Św. Elżbieta Aragońska życiorys

Życiorys i biografia św. Elżbiety Aragońskiej

Św. Elżbieta Aragońska zwana również Elżbietą lub Izabelą Aragońską była królową Portugalii. Przyszła na świat w 1271 r., zmarła 4 lipca 1336 r. Święta kościoła katolickiego. 

Fakty z życia

Imię otrzymała po św. Elżbiecie Węgierskiej, która była jej babcią cioteczną. Przyszła na świat w rodzinie Piotra Wielkiego i Konstancji Sycylijskiej. Była szóstym dzieckiem królewskim. Jej ojciec był królem Aragonii. 

Została wychowana  na pobożną chrześcijankę. Już od dziecka chętnie brała udział w religijnych obrzędach. Wydano ją za mąż za Dionizego I Portugalskiego. Miała wtedy 12 lat. Wyprowadziła się z Hiszpanii i zamieszkała w rządzonej przez jej męża Portugalii. Jej mąż był szóstym królem Portugalii, panował od 1279 r. Z ich małżeństwa przyszło na świat dwoje dzieci: Konstancja oraz Alfons późniejszy następca tronu (król Alfons IV Dzielny).

Jej mąż żył lekkomyślnie, często i chętnie brał udział w licznych zabawach i polowaniach. W tym czasie Elżbieta uczestniczyła w Mszach Świętych oraz odwiedzała swoich poddanych. Elżbieta oddawała się również wychowywaniu potomków, jej miłosierne serce przygarnęło nawet nieślubne dzieci męża. 

Alfons Sanches (nieślubny syn) wystąpił przeciwko swojemu bratu. Walka pomiędzy nimi została zaniechana dzięki wstawiennictwu Elżbiety, która poprowadziła mediację. Po śmierci ojca w 1325 r. tron objął Alfons, syn Elżbiety. Na łożu śmierci Dionizy okazał skruchę, Elżbieta zaś pielęgnowała go i wspierała duchowo. 

Po śmierci męża kobieta wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka w Coimbrze. W zakonie odpowiadała za zajmowanie się chorymi. Mimo nowych obowiązków wspierała jednak swojego syna w rządach, angażowała się szczególnie w działania na rzecz rozwiązywania konfliktów. 

Z czasem zdecydowała się wstąpić do klasztoru klarysek. 

Zmarła 4 lipca 1336 r. w Estremoz na skutek choroby. 

Kult

Królową pochowano w Coimbrze. W 1612 r. została beatyfikowana przez Leona X, a w 1625 r. kanonizował ją papież Urban VIII. Po beatyfikacji otwarto jej grób. Okazało się, że jej ciało nie uległo rozkładowi i pięknie pachniało. 

W kościele katolickim wspomina się ją 4 lipca.