Św. Hubert życiorys

Życiorys i biografia św. Huberta 

Św. Hubert urodził się w 655 r. w Gaskonii, zmarł 30 maja 727 r. Był biskupem Liège (Belgia). Jest świętym kościoła katolickiego. 

Patron

Św. Hubert patronuje myśliwym, leśnikom, strzelcom i sportowcom. Modlą się do niego również kuśnierze, jeźdźcy, matematycy.

Św. Hubert jest również orędownikiem lunatyków i osób chorujących na epilepsję. 

Fakty z życia

Urodził się w rodzinie, która była potomkami dynastii Merowingów (królewski ród państwa frankijskiego). Od dzieciństwa chętnie uczestniczył w polowaniach razem ze swoim ojcem. Według niektórych podań w czasie jednego z polowań w Pirenejach, chłopiec miał uratować życie swojego ojca. Miał wtedy 14 lat. Polowania i łowy były największą pasją Huberta. W młodości wiódł wystawne życie. 

Hubert, kiedy tylko osiągnął pełnoletniość wyjechał na dwór Frankonii. Tam wziął ślub z Heristal (córka Pepina). Z ich małżeństwa przyszedł na świat Floribert. W późniejszych latach zastąpił on ojca i został biskupem Liège.

W 695 r. Hubert w czasie swoich łowów w Górach Ardeńskich miał spotkać jelenia z krzyżem między rogami. W tym samym czasie usłyszał głos z nieba, który przestrzegał go przed zatraceniem się w swojej pasji i nakazywał wizytę w Maastricht u biskupa Lamberta. Hubert posłuchał objawionego głosu. 

U biskupa Lamberta studiował teologię, działał też jako misjonarz w Ardenach i Brabancji. Po śmierci swojego nauczyciela został biskupem.

To on zdecydował o przeniesieniu stolicy biskupstwa do Liège około 717 r. Zmarł 30 maja 727 r. Pochowano go w miejscowym kościele św. Piotra i Pawła. 

Kult

Jego zasługi za krzewienie chrześcijaństwa szybko zostały docenione i został wyniesiony na ołtarze. Powstało aż sześć żywotów świętego. Już 3 listopada 743 r. jego ciało przeniesiono na główny ołtarz kościoła.

Ciało świętego nie uległo rozkładowi pomimo upływu czasu. Miało też bardzo przyjemnie pachnieć.

Ponownie jego ciało przeniesiono w 825 r. Tym razem do Andange, obecnie Saint-Hubert. 

Św. Hubert w ikonografii przedstawiany jest w trakcie polowania lub w czasie objawienia jelenia.