Św. Kinga życiorys

Życiorys i biografia św. Kingi 

Św. Kinga przyszła na świat 5 marca 1234 r. w Ostrzyhomiu, zmarła 24 lipca 1292 r. w Starym Sączu. Pochodziła z Węgier. Żona Bolesława V Wstydliwego. W późniejszych latach zakonnica. Święta kościoła katolickiego. 

Patronka

Święta jest patronką górników wydobywających sól. Od 1901 r. patronuje również diecezji tarnowskiej oraz mieście Stary Sącz. Modlą się do niej także polscy samorządowcy. Była również patronką Polski i Litwy (od 31 sierpnia 1715 r.). 

Dzieciństwo i młodość

Przyszła na świat w wielodzietnej rodzinie króla Węgier Beli IV i Marii (córka Teodora I Laskarisa, cesarza bizantyjskiego). Miała siedmioro rodzeństwa. Jeszcze jako mała dziewczynka została przysłana do Polski. Jej przeznaczeniem było poślubienie Bolesława Wstydliwego, księcia krakowskiego i sandomierskiego. 

Fakty z jej życia poznajemy dzięki Żywotowi świętej Kingi, który został spisany w średniowieczu. 

Fakty z życia 

Początkowo mieszkała w Sandomierzu, gdzie zajmowała się nią, między innymi, Grzymisława. Następnie, po najazdach Tatarów, zamieszkała w Krakowie, a potem zmuszona była uciekać na Węgry. Najeźdźcy również tam stawali się niebezpieczni, dlatego razem z mężem przenieśli się na Morawy. Do Krakowa wrócili dopiero w 1243 r. Za zgodą męża zachowała czystość w czasie całego małżeństwa.

Para pobrała się około 1247 r. Do ślubu doszło, kiedy dziewczyna miała 12 lat. Nastoletnia Kinga do Polski przywiozła posag oraz sól wydobywaną w jej kraju. Z czasem również w Polsce zajęto się jej wydobyciem (w Bochni i Wieliczce). Kinga wpłynęła na rozwój wydobycia soli. Razem z nią do kraju przyjechali węgierscy górnicy, którzy przyuczyli Polaków do wydobycia soli w kopalniach. Najprawdopodobniej to oni odkryli złoża soli w Bochni w 1251 r.

Z czasem Kinga zdecydowała się wstąpić do zakonu. Wybrała tercjarki (II Zakon św. Franciszka). Cały czas angażowała się jednak w życie królestwa. Przekazywała datki na rzecz katedry krakowskiej, kościołów oraz licznych klasztorów. 

W 1257 r. otrzymał od męża na własność Ziemię Sądecką. Było to podziękowanie za jej wsparcie finansowe w utrzymaniu księstwa. 

Jej małżonek zmarł 7 grudnia 1279 r. w Krakowie. Możliwe, że Kinga otrzymała propozycję rządów, jednak wybrała życie zakonne. Dołączyła do zakonu klarysek pomiędzy 1280 r. a 1284 r. Nieoficjalnie należała do niego już w 1279 r. Śluby złożyła dopiero 24 kwietnia 1289 r. 

Śmierć

Św. Kinga zachorowała w 1291 r. Zmarła wycieńczona chorobą 24 lipca 1292 r. w Starym Sączu. 

Siostry klaryski zainicjowały jej kult. To dzięki ich inicjatywie rozpoczął się proces beatyfikacyjny Kingi. Zbierały one świadectwa ludzi, którym święta pomogła. 

Beatyfikował ją papież Aleksander VIII 10 czerwca 1960 r. Kanonizacji dokonał Jan Paweł II w czasie swojej przedostatniej pielgrzymki do Polski. Kanonizacja miała miejsce 16 czerwca w Starym Sączu. 

Legendy 

Z postacią św. Kingi wiąże się legenda o pierścieniu. Według niej Kinga miała otrzymać od swego ojca w posagu kopalnię soli w Marmarosz. Tam Kinga miała wrzucić do szybu swój pierścień, który otrzymała od przyszłego męża. Pierścień przedstawiał sylwetki narzeczonych. Kiedy przybyła do nowej ojczyzny, nakazała odszukać pierścień. Został on odnaleziony w bryle soli. 

Kult

Święta wspominana jest 24 lipca. Najczęściej odwiedzane kaplice jej imienia znajdują się w kopalniach soli w Bochni i Wieliczce. 

Święta przedstawiana jest jako księżna lub zakonnica. Często w rękach trzyma makietę miast Stary Sącz, sól lub pierścień.