Św. Klara z Asyżu życiorys

Życiorys i biografia św. Klary z Asyżu

Św. Klara z Asyżu, święta kościoła katolickiego, współzałożycielka zakonu klarysek, duchowa córka św. Franciszka z Asyżu.

Patronka

Św. Klara jest patronką radia, telewizji, swojego rodzinnego miasta Asyżu oraz Florencji. Poza tym patronuje zakonom klarysek i kapucynek. Modlą się do niej również kobiety haftujące, praczki, malarze i chorzy, którzy cierpią na choroby oczu.

Fakty z życia

Święta Klara urodziła się we Włoszech. Jej rodzicami byli Favarone Offreduccio i Ortolana (błogosławiona kościoła katolickiego, kiedy zmarł jej mąż zdecydowała się wstąpić do zakonu). Miała dwie młodsze siostry. Dorastała w wierzącej, zamożnej rodzinie. Kiedy była nastolatką w Asyżu zaczął swoją działalność św. Franciszek. Klara zafascynowała się jego postawą i słowami. 

Klara pragnęła dołączyć do wspólnoty Braci Mniejszych. W jej imieniu prośbę do biskupa Asyżu miał skierować św. Franciszek. Kiedy otrzymała zgodę, potajemnie opuściła dom, aby rozpocząć życie zakonne. Miała wtedy 18 lat. Początkowo żeński zakon nazywano zakonem Pań Ubogich. Była pierwszą mieszkanką domu zakonnego, razem z Franciszkiem powołali do życia Zakon Świętej Klary, potocznie nazywany zakonem klarysek. 

Klara zamieszkała niedaleko swojego rodzinnego miasta, w klasztorze w San Damiano. Z czasem zakon coraz bardziej się rozrastał, wstąpiła do niego matka oraz siostra Klary – św. Agnieszka (późniejsza święta kościoła katolickiego). Klara dużo czasu spędzała na modlitwie, wiodła surowe, ascetyczne życie, często pościła, czuwała. Legendy o świętej głoszą, że już za życia dokonywała w swoim zakonie cudów. Kiedy na Asyż najechali Saraceni, Klara prawdopodobnie wygnała ich z miasta przy użyciu monstrancji, której mieli się wystraszyć. 

Św. Klara jest autorką dokumentu Sposób życia ubogich sióstr (Reguła św. Klary Dziewicy). Został on stworzony w celu ustalenia zasad panujących w zakonie klarysek, czerpał dużo z dokumentów św. Franciszka z Asyżu. Św. Klara wylicza w nim pokutę, życie ewangelią, ubóstwo, braterstwo, wierność wierze, święte milczenie, jako podstawowe cnoty. Dokument został uznany przez papieża niedługo przed śmiercią świętej. 

Przed śmiercią Klara stworzyła również Testament św. Klary Dziewicy, w którym powierzyła swój klasztor władzy papieża. Zachowały się również listy, które Klara pisała do świętej Agnieszki z Pragi.

Św. Klara zmarła w swoim klasztorze 11 sierpnia 1253 r. W dniu swojej śmierci miała zobaczyć i wysłuchać mszy świętej, która odbywała się w kościele franciszkanów – ona przebywała wtedy w swoim łóżku. Tego samego roku rozpoczął się jej proces kanonizacyjny. Decyzję tę podjął  w październiku papież Innocenty IV, który wspierał jej działalność za życia. Już dwa lata później została kanonizowana przez Aleksandra IV.

Jej ciało odnaleziono w 1850 r. Pochowano ją w bazylice jej imienia w Asyżu. 

Kult

Św. Klarę w kościele katolickim wspomina się 11 sierpnia, dodatkowo klaryski oddają jej cześć 23 września. 

Święta przedstawiana jest w habicie z franciszkańskim sznurem z trzema węzłami. Obok niej często maluje się lilię, lampę lub krucyfiks i monstrancję. 

Po śmierci świętej papież Aleksander IV polecił stworzenie Legendy o św. Klarze dziewicy. Najprawdopodobniej napisał ją Tomasz z Celano.