na wybór sportu jako drogi życiowej miał jego pierwszy trener – Mieczysław Szymajda. Był on nauczycielem wychowania fizycznego w Domaniewickiej podstawówce i zauważył potencjał sportowy u chłopca. Trener w zimie sam wylewał wodę na boisku do piłki ręcznej i w ten sposób tworzył lodowisko dla dzieci.

Zbyszek rozpoczął treningi w lokalnym klubie UKS Błyskawica Domaniewice. Początkowo trenował jazdę na łyżwach hokejowych i startował w zawodach tzw. „złotego krążka”. Gra obejmowała podstawy hokeja – slalom z krążkiem i strzał na bramkę. Bródka brał udział z sukcesami w zawodach wojewódzkich i ogólnopolskich, ale samego hokeja nigdy nie trenował.

W 1996 r. zaczął uprawiać short track. Powodem wyboru tej dyscypliny był m.in. fakt, że najbliższy długi tor łyżwiarski był oddalony o 80 km od Domaniewic. Początkowo ta dyscyplina i sport były sposobem na spędzanie czasu i odskocznią, jednak z czasem Bródka zaczął widzieć je jako sposób na życie. Jako junior zdobył m.in. mistrzostwo na Ogólnopolskiej Olimpiadzie Młodzieży w Sosnowcu. W klasie maturalnej przeniósł się do najlepszego ośrodka panczenistów jakim był Białystok.

Mistrzostwa Polski i kariera seniorska

Po zaledwie roku trenowania w Szkole Mistrzostwa Sportowego, w 2003 r. zdobył pierwszy złoty medal na Mistrzostwach Polski seniorów, sam będąc jeszcze juniorem. W trakcie studiów był zawodnikiem AZS Opole. W barwach tego klubu zdobywał 20-krotnie medale na Mistrzostwach Polski na różnych dystansach.

Bardzo dobre występy młodego zawodnika sprawiły, że był kandydatem do polskiej kadry olimpijskiej już w 2006 r. na ZIO w Turynie. Nie pojechał tam jednak ze względu na kontuzję kolana. Po leczeniu i rehabilitacji powrócił na lód jeszcze w tym samym roku startując w Mistrzostwach Polski, gdzie zdobył 4 złota i jeden srebrny medal. Okazało się jednak, że wyścigi na małym lodowisku powodują zbyt duże przeciążenia dla organizmu. W związku z tym, od 2008 r. Bródka trenuje na długim torze, ponownie jako zawodnik Błyskawicy Domaniewice. W sezonie 2008/2009 powoli zbliżał się do czołówki zawodników w nowej dyscyplinie, czego dowodem było zdobycie medalu na MP na dystansie 1000 m.

Igrzyska Olimpijskie

Do kolejnych Igrzysk Olimpijskich przygotowywał się już z zawodnikami startującymi na długim torze. W swojej pierwszej olimpiadzie zajął 27 miejsce na dystansie 1500 m. tracąc 3 sekundy do mistrza. Sam Bródka przyznawał, że występ na Igrzyskach mimo zajęcia dalekiego miejsca był cennym doświadczeniem. Trenerzy również widzieli potencjał w młodym zawodniku.

Cztery lata później na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Soczi Zbigniew był już zawodnikiem plasującym się w światowej czołówce. W wyścigu na 1000 m. zajął 14 miejsce co okazało się jedynie wypadkiem przy pracy, gdyż kilka dni później w wyścigu na 1500 m. zdobył olimpijskie złoto. Drugiego zawodnika wyprzedził o jedynie 0,003 sekundy. Wygrana Bródki, choć zaskakująca, równocześnie była wynikiem ciężkiej i sumiennej pracy.

Oprócz indywidualnego sukcesu zdobył na tej samej olimpiadzie jeszcze brązowy medal w wyścigu drużynowym.

W 2018 r. w trakcie Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Pjongczangu był chorążym polskiej reprezentacji olimpijskiej.

Mistrzostwa Europy i Świata

Będąc zawodnikiem AZS Opole Bródka zdobył 8 miejsce na Mistrzostwach Europy w 2005 r. w short tracku. W ciągu swojej kariery seniorskiej występował w turniejach mistrzowskich zarówno wielobojowych jak i na różnych dystansach (1000 i 1500 m).

Największy sukces osiągnął zdobywając drużynowo brązowy medal na 1500 m. w trakcie Mistrzostw Świata w 2013 r. w Soczi. Na tym samym turnieju indywidualnie zdobył 6 i 5 miejsce (odpowiednio na 1500 i 1000 m).

Puchar Świata

W klasyfikacji generalnej Pucharu Świata sukcesywnie piął się do góry. W pierwszym sezonie na długim torze (2009/2010 ) zajął 34 miejsce, w następnych latach 16 i 14. Jeden z najlepszych sezonów w karierze, 2012/2013 ukończył na najwyższym stopniu podium Pucharu Świata. Stawał wówczas na podium większości wyścigów na dystansie 1500 m. Wygrał jedne zawody w Eufurcie (do tej pory jedyne zwycięstwo w PŚ).

W sezonie olimpijskim 2013/2014 zajął 4 miejsce, późniejsze lata wypadały pod tym względem gorzej –  kolejno 10, 21, 17 i 20 miejsce w klasyfikacji generalnej.

Życie poza sportem

Oprócz wyczynowego uprawiania sportu Bródka jest zawodowym strażakiem, pracuje w jednostce Państwowej Straży Pożarnej w Łowiczu. Służbę rozpoczął w 2010 r. praktycznie następnego dnia po Igrzyskach Olimpijskich w Vancouver. Jak sam podkreślał, praca w PSP sprawia, że może cały czas utrzymywać wysoką sprawność fizyczną w okresach między sezonami startowymi. Równocześnie łyżwiarstwo szybkie nie jest dobrze finansowaną dyscypliną, dlatego poza stypendium sportowym konieczne jest posiadanie etatowej pracy warunkującej utrzymanie.

W ostatnim sezonie 2019/2020 Zbigniew Bródka nie startował w zawodach Pucharu Świata, nie rezygnując jednak z członkostwa w kadrze. Brak startów spowodowany był gorszą dyspozycyjnością i koniecznością regeneracji organizmu. Zawodnik podkreślał, że swoją obecnością chce pomagać młodszym i mniej doświadczonym zawodnikom, nawet jeśli sam nie rywalizuje. Swoją karierę sportową chce zakończyć dobrymi występami na określonej imprezie.

Życie prywatne

Ma żonę Agnieszkę i dwie córki – Gabrielę oraz Amelię. Żona wspominała w wywiadach, że nie widziała wyścigu, dzięki któremu Zbigniew zdobył olimpijskie złoto. Przyczyną była starsza córka pary, która zasłoniła sobą cały ekran widząc ojca w telewizji.