Św. Sebastian życiorys

Życiorys i biografia św. Sebastiana

Św. Sebastian żył w III w. w Rzymie. Święty kościoła katolickiego i prawosławnego. Męczennik za wiarę. 

Patron

Jest patronem Niemiec, Rzymu oraz Gwardii Szwajcarskiej. Święty patronuje również chorym na choroby zakaźne, inwalidom, ogrodnikom, myśliwym, strażakom i żołnierzom. Wierni modlą się do niego w czasie epidemii. 

Fakty z życia

Informacje na temat św. Sebastiana zachowały się dzięki anonimowemu tekstowi Opis męczeństwa (rok 354). Dodatkowo postać ta pojawia się w komentarzach św. Ambrożego z Mediolanu do Psalmu 118.  

Rodzice świętego pochodzili z Norbony (ojciec) i Mediolanu (matka). Jego ojciec był urzędnikiem, dzięki temu Sebastian odebrał solidne wychowanie. 

Był przywódcą gwardii cesarskiej. 

Śmierć

Święty Sebastian zmarł śmiercią męczeńską. Skazano go za głoszenie nauk Jezusa Chrystusa lub za publiczne mówienie o okrucieństwie wobec chrześcijan. Został przywiązany do słupa, a następnie przeszyty licznymi strzałami. 

Istnieje legenda, według której święty miał przeżyć i dzięki opiece wierzącej kobiety (Irena), która miała go pochować, wyzdrowiał. Rozgniewany miał udać się do cesarza i oskarżyć go o barbarzyństwo. Wtedy cesarz nakazał bić go pałkami, tak długo aż zginie. 

Święty zmarł około 288 r. 

Kult

Relikwie świętego znajdują się w dwóch miejscach w Rzymie: w bazylice św. Sebastiana za Murami oraz w bazylice Czterech Koronatów. Ponadto znajdują się również w opactwie św. Medarda w Soissons. Na Palatynie na miejscu męczeństwa wybudowano jego bazylikę.

Jest jednym z 14 Orędowników. Wspomina się go 20 stycznia w kościele katolickim, w kościele prawosławnym wspomina się go 31 grudnia według kalendarza gregoriańskiego. 

Święty jest przedstawiany jako dobrze zbudowany mężczyzna w młodym wieku. Przedstawia się go przywiązanego do słupa, często przeszytego strzałami, u jego nóg leży zbroja. Atrybutami świętego są między innymi: włócznia, miecz, tarcza, krucyfiks, strzały.