Św. Ambroży życiorys

Życiorys i biografia św. Ambrożego

Św. Ambroży żył w IV w. Przyszedł na świat około 339 r. w Trewirze (obecnie teren Niemiec), zmarł 4 kwietnia w Mediolanie w 397 r. Święty Kościoła katolickiego i prawosławnego. Był arcybiskupem Mediolanu. Ojciec i doktor Kościoła. 

Patron

Święty jest patronem miast Mediolanu i Bolonii. Patron pszczelarzy. Istnieje legenda według, której zaraz po urodzeniu do dziecka miały przylecieć pszczoły, które weszły do jego ust. Żadna nie uczyniła mu krzywdy. Ojciec, który był świadkiem tego zdarzenia, uznał to za znak, że chłopca czeka wielka przyszłość. W innej wersji tej legendy pszczoły składały w jego ustach miód. 

Fakty z życia

Św. Ambroży urodził się i wychował w zamożnej, dobrze sytuowanej rodzinie arystokratycznej. Jego ojciec był prefektem Galii, namiestnikiem cesarskim, w bardzo młodym wieku zmarł i osierocił dzieci. Po śmierci męża, matka Ambrożego wraz z dziećmi (św. Marceliną i św. Uraniuszem) przeprowadziła się do Rzymu. Św. Ambroży był najmłodszy spośród rodzeństwa. W czasach jego dzieciństwa praktykowano zwyczaj jak najpóźniejszego chrzeczenia (często do chrztu przystępowali już dorośli, starzy ludzie). Dlatego też Ambroży, przez lata był katechumenem. 

Był z wykształcenia prawnikiem. Razem z bratem, po ukończeniu studiów, zamieszkał na dworze prefekta Rufina. Ambroży miał wtedy 25 lat. Pracował w sądownictwie. Na dworze spędził tam pięć lat. 

W roku 370 został gubernatorem Ligurii i Emillii. Wówczas stolica guberni znajdował się w Mediolanie. Funkcję tę pełnił przez trzy lata. Po śmierci biskupa Mediolanu Auksencjusza, on został mianowany na to stanowisko. 

Św. Ambroży po konsekracji na biskupa Mediolanu (7 grudnia 374 r.), zdecydował, że cały swój dotychczas zgromadzony majątek odda biednym i potrzebującym. W czasie jego panowania bardzo popularny stała się doktryna teologiczna Ariusza tzw. arianizm. Biskup walczył z nim i potępiał jego założenia (zaprzeczanie istnienia Trójcy Świętej). W chwili, gdy mianowano go biskupem był jeszcze katechumenem, dlatego w przyspieszonym trybie miał przyjąć chrzest. 

W roli biskupa

Nieustannie pogłębiał swoją wiedzę i dokształcał się. Czytał zarówno teksty chrześcijańskie, jak i pisane przez niewierzących. Słynął z dobrego kontaktu z wiernymi i łatwości tłumaczenia Pisma Świętego. Głosił kazania, przygotowywał do przyjęcia chrztu katechumenów. Sprzyjał ubogim, był dobrodusznym darczyńcą. Do dzisiaj zachowały się informacje, że w 378 r., aby wesprzeć biednych przetopił cenne naczynia kościelne. Jednocześnie surowo potępiał pogan, przyczynił się między innymi do wstrzymania dotacji państwowych na kultywowanie tradycji pogańskiej. Pod jego presją cesarz Teodozjusz Wielki zakazał czczenia pogańskich bożków. 

Założył seminarium, gdzie przygotował kler do sprawowania posługi w jego diecezji. Ogromny rozgłos przyniosła mu decyzja o zamknięciu się wraz z ludem w bazylice Porziana, aby ustrzec kościół przed zajęciem go przez arian. Oblężenie trwało wiele dni, możliwe, że aż dwa miesiące. Ostatecznie arianie musieli się poddać. 

Solidne wykształcenie pozwoliło mu z czasem przyjąć funkcję doradcy cesarskiego.

Autor wielu tekstów religijnych, w tym 91 listów, hymnów oraz pism moralno-ascetycznych. Część z nich stała się elementem liturgii. 

Św. Ambroży zmarł 4 kwietnia 397 r. 

Kult

Świętego wspomina się 7 grudnia w kościele katolickim i 20 grudnia w cerkwi prawosławnej (według kalendarza gregoriańskiego). 

Jest przedstawiany w stroju pontyfikalnym. Jego atrybutami są między innymi: dziecko w kołysce, gołąb, pióro, księga, krzyż, model kościoła oraz ul.

Relikwie świętego znajdują się w bazylice jego imienia w Mediolanie. W Polsce relikwie świętego znajdują się w kilku kościołach.