Św. Weronika życiorys

Życiorys i biografia św. Weroniki

Nieznana jest data urodzenia i śmierci św. Weroniki. Wiadomo jedynie, że zmarła ona w I wieku n.e. Pochodziła z Jerozolimy. Jest świętą kościoła katolickiego, prawosławnego i ormiańskiego. To właśnie św. Weronika podała Jezusowi chustę, aby otarł twarz w czasie drogi krzyżowej. Nie jest ona wspomniana w żadnej z Ewangelii.

Patronka

Św. Weronika patronuje fotografom, szwaczkom i tkaczom, a także gospodyniom prafialnym. Na jej wsparcie mogą liczyć również chorzy mający problemy z krążeniem krwi. Można do niej modlić się o dobrą śmierć. 

Fakty z życia - droga ku świętości

W czasie drogi krzyżowej Jezusa na Golgotę Weronika była obecna w tłumie gapiów. Weronika początkowo chciała jedynie zobaczyć człowieka, który idzie na śmierć krzyżową. Ale kiedy ukazał się jej zakrwawiony i słaniający się ze zmęczenia Jezus, kobieta zapragnęła ulżyć mu chociaż poprzez otarcie twarzy. Na białej chuście, która dotknęła twarzy Jezusa, obiło się jego oblicze.

Ten wizerunek Jezusa idącego na Golgotę, stworzony w nadnaturalny, cudowny sposób z czasem zaczęto nazywać veraiconem. 

Za pośrednictwem cudownej chusty Weronika czyniła cuda, legendy głoszą, że pomogła w uzdrowieniu cesarza Tyberiusza. 

Św. Weronika swój najcenniejszy skarb i jedyną pamiątkę po Jezusie najprawdopodobniej przekazał papieżowi Klemensowi (ok. roku 97 n.e.).

Jest kilka teorii, które miały wyjaśnić kim była św. Weronika. Z jednego z apokryfów możemy dowiedzieć się, że była kobietą, która kiedyś cierpiała na krwotok, a później już przed Piłatem broniła Jezusa. Z kolei w innych tekstach występuje jako kobieta, która razem z innymi lamentowała nad umierającym Jezusem. Istnieją również podejrzenia, że jerozolimska matrona imię Weronika przyjęła znacznie później, wcześniej nazywano ją Serafiną.

Kult

Św. Weronikę zaczęto czcić w IV wieku, wtedy to rozpowszechniły się podania na jej temat. Zawsze ukazywana jest jako kobieta o dobrym sercu, która wrażliwa jest na cierpienie drugiego człowieka. Wzmiankę o niej można znaleźć w pismach apokryficznych z tego okresu, a konkretniej w Dziejach Piłata.

W kościele katolickim wspomina się ją 4 lutego i 12 lipca. Natomiast kościoły wschodnie wspominają ją kolejno: prawosławni oddają jej cześć 25 lipca, Ormianie 29 sierpnia. 

Św. Weronika często przedstawiana jest jako młoda kobieta, w rękach trzyma chustę, na której widać twarz Jezusa. Szczególnie często malowano jej wizerunek w baroku, niemniej do dzisiaj jej postać wzbudza ciekawość, przez fakt, że na jej chuście widnieje oblicze Jezusa. Jej postać wspomniana jest w szóstej stacji drogi krzyżowej. 

Do końca nie jest wiadomo, czy chusta św. Weroniki zachowała się do dzisiaj. Może nią być chusta przechowywana w Bazylice św. Piotra w Rzymie lub całun z Monoppello (całun można zobaczyć w bazylice włoskiego miasteczka od 1638 r.), a także relikwie chusty, które znajdują się w hiszpańskiej katedrze w Jaén a dokładniej w Capilla Mayor.

O ważności chusty św. Weroniki może świadczyć fakt, że dla podkreślenia jej wartości na początku XVI wieku rozpoczęto budowę nowej Bazyliki św. Piotra (w miejscu złożenia kamienia węgielnego pod kolumnę, która miała być miejscem przechowania prawdziwego oblicza Jezusa).