Św. Elżbieta Węgierska życiorys

Życiorys i biografia św. Elżbiety Węgierskiej

Św. Elżbieta Węgierska zwana również Elżbietą z Turyngii przyszła na świat w 1207 r. w Bratysławie lub na zamku w Sarospatah, zmarła 17 listopada 1231 r. w Marburgu. Święta kościoła katolickiego. Była księżniczką węgierską. 

Patronka

Jest patronką między innymi elżbietanek i elżbietanek cieszyńskich, a także wielu dzieł miłosierdzia. Uznaje się ją również za patronkę Niemiec i Węgier. 

Modlą się do niej również wdowy, chorzy i żebracy. 

Fakty z życia

Córka króla Węgier Andrzeja II oraz Gertrudy z Meran. Przyszła na świat jako trzecie królewskie dziecko. Pochodziła z rodu Arpadów ze strony ojca i Meranów ze strony matki. 

Zgodnie z panującą wtedy tradycją, Elżbieta została zaręczona już w wieku czterech lat. Zaplanowano, że poślubi Ludwika IV. Jej mąż miał zostać landgrafem Turyngii. 

Dziewczyna dorastała na zamku w Wartburgu w Niemczech razem za swoim przyszłym partnerem. W wieku 14 lat poślubiła przeznaczonego jej Ludwika IV. Z tego związku przyszła na świat trójka dzieci (Herman, Zofia i Gertruda). 

Św. Elżbieta w swoim postępowaniu wzorowała się na znanych jej życiorysach świętych. Wiodła życie w ubóstwie, posługiwała chorym. Założyła też szpital, który znajdował się blisko zamku. Jej spowiednikiem był Konrad z Marburga. 

Ludwik IV brał udział w wyprawach krzyżowych. Zmarł w czasie jednej z nich w Brindisi we Włoszech w 1227 r. Ich małżeństwo trwało zaledwie sześć lat. Elżbieta została wtedy odesłana do Eisenach. Wbrew woli swoich krewnych nie zgodziła się na ponowne małżeństwo. 

Elżbieta zdecydowała, że złoży śluby na ręce franciszkanów. Tym samym została tercjarką franciszkańską. Wyrzekła się swojej woli. Zamieszkała w Marburgu. Tam przyczyniła się do budowy szpitala. Posługiwała chorym i rozdawała jałmużnę. Sama prowadziła bardzo surowy styl życia. 

Śmierć

Zmarła nagle w nocy z 16 na 17 listopada 1231 r. Możliwe, że śmierć spowodowana była wyczerpaniem.

Zaraz po śmierci rozpoczął się jej kult, czego wyrazem byli liczni pielgrzymi, który na jej grobie modlili się o uzdrowienie. Z czasem ciało świętej przeniesiono do kościoła jej imienia w Marburgu. Wybudował go Zakon Krzyżacki. Złoty grobowiec, w którym została pochowana, zachował się do dzisiaj. W XVI w. kościół jej imienia został zajęty przez protestantów. 

Kult

Zabiegi o jej kanonizację rozpoczął Konrad z Marburga. 

Została kanonizowana 27 maja 1235 r. przez papieża Grzegorza IX. 

Święta jest przedstawiana jako księżniczka z bukietem róż w rękach. Jej atrybutami są też monety i różaniec, chleb, dzban, a także fartuch, w którym miała potajemnie wynosić bułki dla ubogich (mimo zakazu męża). Mężczyzna zamiast bułek miał wtedy widzieć pęki róż. Dlatego też kwiaty te zaczęto uważać za symbol św. Elżbiety.

Jej wspomnienie przypada 17 listopada.