Św. Antoni z Padwy życiorys

Życiorys i biografia św. Antoniego z Padwy

Św. Antoni z Padwy (Ferdynand Bulonne) zwany również Doctor Evangelicus przyszedł na świat w 1195 r. w Lizbonie, zmarł 13 czerwca 1231 r. w Arcelli nieopodal Padwy. Był teologiem, prezbiterem i franciszkaninem. Święty kościoła katolickiego, doktor Kościoła. 

Patron

Święty patronuje osobom i rzeczom zaginionym. Dodatkowo jest patronem Lizbony, Padwy, Padeborn oraz Splitu. W Polsce jest patronem: Brodnicy, Jasła, Rybnika, Lipna, Przeworska, Tomaszowa Mazowieckiego i Lublina. Patronuje także zakonowi franciszkanów, antoninek, wielu bractw i kościołów. Na jego wsparcie mogą liczyć górnicy, małżeństwa, narzeczeni, położne, podróżnicy i ludzie ubodzy.  

Fakty z życia

Św. Antoni przyszedł na świat w zamożnej, wierzącej rodzinie. Na chrzcie nadano mu imię Ferdynand. W bardzo młodym wieku wstąpił do zakonu. Wybrał Kanoników Regularnych św. Augustyna. Tam dużo czytał głównie święte księgi i klasykę łacińską. 

Z czasem przeniósł się do Opactwa Świętego Krzyża w Coimbrze. Tam, z dala od domu rodzinnego, nic nie przeszkadzało mu w studiowaniu ksiąg. 

Święcenia kapłańskie otrzymał w 1219 r. Rok później, natchniony śmiercią pięciu misjonarzy franciszkanów, postanowił wystąpić ze swojego zakonu i przyjąć franciszkańską regułę. Wybrał imię Antoni. Chciał, podobnie jak wspomniani męczennicy, być misjonarzem w Maroko. 

Jego pragnienie spełniło się i dostał pozwolenie, aby udać się do Maroko. Niestety w czasie podróży zachorował, co udaremniło jego plany. Sztorm na Morzu Śródziemnym sprawił, że Antoni trafił do Włoch. Przebywał w Asyżu, gdzie poznał św. Franciszka. W Asyżu poznał też brata Gracjana, prowincjała Emilii i Romanii.  Ten zabrał go do Forli. Tam pracował w domu dla ubogich, był również misjonarzem w Lombardii. Miał też czas na studiowanie teologii i pogłębianie swojej wiedzy. Został głównym kaznodzieją zakonu franciszkanów.

Był bardzo wprawnym kaznodzieją. Jego kazań wysłuchiwały tłumy wiernych. Ceniono go za wiedzę, silny i pewny głos. Swoje kazania wygłaszał głównie na placach, ponieważ kościoły były za małe, aby pomieścić wszystkich słuchaczy.

W latach 1225-1227 przebywał we Francji, tam głosił kazania. W 1228 r. przeniósł się do Rzymu, gdzie gościnnie, na prośbę papieża Grzegorza IX wygłosił kazanie. Papież był pod wrażeniem umiejętności kaznodziejskich, dlatego też poprosił Antoniego o przygotowywanie kazań na wszystkie dni święte (niedziele). Pisał je przez około 3 lata. 

W tym czasie napisał również Kazania na święta. Od 30 maja 1227 r. pełnił funkcję prowincjała Emilia-Romania. Pracował również, jako wykładowca w Tuluzie, Montpellier i Bolonii. Prowincjałem był przez 3 lata. Zrzekł się swojej funkcji, ponieważ chciał odpocząć w Padwie i tam zregenerować siły. 

Za życia miał mieć widzenie Dzieciątka Jezus, które zapewniło go o miłości Boga do ludzi. 

Zmarł w klasztorze św. Marii w Padwie w 1231 r. Powodem śmierci była puchlina wodna. Żył jedynie 36 lat. Pochowano go w Padwie, gdzie z czasem powstała bazylika jego imienia. Obecnie to jedno z najpopularniejszych sanktuariów w Europie. 

Według tradycji miał zdolność bilokacji oraz wygłaszania proroctw. 

Kult

Miał najkrótszy w historii proces kanonizacyjny. Już 352 dni po śmierci papież Grzegorz IX ogłosił go świętym. Było to 30 maja 1232 r. Zdecydowały o tym liczne łaski, których wierni dostąpili przy grobie Antoniego. 

16 stycznia 1946 r. przyznano mu tytuł doktora Kościoła. Uczynił to papież Pius XII. 

Wspomina się go 13 czerwca. Dzień ten jest szczególnym świętem Lizbony. Od 1722 r. decyzją króla Filipa V 13 czerwca jest również święte Hiszpanii. 

Święty przedstawiany jest we franciszkańskim habicie, często w czasie głoszenia kazania. Można też spotkać wizerunek świętego, na którym trzyma on w rękach Dzieciątko Jezus. Obok niego znajduje się księga, lilia, serce i ogień, a także chleb, osioł i ryba.